Dagboek van een transvrouw: Duizend kleine stapjes

Het duurt best lang hoor, om vrouw te worden, als dat al mogelijk is. Als dat überhaupt al bestaat. Iemand zei eens tegen mij dat je daar toch wel minstens zes jaar zoet mee bent. Het zal wel. Ik weet het niet. Ik ga mijn eigen persoonlijke weg.

 

Nog niet eens zo heel lang geleden ging ik voor het allereerst de deur uit. Toen was ik nog heel erg man. Het klopte niet, maar ik was het wel. Samen met mijn partner gingen we naar een ontmoetingsavond voor transgenders. Een plek waar lotgenoten elkaar in een veilige omgeving kunnen ontmoeten. Omdat niemand nog wist van mij, kon ik me omkleden bij een vriendin om de hoek. Het was warm en ik was zenuwachtig. Nou, zeg maar gewoon doodsbang. Een rood jurkje, platte schoenen - want ik ben lang - en eindeloos gehannes met make-up. In de spiegel zag ik vooral een man in een rode jurk. Blegghh! Mijn partner zei dat ik er mooi uitzag en ik nam het maar aan. Ik moest toch wat.
 

Voor het eerst naar buiten

Tegenover het huis van de vriendin is een school en op het pleintje voetbalt een hele groep kinderen. Vriendjes van onze zoon. “Die mogen je niet zien hoor”, zegt mijn partner ernstig. “Ik kan hier toch moeilijk gaan zitten wachten tot ze weg zijn”, mopper ik. “Tjongejonge, wat nu?” “Wacht maar, ik rijd de auto voor en zet het portier open tegen het tuinpad aan. Als ik een teken geef, kun je in de auto komen.” Ze kijkt me aan alsof ze wil zeggen: “Als je wat beters weet, moet je het zeggen, hoor.” “Nou goed dan. Ik verberg me achter de voordeur en als je roept, spring ik in de auto.” 

Daar sta ik dan, opgetut, een handtas onhandig tegen me aan gedrukt en trillend op mijn benen achter een deur in het huis van een vriendin te wachten tot mijn partner een teken geeft. Voor het eerst naar buiten. Ik lijk wel gek.

Mijn gedachten dwalen af. Ik ben boos. Is dit nou waar ik het voor doe? Is dit nou mezelf zijn? Verstopt, verborgen voor de buitenwereld mijn ware zelf nog steeds voor de gek houdend? “Ja, kom maar!” Ik schrik op uit mijn gedachten. Nu niet nadenken, maar doen. En alsof ik een helikopter benader, ren ik voorovergebogen naar de klaarstaande auto toe en duik de ronkende auto in. Ik sla het portier met een klap dicht en roep: “Rijden maar!” Half verkreukeld lig ik in de auto en nonchalant rijdt mijn partner weg, want dat valt het minst op.
 

Hartverwarmend

De lotgenotenavond is hartverwarmend. Ik word op mijn gemak gesteld, mensen stellen zich voor en tonen interesse in mij. Maar ik zie allen maar mannen in vrouwenkleding, precies zoals ik mezelf voel. Voor het eerst in mijn leven ga ik plassen op een damestoilet en als me gevraagd wordt hoe ik heet, heb ik geen antwoord. Mijn mannennaam kan natuurlijk niet en een vrouwennaam lijkt een brug te ver. En het is allemaal goed. Iedereen blijft even aardig en ik kan langzaam een beetje ontspannen. 

Het proces van vrouw worden is begonnen, want die nacht kan ik niet slapen. Ken je dat? Het gevoel dat je precies het goede doet in je leven en dat precies op het juiste moment? Dat had ik na die eerste avond. Ik lag te stralen in mijn bed.

Vallen en opstaan

Hoe lang duurt het om vrouw te worden? Ik weet het antwoord niet. Maar tussen die eerste avond en nu, heb ik zo veel stappen gezet richting mezelf zijn. Ik kan mezelf oprecht mooi vinden. Ik fiets in datzelfde rode jurkje naar de supermarkt en bereidwillig laat ik mijn jas aannemen als ik uit eten ga. Het zijn van die kleine dingen die me nu maken zoals ik ben. Duizenden kleine stapjes, ontdekkingen en overwinningen die me voorzichtig brengen waar ik wil zijn, al weet ik zelf niet waar dat is of hoelang dat duurt. Waarschijnlijk een leven lang. En altijd met vallen en opstaan. Net zoals bij iedereen eigenlijk. En dat heb ik dan toch maar mooi bereikt.