ZeMama: Huilen bij het kopieerapparaat

Ik wil geen emomoeder zijn. Zo’n moeke die met tranen in haar ogen bij het schoolplein staat op de eerste schooldag van haar kleuter. Zo ben ik niet en ga ik nooit worden.

 

“Ik vind de verantwoordelijkheid voor een kind zo groot”, zei een vriendin laatst. “Zo onmenselijk groot. Ik denk dat ik in therapie ga.” 

Een jaar terug had ik dit overdreven gevonden. De hele wereld is moeder en heeft er een. Die mensen hebben het allemaal gered. In therapie omdat je moeder bent geworden? Waar is onze oerkracht gebleven waar we tijdens de bevalling mee overspoeld werden? Hoe kan het dat we dit ineens niet meer aankunnen? En hoe deden onze moeders dat dan? 
 

Hete thee

Diezelfde vriendin vertelde een verschrikkelijk verhaal. Over wat er allemaal niet kon gebeuren met kleine kinderen en dat je als ouder niet altijd kunt opletten. “Een kind is zo kwetsbaar”, zei ze. “Gisteren brandde ik me aan hete thee en dacht eraan dat dit mijn kind op de opvang ook kan gebeuren. Die leidsters drinken ook thee!” 

Ik gruwelde al bij het idee. 

“Maar als je daar steeds aan denkt,” zei ik zacht, “dan heb je geen leven.” 

We haatten onszelf hartgrondig omdat er tranen in onze ogen stonden. We waren alvast verdrietig voor het geval dat. Angstvallig hield ik mijn telefoon in de gaten. De kinderopvang had nog niet gebeld met een verschrikkelijk bericht.  

 

‘Heel naar ja’

“Heel naar ja”, zei mijn man toen ik hem het verschrikkelijke verhaal vertelde over de kleine kinderen. Hij keek weer naar The Big Bang Theory terwijl ik tegen mijn tranen vocht. Ik wil geen emomoeder zijn. Zo’n moeke die al volschiet als iemand iets vertelt over andermans kinderen. Mijn moeder is nogal fijnbesnaard en als kind kon ik al snel zeggen: “Maham… houd nou op… Je gaat daar toch niet om huilen…” Ik moest mijn kind de schaamte besparen. 
 

 

Bij het kopieerapparaat

Op kantoor trof ik een collega die ik niet zo vaak zie. Als we elkaar in het pand treffen, kletsen we altijd even bij. Ze vertelde over haar kind. Dat ze aan het oefenen is voor een musical op school. Ik kreeg al kippenvel. Stel dat mijn kleine Tijl straks al naar de middelbare school gaat. 

“En ze zingt dan zo’n liedje.. over de laatste schooldag enzo... Dan moet ik echt oppassen dat…”

Ik knipperde. 

“Hee!”, zei mijn collega. “Sta je nou te huilen?”

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!