Dagboek van een transvrouw: Vriendschap

Daar stonden we dan. Keurig op een rij, op een podium in een zaal van de Universiteit van Amsterdam. Ik was de man die vrouw geworden was maar die nog geen operatie had ondergaan.

Naast mij een vrouw die wel was geopereerd. Aan de andere kant een travestiet. Iemand voor wie het voldoende is om af en toe vrouw te zijn maar die zich toch vooral man voelt. Daar weer naast stond een man die ooit een vrouw was geweest en zo waren er nog een paar mensen. Allemaal verschillende mensen met het genderthema als gemeenschappelijke factor.

 

Exotische huisdierenshow 
Ik was met enige tegenzin naar Amsterdam gegaan. Brr... voor het eerst als vrouw met de trein. Zouden ze naar me kijken? Me aanspreken? Natuurlijk gebeurde er helemaal niets. Dat wist ik ook wel, maar toch. Het is zo gek. Alles wat ik voor het eerst als vrouw doe blijft eng. Al zegt mijn hoofd dat het goed is, mijn gevoel moet toch altijd weer wennen. Ik snap het zelf ook niet. 

Ik was gevraagd om aan een congres mee te doen over identiteit, aan de UvA dus, en ons verhaal over het wisselen van geslacht paste daar natuurlijk prima in. Maar wat kwam ik daar eigenlijk doen? Ik had de fantasie dat ik als een soort van exotisch huisdier geshowd zou worden. “Kijk, daar heb je er één. Mag ik haar even aanraken?”
 

Deskundigen hadden verteld over genderdysphorie, de stoornis die ik officieel heb. En over gemiddeld hogere zelfmoordpercentages en dat transgenders gemiddeld eerder sterven. Poeh, wat moet ik daar nu weer mee? Natuurlijk is van geslacht veranderen geen peulenschil. En ik weet heus wel van andere transgenders en hoe moeilijk sommigen het hebben. Even denk ik terug aan mijn eigen angsten en pijn. Nu heb ik makkelijk praten, maar het was echt heel erg lastig om de stap te zetten. 

 

Niet voor de lol een vrouw 
Het bleek een perfecte combinatie. Na het wetenschappelijke verhaal waren de persoonlijke verhalen van ons een prachtige aanvulling en de zaal was gevuld met opgestoken vingers van studenten die vragen hadden. Ik voel me schatplichtig om mijn transgenderverhaal uit te dragen. Ik heb geluk gehad. Mijn partner en kind zijn nog bij me. Ik heb mijn baan en mijn vrienden behouden. Ik heb de liefde en de open armen van mijn omgeving ervaren. En dus wil ik mijn verhaal vertellen. Dat ik ook maar gewoon een mens ben en dat ik niet voor de lol maar vrouw ben geworden. Het was geen keuze.
 

 

Omgang omgeving 
Later sta ik in de foyer na te praten met een paar studenten. Over hoe het voor mijn partner en zoon is en hoe het is gegaan met mijn vrienden toen ik het voor het eerst vertelde. Eén van die vrienden is er ook. Hij is gekomen om me te steunen en gewoon uit interesse. 

Ik roep hem erbij: “Hoe was het voor jou, toen ik vertelde dat ik als vrouw zou gaan leven?” 

“Nou,” zegt hij behoedzaam, “ik was eerst niet zo blij. Ik wilde je niet kwijtraken. Ja, ik was bang dat dat zou gebeuren. We konden zo goed praten met elkaar en dat is best bijzonder voor twee mannen.” Ik zucht. Zijn verhaal raakt me. “En, hoe is het nu tussen jullie?”, vraagt één van de studenten aan hem. “Eigenlijk is er niet zoveel veranderd”, reageert hij.
“We kennen elkaar al zo lang,” flap ik er opeens uit, “we hebben nog schouder aan schouder in een piesbak staan piesen.” Trots kijk ik de studenten aan als of ik hiermee wil zeggen: “Kijk, zulke goede vrienden zijn we dus.” Ik sla een arm om hem heen, kus hem op zijn wang en zeg: “Fijn dat je er bent.” We stralen. Allebei. We kennen het gevoel van het helemaal jezelf mogen zijn bij de ander en dat is heerlijk en zo waardevol. Daar komt zelfs een geslachtsverandering niet tussen.