Dagboek van een transvrouw: Het vallen van het kwartje

"Misschien ben je wel een vrouw", zegt mijn partner rustig terwijl ze me over haar boek heen aankijkt. Ze reageert op mijn opmerking dat ik zoveel vrouwelijke eigenschappen heb. We hebben dit onderwerp al zo vaak besproken.

 

Haar reactie voel ik zo via mijn hart in mijn buik zakken. "Dan ga ik het uitzoeken", zeg ik resoluut. Ik klop niet. Ik snap niets van hoe de maatschappij draait, ik voel me een buitenstaander en er is iets mis met me. Ik voel het al mijn hele leven en ik kan maar niet vinden wat het is. En ik ben het zat. Ik ben het zat om altijd maar moe te zijn. Ik ben het zat om een toneelspeler te zijn in mijn eigen leven. 

 

Ik ben een vrouw
Na dat moment weet ik het meteen: ik ben een vrouw. Geen man. Volkomen onverwachts is er een zeer verontrustend kwartje gevallen. En de weken daarna lig ik nacht na nacht te piekeren en te staren naar het plafond. Ik ben in shock. Echt waar. Ik ben de partner van mijn vrouw. Ik ben een vriend van mijn vrienden. Ik ben verdorie de vader van mijn zoon. Ik ben een lange slanke vent. En toch... toch ben ik een vrouw. Dat ik een vrouw zou zijn past gewoonweg niet in mijn hoofd. Vrouw worden is niet aan de orde. Ik probeer mijn gevoelens te parkeren, weg te drukken, te verklaren en te begrijpen, maar niets helpt. Dagen aaneen loop ik met zeurende buikpijn en rondtollende gedachten. En heel stiekem voel ik een sprankje hoop. Zou dít misschien het antwoord zijn…?
 

 

Achter de meiden aan
“En als we op stap gingen?”, vroeg een vriend laatst aan me, “als we achter de meiden aangingen, dan deed je toch gewoon mee?” Ik denk terug aan vroegere jaren toen ik vaak met een vriendengroep uitging en - zoals dat hoort bij mannen onder elkaar - we keken naar alle vrouwen die we tegenkwamen. Met enige gêne zeg ik dat ik keek naar wat ze aanhadden, hoe ze zich gedroegen en of het tasje wel leuk stond bij de rest van haar kleding. “Pfff, ik wist het echt niet toen, van mijn vrouw zijn. Jullie moesten altijd maar jagen terwijl ik wilde kletsen. Ik wist wel dat ik dát vervelend vond. Maar ja, zoiets zeg je toch niet. Ik was een man.” Mijn vriend gaat nog even door: “Wat zul je je dan rot hebben gevoeld. En je wist het echt niet? Dat je van binnen een vrouw was, bedoel ik.”
 

Rollercoaster
Na het vallen van mijn kwartje stap ik eigenlijk in een rollercoaster. Ik zoek op het internet naar informatie en ontdek al snel lotgenoten. Ik ga hulp zoeken bij een gendertherapeut want ik voel heel goed dat dit serious business is. Tijdens het eerste gesprek zegt ze dat ze onderzoekjes gaat doen en dat we veel gesprekken zullen hebben om uit te zoeken hoe het zit bij mij. “Ik maak bijna nooit mee dat cliënten hier voor niets komen. Er is altijd wel iets met de wens van het andere geslacht te willen zijn”, zegt ze beslist. Dat zullen we nog weleens zien, denk ik bij mezelf. Ik ben op dat moment nog zo naïef.

 

En zo gaat het balletje rollen, en rollen en rollen. Inzichten buitelen over elkaar heen. Herinneringen aan vroeger die in een heel nieuw daglicht komen te staan. Toenemende zorgen over de toekomst want stel nou dat… Ik ben bang en tegelijkertijd vol verlangen. Er is geen ontkomen meer aan. 
 

Ik zie er uit als een man en ik voel me een vrouw. Ik zit serieus in de problemen.