Nathalie: 'Ik zat een jaar in een psychiatrische inrichting'

"Ik zei altijd: ‘Ik heb niemand nodig, ik doe dit alleen.’ Alles wat ik meemaakte stapelde zich hierdoor op: huilbuien, spontaan ziek worden, stemmen in mijn hoofd en zelfs suïcidale gedachten, alles kwam voorbij."

De depressie van Nathalie (20) heeft zich in haar jonge jaren al ontwikkeld. "Ik vond niks meer leuk en ging de deur dan ook niet meer uit. Zelfs niet voor school. Ik had, vooral na de scheiding van mijn ouders, het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. Ik was altijd daddy's little girl, maar na de scheiding veranderde alles. Ik voelde me in de steek gelaten en thuis werd er weinig over gepraat. Toen ik voor het eerst naar de huisarts ging met dit probleem, werd ik niet serieus genomen. Dat ik niet lekker in mijn vel zat zou ongetwijfeld door mijn leeftijd komen en ik moest alles maar even de tijd geven. Zo gezegd, zo gedaan.”

Ondertussen verbrak Nathalie ook nog het contact met haar vader. Drie jaar later ging ze terug naar de huisarts en werd ze doorverwezen naar verschillende maatschappelijk werkers. "Ik ben met geen van allen echt iets opgeschoten. Toch lukte het me niet om te doen alsof er niks aan de hand was. Twee jaar geleden ben ik teruggegaan en toen werd ik eindelijk serieus genomen. Ik werd met drie dingen gediagnosticeerd: een depressie, PTSS en een persoonlijkheidsstoornis. Toen ik deze bevestiging kreeg, was ik wel opgelucht: het heeft me jaren gekost om duidelijk te maken dat ik hulp nodig had. Maar tegelijkertijd was ik bang voor wat er nu ging komen. Werd er nu eindelijk naar me geluisterd?”  

"Voordat ik op de psychiatrische afdeling terechtkwam, werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Hier kreeg ik cognitieve gedragstherapie. Tijdens deze therapie leer je het negatieve om te zetten in het positieve. Dit doe je samen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jij. Bij deze therapie had ik elke week een sessie van 1,5 uur en dit duurde 15 weken." Na 3 weken werd het echter al duidelijk dat Nathalie meer dan dit nodig had en ze werd doorverwezen naar een psychiater. “Na het eerste gesprek met hem werd duidelijk dat er dringend iets moest gebeuren. Zo kwam ik in de observatiegroep van de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) terecht. Hier werd ik gedurende 3 weken geobserveerd tijdens verschillende soorten therapie. Ik moest dan ook 5 dagen in de week, van 09:00 uur tot 16:00 uur, aanwezig zijn. Tijdens de observaties kreeg ik ook veel verschillende onderzoeken. Hierna zou duidelijk worden wat er allemaal speelde.”

Structuur en schema's

Na deze 3 weken werd Nathalie dan ook aangemeld voor een structuurgroep. “Hier zat ik 3 dagen in de week, van 09:00 uur tot 16:00 uur. Dit zou ongeveer een halfjaar gaan duren. Eigenlijk was mijn routine te vergelijken met school: je komt 's ochtends binnen in de ‘huiskamer’, hebt een dagopening om te vertellen hoe het gaat en vervolgens ga je naar therapie. Er zijn heel veel verschillende soorten therapie. Zo had ik bijvoorbeeld psychomotorische therapie, waarbij ik veel leerde over balans en ontspanning. Maar ik leerde ook mijn grenzen kennen en mezelf te uiten door middel van muziektherapie. Daarnaast had ik nog beeldende therapie, trainingen voor sociale vaardigheden, activiteitentherapie en doelenuur. Tijdens het doelenuur werkte ik dan ook aan mijn grootste aandachtspunt: structuur. Die had ik namelijk totaal niet. Daarnaast was het voor mij belangrijk om mijn jeugd te verwerken en de zin in het leven weer terug krijgen, zodat ik met volle moed de toekomst in kon. En hoe raar het ook klinkt: het maken van een tijdschema heeft me hier wel bij geholpen.”

Ondanks het feit dat Nathalie in deze periode weinig tijd had voor haar familie, lieten ze haar niet in de steek. “Na therapie was ik altijd zo moe dat ik direct naar mijn kamer ging om me voor te bereiden op de volgende dag. Ik heb iedereen ook gevraagd om begrip wanneer ik niet direct reageer op een berichtje. Desondanks heb ik gigantisch veel steun aan mijn vriendinnen en familie gehad. Mijn twee beste vriendinnen hebben me nooit in de steek gelaten, hier ben ik ze heel dankbaar voor. Zo belde mijn ene vriendin vaak om te vragen hoe het ging, en de andere nam me regelmatig ergens mee naartoe. Ook mijn familie was er wanneer ik ze nodig had. Mijn moeder vond het heel moeilijk om mij zo te zien, maar toch is ze eens meegegaan naar de familieparticipatie. Samen met mijn broer heeft ze toen een dag meegelopen in het ziekenhuis. Hierdoor kregen ze meer duidelijkheid over wat ik de hele dag deed en hoe het eraan toe gaat. Ik was ontzettend trots op ze.”

Op eigen benen

Sinds december 2013 zitten de behandelingen erop en Nathalie werd toen ook ontslagen uit het ziekenhuis. “Het is een hele kunst om na een jaar weer op eigen benen te staan. Ik moet alles opeens zelf doen, er zijn geen verpleegkundigen meer die me helpen. Ik probeer de structuur in mijn leven vast te houden, maar vind dit wel erg lastig. Gelukkig word ik niet helemaal losgelaten: ik mag altijd bellen als er echt een noodgeval is. Ook zie ik mijn psychiater nog regelmatig en dit houdt me wel op de been. Ik weet nu dat ik nooit helemaal van mijn depressie zal genezen, daarvoor heeft alles te lang geduurd. Maar nu weet ik hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet, mede dankzij mijn therapieën, hoe ik uit een dip kan komen. Ook doe ik nu vrijwilligerswerk in een jongerencentrum, daar heb ik het zo erg naar mijn zin en tegelijkertijd houd ik de structuur vast: twee vliegen in één klap, dus! Het gaat nu dus stukken beter met me; ik probeer overal het positieve uit te halen. Ik spreek zelfs weer af met vriendinnen en ben heel erg gemotiveerd om naar school te gaan. Ik besef, na een jaar lang op de PAAZ, dat ik het toch wel gemist heb.”

Het lijkt erop dat Nathalies toekomst er rooskleurig uitziet en ze heeft dan ook grootste plannen. “Ik wil straks weer verder met mijn opleiding Evenementen Organisatie en ik wil langzaam weer beginnen met werken. Nadat ik mijn diploma heb behaald, wil ik heel graag rondreizen. Maar alles op zijn tijd.”

“Ook wil ik graag andere mensen helpen door duidelijk maken dat je sterker bent dan je zelf denkt. Mensen zouden eens moeten ophouden met ‘labelen’. Als je depressief bent, dan ben je heus niet psychisch gestoord en als je op de PAAZ zit, ben je echt niet gek. Dit kan iedereen overkomen. Daarnaast is depressiviteit ook erfelijk, mijn vader was het ook. We moeten gewoon meer genieten van de kleine dingen in het leven.”

Lees ook onze andere real life verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.