Dagboek van een transvrouw: Help, ik heb het naar mijn zin

Je kent ze wel. Van die feestjes waarvoor je wordt uitgenodigd en waar je eigenlijk niemand kent. Behalve dan degene die je vraagt te komen. Zo’n feestje is het.
 

Ik ben er niet zo goed in, dit soort feestjes. Nooit geweest. Als man was het al een drama. Met de mannen kon ik niet voldoende overweg omdat, nou ja, ik toen al anders was, maar het toen nog niet wist. En bij de vrouwen ging het ook niet, al wilde ik het nog zo graag. Klessebessen over onderwerpen die op dat moment gewoon nog niet bij mij hoorden. De kinderen, kleding, dat soort dingen. En zo ben ik in de loop der jaren steeds stiller geworden op feestjes.
 

 

We zitten in de tuin om een grote tafel en tot mijn eigen verbazing voel ik me bijzonder ontspannen. Ik hoef me niet meer mannelijk op te houden en natuurlijk ben ik anders, maar nu is het tenminste duidelijk. Mijn partner en ik kletsen met een stel dat tegenover ons zit over koetjes en kalfjes, het weer, waar we wonen en natuurlijk over het voetbal. Ik knabbel aan stukjes kaas en graai af en toe in de bak met Japanse zoutjes. Ik klets wat met de vader van de jarige job, over werk en hoe moeilijk het allemaal is op de huidige arbeidsmarkt (mannen willen nu eenmaal altijd over werk praten). 

Help, ik heb het naar mijn zin

Vanuit mijn ooghoek zie ik een paar mannen bij elkaar staan. Benen wijd, armen over elkaar en af en toe waait er een bulderende lach mijn kant op. Ik zucht tevreden. “Wil je taart?”, vraagt mijn partner.
“Heerlijk”, zeg ik, en ik laat mijn allerliefste glimlach zien. Ze is zo geweldig. Ze weet hoe onwennig ik dit soort feestjes nog vind en heeft een beetje voor me gezorgd door bij me in de buurt te blijven. 

 

Op de terugweg in de auto praten we nog even na. “Het was zo grappig,” zeg ik, “toen ik afscheid nam gaf de vader me een flinke klap op mijn schouder en zei met zijn zware stem dat het leuk was dat ik er was. Hij was duidelijk van mij op de hoogte en liet zo merken dat het goed was. Lief, hè?”

“En hoe was het voor jou?”, vraag ik.
“Oké, hoor.”  Zij heeft heel duidelijk geen moeite met dit soort feestjes. “We aten de taart van één bordje”, gaat ze lachend verder. “Dat maakt ons heel erg een stel. Een lesbisch stel. Nou ja, we hebben het ook gewoon over ons kind gehad, maar gek is het wel. Zo maf dat we daar van tevoren nooit bij hebben stilgestaan, hè?” 

 

Duizend kleine dingen

Mijn transitie bestaat uit duizend kleine dingen. Op dat feestje bijvoorbeeld, was ik me heel bewust van hoe ik praatte. Mannen doen dat anders dan vrouwen. Mannen hebben minder intonatie in hun stem. “Zo. Leuk.” Zoiets. Terwijl vrouwen veel meer dansen met hun stem. “O ja, dat is leuk, zeg. Waar heb je die vandaan?”, terwijl de stem van laag naar hoog gaat. Of het voetbal, ook zoiets. Dat vond ik als man nou wel weer leuk. Biertje in de hand en een beetje schreeuwen naar de televisie. Ongegeneerd mezelf uitleven en hard juichen als er wordt gescoord. Gelukkig zijn de vrouwen om me heen behoorlijk fanatiek als het om het Nederlands elftal gaat en stiekem zat ik naar ze te kijken hoe zij dat deden bij de laatste wedstrijd. Of toen ik laatst bij de kapper zat en ik een stapel roddelbladen in mijn handen kreeg gedrukt. “Om te lezen als je haar wordt geverfd”, zei de kapster. Nou, dat ging me te ver. De volgende keer neem ik dus een boek mee. 

En zo vind ik mijn weg. Wat hoort bij mijn nieuwe zelf? Wat niet? Het is proberen en wennen. Oefenen en vooral heel veel genieten, want al met al heb ik het behoorlijk naar mijn zin.