Botox: laat me niet lachen (maar liever wel)

Niks mis mee hoor, om de natuur af en toe een handje te helpen. Doen we allemaal. Toch? Nou? Wie zegt dat ie nog nooit iets aan zichzelf heeft laten doen, liegt dat ‘ie zwart ziet.

 

Want kom op, we verven en behangen wat af in een leven. Bij de kapper en thuis op de badkamer met een tube bruin-zonder-zon of make-up. We scheren, we waxen, en een prikje hier en daar is nowadays even normaal als je teennagels lakken. Punt is alleen, sommigen slaan er zo in door. Wie googlet op 'plastic surgery gone wrong' (geloof me, je bent nog nooit zo blij geweest met je eigen lachrimpels) ziet meteen hoe gruwelijk het mis kan gaan. 
 

Aan de botox

Ikzelf - vooruit, laat ik ook eens met de billen bloot gaan - kwam ooit op het geweldige idee om maar eens aan de botox te gaan. Dat pakte niet zo lekker uit. Omdat ik steeds op dezelfde kant van m’n gezicht slaap, heb ik aan die kant meer lijntjes dan aan de andere. Reden voor de arts om daar iets meer in te spuiten, en lager ook, want ze liepen wat langer door. “Ja hoor, doe je ding, spuit away”, ik hoor het mezelf nog zeggen. 

 

Daar had ik thuis vanzelfsprekend niets over verteld. Tuurlijk niet. Krijg je alleen maar commentaar. Dus toen we de volgende avond een grappige film aan het kijken waren en ik bijna van de bank rolde van het lachen, was ik erg verbaasd om het geschrokken gezicht van Man. Geschrokken is zacht uitgedrukt. Het was meer alsof er zich een schok van hem meester maakte die hij nooit meer te boven ging komen. Hij vloog op me af en vroeg bijna schreeuwend of ik mijn naam nog wist. En ik moest mijn armen strekken. Watte? 

 

Beroerte
Hij was in de volste overtuiging dat ik een beroerte gehad moest hebben, omdat een kant van mijn gezicht voluit lachte, maar andere kant bleef staan. Wat was er gebeurd? Eén spiergroep te laag gespoten en mijn halve gezicht hing op half zeven. Het enige wat er aan gedaan kon worden was de andere kant net zo laag te spuiten als de eerste. Dus hebben de kinderen zich een halfjaar kunnen amuseren met me aan het lachen te krijgen. Dat bleek namelijk onmogelijk. Meer dan een vertrokken 'huhuh huhuh' kwam er niet meer uit. Het voelde ook nog verschrikkelijk. Alsof ik een cementen vel had. 
 

 

Nee, botox laat ik sindsdien liever links liggen. En ik geloof er ook niet meer in. Ik hoef geen glad vel, je mag best zien dat ik gelachen, gehuild en gefeest heb. Maar wel de afgezwakte versie graag, van feestjes verdring ik ook liever de genante dingen en vertel ik over de leuke. Zo heb ik mijn rimpeltjes ook graag. Dus behandelingen die je huid verbeteren en er voller uit laten zien; prima, heel graag. Maar meer ook niet.

 

Bevroren gezichten
Daarom vraag ik me af: zíen Nicole Kidman, Melanie Griffith, Li’l Kim, Lindsay Lohan en consorten niet hoe mooi ze vroeger waren, en hoe lelijk nu? Want ik vind ze echt lélijk geworden, met die bovenlippen als rubberen boten en bevroren gezichten. Dan heb ik het alleen nog maar over de vrouwen; de ogen van Michael Douglas, Mickey Rourke en Robert Redford staan zo onnatuurlijk ver open dat ze permanent verbaasd de wereld in kijken. Misschien vragen ze zichzelf ook wel af wat toch the hell happened.

 

Het mooiste compliment dat je eigenlijk kunt krijgen is dat je er geweldig uitziet voor je leeftijd, alles daarbuiten registreren onze hersenen als ‘vreemd’, omdat ze het niet kunnen inschatten. Het paradoxale van alles is ook nog dat we datgene wat iedereen er instant jong uit laat zien, wanhopig plat proberen te spuiten; iemand die lacht is automatisch mooi. Dus zullen we dat eens wat vaker doen? Ook tegen de spiegel?