Nienke: 'Ik was 24 jaar lang heel eenzaam'

Vier op de tien Nederlanders voelt zich eenzaam, waarvan acht procent aangeeft dit sterk te zijn. Nienke hoorde bij die mensen en vertelt erover aan Ze: “Ik werd nooit ergens voor gevraagd, alsof mensen me niet zagen staan.”

Het is een probleem dat op elke leeftijd voorkomt, en evenveel mannen als vrouwen hebben er last van: eenzaamheid. Dit kan veroorzaakt worden doordat je een te klein sociaal netwerk hebt, maar ook doordat je band met anderen niet zo diep is als je zelf wilt. Nienke kan hierover meepraten: zij voelde zich het grootste gedeelte van haar leven erg eenzaam.

Nienke (27): "Op de basisschool had ik altijd wel een paar vriendinnetjes met wie ik het goed kon vinden. Echter: in de laatste jaren van de basisschool voelde ik geen aansluiting meer met anderen. Ik had het gevoel dat ik er steeds meer alleen voor kwam te staan. Ik hoorde niet tot een vast clubje, was regelmatig in de steek gelaten en de meer populaire mensen in de klas zagen mij al helemaal niet staan. Ik had altijd het idee dat ik in mijn eentje moest vechten. Was ik echt zo raar dat er niemand écht naar mij omkeek? Ik was een heel lelijk kind, en dat werd mij regelmatig ingewreven. Dit werkte niet echt mee."
 

Stilzwijgend gekwetst
Op de middelbare school werd het niet veel beter voor Nienke. "Ik kwam helemaal alleen in een nieuwe klas; er was niemand van mijn oude school. In het begin fietste ik regelmatig met anderen naar school en weer terug. Toch voelde ik met hen geen aansluiting; ik had altijd het idee een beetje uitgelachen te worden. Ik werd niet gehoord en als het erop aankwam, hoorde ik er toch niet echt bij. Op den duur besloot ik alleen te fietsen. Ik koos voor de veiligheid. Ik ging als 12-jarige wel alleen op pad om niet gekwetst te worden, maar ook om anderen niet meer tot last te zijn. Ik zag om mij heen anderen allemaal leuke dingen doen met elkaar. Als ik er zelf om vroeg, mocht ik wel mee, maar ik werd nooit mee gevraagd. Dat was pijnlijk, nooit gevraagd worden. Als anderen je nooit zien staan, word je stilzwijgend gekwetst."
 
"In die tijd begon ik steeds meer alternatief te worden. Gewone kleren maakten plaats voor veel te grote broeken en shirts met skateschoenen. Ik onderscheidde mij van de rest en keerde mij meer af van anderen. Ik bouwde een muur. Toch had ik contact nodig. Ik sloofde mij uit voor degene met wie ik het wel goed kon vinden, en door dat te doen hoopte ik dat diegene ook wat voor mij zou doen, dat we een band zouden opbouwen. Die band bleef echter uit. Ik bleef voor altijd het gevoel houden dat het van mij uit moest komen. Ik had wel een groepje meiden met wie ik omging op den duur, maar ik miste een emotionele band. Ik miste een hechte band. Als ik er niet meer zou zijn, zouden ze mij toch ook niet missen? Die gedachte heeft mij lange tijd gekweld. In het laatste jaar had ik een paar meiden met wie ik het goed kon vinden, met wie ik overweg kon, met wie ik veel lol had. Ik kreeg weer hoop, ik had weer zin om naar school te gaan. Ik kon zelfs zeggen dat ze mijn vriendinnen waren."
 

 
Niet sociaal genoeg
Na de mavo ging Nienke SPW doen. "Ik wilde graag activiteitenbegeleider voor ouderen worden en hoopte dat ik het dan nu toch leuk zou gaan vinden", vertelt ze. "Het tegendeel bleek waar. Ook hier miste ik de aansluiting met anderen. Ik had een paar vriendinnen van de mavo overgehouden, maar die zag ik niet zo vaak meer, omdat wij allemaal onze eigen weg in hadden geslagen. We gingen allemaal naar een andere school en opleiding. Dat was een groot gemis; ik zag mijn vriendinnen veel minder vaak en in mijn klas had ik niemand met wie ik echt een emotionele band had. De eenzaamheid begon weer van voor af aan. Ik bleef mij maar afvragen wat er mis was met mij. Doordat ik niet goed met mijn klas overweg kon en school niet zo leuk meer vond, ging ik het ook steeds minder goed doen op school. Mijn docenten daar wilden heel graag dat ik zou stoppen met de opleiding. Ik was écht niet geschikt om in de zorg te gaan werken. Ik was volgens hen niet sociaal en daarom kon ik maar beter een opleiding zoeken waarbij ik een baan zou krijgen waarin ik alleen moest werken. Terwijl dat juist niet was wat ik nodig had! Begrepen ze mij dan echt niet?"
 
"Ik deed het tweede jaar over, want door een aantal onvoldoendes mocht ik niet naar het derde jaar. Hoewel school wilde dat ik zou stoppen, bleef mijn moeder in mij geloven; zij vond dat ik dit moest blijven doen. Zij wist dat ik dit zou kunnen. Ik kwam in een heel andere klas, kreeg een nieuwe stageplek en begon het jaar opnieuw. Ik vond dat ik deze kans moest nemen. Het was een nieuwe kans, ik kon laten zien wat ik waard was! 18 jaar, en nu werd het tijd dat ik mijzelf meer ging laten zien. Dat was niet makkelijk en dat ging ook niet zonder horten en stoten. Desondanks had mijn nieuwe inzet effect. Ik kon het beter vinden met mijn klasgenoten, mijn cijfers schoten omhoog, ik had een heel waardevolle stageplaats waar ze mij steunden in mijn ontwikkeling en ook de docenten van de opleiding gingen weer in mij geloven. Hierdoor ging het stukken beter."
 

 

Psycholoog
Toch bleef Nienke aansluiting missen. "Een diepgaande emotionele band, meer mensen om mij heen. Ik bleef dat eenzame meisje uit het dorp met alleen contacten op afstand. Lag het nou aan mij? Ik weet het niet. Ik ging uit huis, verhuisde naar mijn eigen plekje in een ander dorp en zag zo af en toe de vriendinnen van de mavo. Ook had ik een lieve vriendin overgehouden aan mijn stage. Toch kon ik het gevoel van alleen-zijn niet van mij afzetten. Het idee dat niemand mij zou missen als ik er niet zou zijn, bleef knagen. Een pijnlijk en somber gevoel. Ik had een baan, en hoe leuk ik het daar ook had, ik hield er geen persoonlijk contact op na."
 
"Na twee jaar besloot ik een opleiding te gaan doen: Verzorgende IG. Ik ging stagelopen in een verzorgingshuis, hoefde maar één jaar naar school, verhuisde in dat jaar naar een kleine stad en mijn gevoel van alleen-zijn bereikte een hoogtepunt. Ik was echt ongelukkig. Dit heeft een paar maanden geduurd. Ik zocht hulp en ging naar de psycholoog. Ik kon het niet heel goed met haar vinden, maar ik kreeg weer strijdkracht. Ik móést dit doen! Ik moest dit vooral zelf doen, en het begon ook bij mijzelf."
 
 

Lieve mensen
 
“Contact krijgen is net als gitaarspelen. Je moet goed gestemd zijn en de juiste snaar weten te raken om een mooi geluid te krijgen dat harmonisch klinkt en een goed samenspel teweegbrengt.” 

Lees ook onze andere real life verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.