Somebody Els: Schuldgevoel

Romy gaat twee keer in de week naar het kinderdagverblijf. Ze zit er inmiddels drie jaar, ze was nog een baby toen ze er terecht kwam.

 

Het afscheid is nooit een probleem geweest. Maar, toen ze wat ouder werd wilde ze me weleens testen door overdreven te gaan huilen. Met een stalen gezicht gaf ik haar dan een dikke zoen, en ik liep de deur uit. Nee, dat voelde niet prettig, maar ik voelde me absoluut niet schuldig. Mama moet werken, mama vindt werken leuk. Tot vanmiddag, schatje.

 

Alles is anders

Maar nu is alles anders. Sinds ik niet meer met Romy’s vader in één huis woon, heb ik het gevoel dat ik haar niet mag verlaten. Als ze begint te huilen, geef ik haar nog steeds die dikke zoen, maar ik loop met tranen in mijn ogen naar buiten en heb tien minuten nodig om bij te komen. Ik voel me schuldig, and she knows it. 

 

Gatver.
 

 

Peuterdansen

Sinds kort gaat Romy één keer in de week naar peuterdansles. Omdat Romy nieuw is, mocht ik er de afgelopen keren bij blijven. Maar, de laatste keer gaf de juffrouw aan dat de les toch écht alleen bedoeld is voor de kinderen. Mama's moeten in de kleedkamer wachten. Ik voel de bui al hangen.

 

Ik heb Romy de afgelopen dagen voorbereid op het feit dat mama's niet meer mee mogen doen. “Dan wil ik niet”, zei mijn bijdehandje steevast.

 

Lekker dan, straks sta ik ook te janken bij het peuterdansen. Met lood in de schoenen breng ik Romy naar de les. “Ik wil niet alleen dansen, mama”, probeert ze nog een keer. Ik trek haar roze tutu aan en Romy klimt bovenop me. “Ik ga niet, hoor.” Ik leid haar af door te zeggen dat haar rok zo mooi is, en gezamenlijk lopen we het danslokaal in. Ze houdt mijn hand stevig vast.

 

De juffrouw komt dichterbij, en dat is het moment dat Romy weet dat ik van plan ben op te stappen. Blèren, krijsen, gillen. Ik moet al mijn kracht verzamelen om weg te lopen. Ik geef haar een kus, en zeg met onvaste stem: “Tot straks, lieverd.” Met drie passen sta ik weer in de kleedkamer, terwijl mijn meisje gilt.
 

 

Dennis, help!

Ik sta tussen de andere moeders, en ik vecht tegen de tranen… En ondertussen wordt het stil. Stil? Stilte? Wat krijgen we nou?!

 

Eén van de moeders zegt: “Ik ga wel even voor je kijken.” Ik knik dankbaar naar haar. Door een kier ziet ze Romy zitten bij de juf. “Dat gaat goed, hoor. Ze zit naast de juf, hoewel ze niet meedanst.” Dat klinkt als mijn Romy. Eerst de kat uit de boom kijken.

 

Het krijsen heeft nog geen tien seconden geduurd. Ik voel direct een enorme opluchting en merk dat mijn schuldgevoel minder wordt. Maar het lijkt me niet onverstandig als ik het even aan psycholoog Dennis meld als ik straks weer bij hem op de bank zit.