Isabelle heeft een ernstig auto-ongeluk gehad: 'Ik herinner me niks meer'

Het zal je maar gebeuren: je stapt in de auto voor een ijsje en wordt een paar dagen later wakker in het ziekenhuis. Daar hoor je dat je een auto-ongeluk hebt gehad. Isabelle: "Doordat ik me niks herinner, heb ik geen trauma."

Isabelle (20): “Het was vrijdag 27 mei 2011. Ik was 17, had net mijn eindexamen economie gemaakt en omdat dit het laatste examen was, ging ik met mijn vriend en een vriend van hem een ijsje halen. Het was prachtig weer en met z’n drieën gingen we met de auto op weg naar de Mac in Joure, Friesland. Mijn vriend ging naast de bestuurder zitten en ik achterin, in het midden. Nadat we onze bestelling hadden gedaan en weer in de auto zaten, vroeg ik waar de gordel van de middelste zitting eigenlijk was. Als antwoord kreeg ik dat de bestuurder ’m thuis had gelaten. Ik vond het best wel apart en moest lachen, waarop mijn vriend zei dat ik beter achter de bestuurder kon gaan zitten en dat ik mijn gordel om moest doen. Dat deed ik. Vanaf toen weet ik niks meer.”

Het ongeluk
"Twee dagen later werd ik wakker in een ziekenhuis. Mijn familie en vriend hebben me daar verteld wat er is gebeurd. Een kwartier nadat we wegreden bij de Mac wilden we op een T-splitsing een afslag naar links nemen toen er nog een vrachtwagen langs wilde. De vrachtwagen was al veel te dichtbij, maar de bestuurder schatte in dat we er nog wel voor konden. Dat ging mis. We werden van de zijkant geramd door de vrachtwagen en we gleden bijna door, het water in. Later liet mijn moeder een filmpje zien van het ongeluk, want het werd door de lokale omroep uitgezonden. Er waren ambulances, de brandweer was er en er waren wat duikers, omdat ze dachten dat er misschien iemand in het water was gevallen."

"De moeder van mijn vriend werd gebeld met de mededeling dat we een ‘auto-ongelukje’ hadden gehad en in eerste instantie was ze best pissig, omdat ze dacht dat we tegen een paaltje waren aangereden. Toen ze op de plek van het ongeluk aankwam, schrok ze zich dood. Mijn vriend zat bekneld aan de kant van het water, de bestuurder kon vrij makkelijk de auto uitklimmen en ik werd met de ambulance afgevoerd. De bestuurder van de vrachtwagen was ongedeerd. Mijn vriend wist niet hoe ik eraan toe was en bleef maar roepen dat hij van me hield. Toen zijn moeder naast zijn brancard stond, keek hij haar aan en zei: ’Maar ik hou ook van jou hoor, mam.’”

De auto waar Isabelle in zat

Gevolgen
“Tijdens het ongeluk sloeg ik met mijn hoofd het raam van de auto kapot. Ik was meteen bewusteloos. Daarbij had ik mijn tong doormidden gebeten en hing ik slap in de gordel. Mijn vriend en ik werden allebei afgevoerd naar een ziekenhuis, hij naar het ene, ik naar het andere. Daar hielden ze me kunstmatig in coma. Ze hebben mijn ogen afgeplakt en een stellage om mijn nek gedaan. Toen ik bijkwam, was ik heel stijf en mijn lichaam deed zeer, maar ik kon nog wel alles bewegen. Daarnaast was er glas langs mijn arm en in mijn haar gekomen en zat er van mijn heup tot aan mijn schouder een grote, donkerpaarse afdruk van de gordel. Tot slot had ik nog een hersenschudding, dus ik moest heel rustig aandoen na het ongeluk.”

Isabelle had dus flink wat schade opgelopen. Maar haar vriend? “Mijn vriend had zijn hele linkerarm verbrijzeld, zijn vriend kwam er met een schrammetje vanaf.” Wat het voor de vriend van Isabelle extra moeilijk maakte, was dat hij, omdat hij naar een ander ziekenhuis vervoerd werd, pas twee dagen later wist hoe ze eraan toe was.

Verwerking
Op de vraag of ze psychische klachten aan het ongeluk heeft overgehouden, kan Isabella kort zijn: “Nee. Dat komt omdat ik het ongeluk voor mijn gevoel niet eens heb meegemaakt. Wat betreft mijn vriend weet ik het niet; hij had (inmiddels zijn Isabelle en haar vriend uit elkaar) het er nooit over. Wel is mijn familie erg geschrokken. Ze moesten wachten tot ik wakker zou worden en ze hadden geen idee hoe ik er dan aan toe zou zijn. Ze hebben toen ik in coma lag veel tegen me gepraat en bij mijn bed gezeten, al heb ik daar niks van meegekregen. Daarnaast vond mijn moeder het heel lastig dat ze niet met mij over het ongeluk kon praten. Zij wist er namelijk veel meer van dan ik.”

Omdat het voor Isabelle voelt alsof het ongeluk nooit is gebeurd, heeft ze nooit de behoefte gehad het te verwerken. “In het jaar na het ongeluk werden wij en mijn ouders weleens gebeld door Slachtofferhulp, waarbij ze vroegen of ik last had van een trauma. Ik gaf toen de telefoon aan mijn moeder en zei dat ze haar beter konden helpen met het verwerken van het ongeluk.”

Toch heeft het voorval wel wat sporen nagelaten: “Ik ben bang om in het donker in de auto te zitten en ik vind het eng als vrachtwagens te dicht langs je rijden en auto’s je inhalen. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje eng vindt. Mijn vriend heeft ook niet aangegeven hulp nodig te hebben bij het verwerken van het ongeluk, al had hij het wel zwaar met zijn arm en het feit dat hij daardoor weinig dingen kon doen. Daarnaast moesten er nog veel dingen gebeuren met zijn arm: eerst moest er een plaat op, toen weer een pin in zijn bot met schroeven. Hij is erg vaak geopereerd. Daarnaast was hij ook onzeker over zijn arm, wat weleens lastig was tijdens onze relatie. De nasleep van het ongeluk heeft dus vooral een rol gespeeld. Nu mijn vriend en ik uit elkaar zijn, ben ik er eigenlijk niet zo veel meer mee bezig. Ik heb aan het ongeluk trouwens alleen een klein litteken overgehouden. Als mensen ernaar vragen, vind ik het niet erg om erover te vertellen.”

Les
Isabelle wil tot slot graag nog iets meegeven aan leZeressen: “Zorg dat je altijd goed weet bij wie je in de auto stapt en doe altijd je gordel om. De bestuurder van onze auto had nog maar twee maanden zijn rijbewijs en maakte een inschattingsfout. Ik ben nu heel streng op autogordels bij iedereen, want mijn gordel heeft mijn leven gered. Een ongeluk zit in een klein hoekje en als het toen voorbij zou zijn geweest, had ik het nooit doorgehad. Het kan echt zomaar over zijn.”

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.