Get uncomfortable: drink alone

Vorige week begon ik met mijn missie voor een ‘oncomfortabel leven’. Dus niet met Tony’s Chocolonely voor de tv, maar – zoals je hier al kon lezen – naakt voor het raam van de sauna. Missie 2: drink alone.
 

Want, om één of andere gekke reden hebben we besloten dat in je eentje drinken een absolute no-no is. Hoeveel mensen zie je immers alleen op het terras, aan de bar of in een restaurant (dronkaards daargelaten)? Precies. Ik heb zelf tijdens een vakantie in Australië alleen in restaurants gegeten. Kon ook niet anders, aangezien ik in m’n eentje reisde. Maar met mijzelf een wijntje drinken? Neuh, dat is toch een brug te ver.

Alleen aan de bar

Totdat vriendlief een cocktailworkshop gaf en vroeg of ik na afloop langs wilde komen in de loungetent waar hij stond. Vond ik een prachtidee, want dat hield in ieder geval een gratis cocktail – en leuk vriendje – in. Ik besloot deze keer echter een halfuur eerder weg te gaan om aan de bar een glas wijn te drinken. In m’n eentje. Want als je het nog nooit eerder hebt geprobeerd, kun je ook niet weten of het niet gillend leuk is. Was mijn redernatie. Je hoeft immers geen gesprekken te voeren, kunt andere gasten uitgebreid bekijken en ongestoord een wijntje naar binnen atten zonder dat iemand je veroordeelt. Klinkt ideaal, toch? 
 

Een verbaasde frons
Daarom besloot ik bij aankomst niet in een hoekje te gaan zitten, maar aan de lege bar. In het midden van de loungetent. Er was geen ontkennen aan. Ik was alleen. En de paniek sloeg toe. Want ik had een wijntje, maar niemand om tegenaan te lullen. Een telefoon, maar die mocht ik van mijzelf niet gebruiken. Een mooi jurkje, maar geen compliment om in ontvangst te nemen. Wat nu? Ik besloot de mensen om me heen te bekijken en plannen voor het weekend te maken (in m’n hoofd). Nog geen vijf minuten later kwam de barman: “Goh, wacht je soms op iemand?” Ik antwoordde ontkennend, want ik was benieuwd naar zijn reactie. Een verbaasde frons en stotterend antwoord was de respons.  
 

Nog geen tien minuten later kwam het volgende personeelslid. Weer met de originele vraag of ik op iemand wachtte. Vijf minuten na dit gesprek kwamen twee mannen naast me staan. Ze konden er samen niet uitkomen. Had ik een date en was de ander niet op komen dagen of ging ik zo ergens heen? Ik antwoordde ontkennend, maar zonder verlossend antwoord en werd uitgenodigd om bij deze twee figuren aan tafel te komen zitten. Ik bedankte, maar zei nee. Ook al was ik tot de ontdekking gekomen dat in eentje aan een bar zitten blijkbaar echt een ‘ding’ is, bleef ik stug zitten. 
 

Ongemakkelijk
Vijfenveertig – lange – minuten na binnenkomst, zag ik het vriendje om de hoek van een deur verschijnen en me wenken. Godzijdank schonk hij gelijk een cocktail in, want ik had hem nodig. Alleen drinken blijkt namelijk niet echt aan mij besteed. De terugkerende vraag of ik op iemand wachtte, maakte me – lichtelijk – agressief en onnodig Facebook updates bekijken leek onontkoombaar. Misschien dat het op een terrasje – met zon en alcohol – iets minder ongemakkelijk is, maar voorlopig houd ik het bij drankjes met vriendinnen. Of misschien had ik moeten beginnen met een goed glas wijn – alleen – op de bank.
 

Next.