Get Uncomfortable: Get (a little) crazy

Drie weken geleden startte ik met mijn misse voor een oncomfortabel leven. Extreem tevreden had ik twee missies volbracht, maar toen liep het vast. Wat nu? Wil ik wel oncomfortabel leven of toch onder m’n dekbed kruipen? Neuh.
 

Dus begon ik met het maken van een lijstje. ‘Mindfullness, vragen om hulp, drie keer kussen, awkwardness, speechen, skateboarden en schilderen’ stonden onder andere op het lijstje. Genoeg om de tijd mee te vullen dus, maar een ander topic kwam nog voordat ik kon starten op m’n pad: craziness.

 

Craziness
En daarmee bedoel ik niet schreeuwend ruzie zoeken met meiden in een bar en vervolgens alle extensions uit hun mooie blonde hoofd trekken. Nee, de leuke variant. Zoals gekke dansjes doen ‘en public’, extreem vals meezingen en gewoon geen ene fuck geven om wat andere mensen van je zullen denken. De lekkere gekheid die zorgt dat het burgerlijke leventje net even iets funkier wordt. 
 

 

Toegegeven: een bepaalde vorm van gekheid zit al aan het oppervlak. Zo draag ik volgens vriendlief m’n haar en kleding soms net even iets ‘extremer’ dan het casual-gehalte dat hij gewend is, spaar ik cactussen en denk ik niet dat iemand me serieus neemt wanneer ik idioot met m’n hond doe. Maar meezingen doe ik niet gauw (ik zing extreem vals en ken vrijwel geen enkel liedje uit m’n hoofd) en gekke dansjes bewaar ik liever voor de momenten waarop alleen de hond me kan veroordelen. ‘Doe maar lekker gewoon’ voert toch al snel de boventoon.

 

Inner-craziness omarmen
Totdat ik merkte dat ik met een bepaald persoon iedere keer in de keuken stond te dansen (heftige arm- en heupbewegingen maken is misschien een betere verwoording) en ik voorzichtig mee begon te zingen met anderen (alleen het refrein; dat is al lastig genoeg). Het begin was er. Maar het moment om echt van elke gêne af te komen en m’n inner-craziness te omarmen, kwam onverwachts toen ik met een goede vriend op stap was.
 

 

Aardbeien
Ietwat aangeschoten daagde hij me uit om op z’n luidst een bepaald woord te roepen (welk woord laat ik in het midden.. laten we het bij ‘aardbeien’ houden). De verliezer van de ‘wie is het luidst’-wedstrijd zou de drankjes betalen. Na voorzichtig om me heen te hebben gekeken (zijn er veel bekenden? Shit. Ja.), begon ik met de eerste inzet. Heen en weer geroep van het woord volgden. Hoofden draaiden om en één vrolijk persoon deed een keer mee. Ik won. Ook al vond m’n partner in crime dat ik gewoon een schelle stem had.

 

Ben ik trots op het roepen van ‘aardbeien’ in elke gelegenheid van m’n woonplaats? Niet echt. Ontiegelijk veel lol gehad? Jep. Gratis drankje gekregen? Check. Zal ik voortaan wat sneller het ‘doe maar lekker gewoon’ idee loslaten om op de bar de boogie te doen en naar de karaokebar te gaan? We’ll see, maar een goede start is er. Uiteindelijk is een beetje craziness is toch echt heel veel leuker dan elke keer suf in uniform blijven.