Dagboek van een transvrouw: Piemel

In de wereld van de transen wordt de geslachtsveranderende operatie vaak gezien als het einddoel van de transformatie van man naar vrouw (of omgekeerd). Pas dan ben je helemaal ‘af’.

“En, weet je al wanneer jij wordt geopereerd?”, vraagt een vriend aan me.

“Ja, die operatie. Dat gaat zomaar niet hoor. Het is niet zomaar piemel eraf en klaar. Nee, daar moet van alles voor gebeuren.” Ik heb er echt zin in. Even klagen. Even stoom afblazen. “Weet je dat ik eerst genitaal onthaard moet worden?” Mijn vriend kijkt me glazig aan.
“Ja, echt waar. Daar beneden,” en ik wijs demonstratief naar de plek tussen mijn benen, “moet alle beharing eraf.” Laseren. Omdat die huid nodig is om een mooie vagina te fabriceren. Met mijn benen wijd op een behandeltafel word ik gemarteld en dat alles voor het goede doel. Minstens acht keer. Eén keer in de zes weken.” Met een overdreven gebaar sla ik mijn armen over elkaar voor mijn borst om mijn verhaal kracht bij te zetten. Mijn gesprekspartner zegt niets en ik ga verder. “En die operatie, die duurt zes uur en daarna moet ik opnieuw leren plassen en weken herstellen en maar hopen dat alles in één keer goed lukt.” Ik zucht. “Het is heus niet zomaar even opereren hoor.” Ik voel me geïrriteerd en gefrustreerd. Ik wil normaal zijn. Ik wil een gewoon leven. Ik wil saai en grijs!

 

 

“Ik kan niet voelen wat jij voelt”, zegt mijn vriend. “Ik weet echt niet hoe het is om in het verkeerde lichaam te zitten. Ik snap er eigenlijk niets van, als ik eerlijk ben. Maar ik snap wel hoe heftig dit allemaal voor je is.” Hij kijkt me vol mededogen aan maar ik blijf me opstandig voelen.  “Ik wil saai en grijs, net zoals iedereen”, herhaal ik terwijl mijn stem een beetje overslaat. “Verdorie!”

“En ik wil grotere borsten”, ga ik verder met zachte stem. “Heel erg graag zelfs. Pff, ik kan het ook niet helpen hoor.”  En dan lach ik om het absurde van de hele situatie. “Praten over grote tieten deden we vroeger op een heel andere manier”, schater ik. 

Mijn uiterlijk in overeenstemming met mijn innerlijk

Dat gesprek zette me wel aan het denken. Wikken. Wegen. Linksom en rechtsom. Nee, ik wil geen toeters en bellen aan mijn lijf. Nee, ik wil niet dat er in mijn lichaam wordt gesneden terwijl ik gezond ben en ja, ik ben helemaal klaar met het gedoe. Al die veranderingen die ik de laatste jaren heb meegemaakt. Het is wel mooi zo. Maar toch. Ik klop nu gewoon niet en ik wil zo dicht mogelijk in de buurt komen van wie ik eigenlijk ben. Mijn uiterlijk in overeenstemming met mijn innerlijk. Pas dan ben ik helemaal ‘af’.

 

In gesprek met een student. “Weet u, mannen zijn gewoon veel nuchterder.” Hij vertelt over een gedoetje wat hij heeft met zijn vriendin als ik hem vraag hoe het met hem gaat. “Als er met mij iets aan de hand is kijk ik het even aan en dan denk ik: ach, morgen weer een dag. Of ik los het op. Maar dat heeft zij niet hoor.” Hij praat over zichzelf alsof hij me uitlegt hoe mannen in elkaar zitten. Alsof ik dat zelf niet weet. Maar ik voel me gevleid door zijn onbedoelde compliment en ik knik bevestigend. “Het is inderdaad zo dat mannen anders zijn dan vrouwen”, zeg ik terwijl mijn hart onverwachts een vreugdesprongetje maakt.  “En toch gaat mijn piemel eraf”, komt er opeens in me op. “En ik heb er heel veel zin in. Al zal ik nooit meer zo’n nuchtere man worden en al moet ik daarvoor acht keer met tegenzin op de behandeltafel, ik zal eindelijk helemaal mezelf kunnen zijn.” 

Met een glimlach kijk ik de student aan: “Maar het is toch mooi hè, dat iedereen op zijn of haar eigen manier zo bijzonder is?” 

“Ja”, zegt hij en ik krijg een grote glimlach terug.