ZeMama: Moe-derschap

“Ik vergat soms dat ik zwanger was, toen ik in verwachting was van de tweede”, vertelde een kennis. “Dan stond ik me bij de garderobekast te verbazen dat ik een bepaalde jas niet meer paste.” Ik vergeet het ook af en toe. Dan denk ik: Waarom ben ik zo moe? 

 

“Zo zo, jij laat er geen gras over groeien”, meende laatst iemand toen ik vertelde dat mijn zoontje bijna 15 maanden is en ik 20 weken zwanger. Ik denk niet dat ik heb onderschat dat de tweede zwangerschap echt anders is dan de eerste. Toen ik zwanger was van Tijl, plofte ik na mijn werk op de bank en kwam ik er weer af zodra ik er zin in had. Nu kruipt er een dreumes rond die overal aan zit, stronteigenwijs is en veel aandacht nodig heeft. Verschilletje. 
 

 

Dreumes

“Bij een dreumes wordt de opvoeding een stuk complexer dan bij een baby”, zo las ik laatst op Internet. “Er zijn een aantal interesses bijgekomen en de ontwikkeling in deze periode is gigantisch. Het opvoeden is niets meer dan het begeleiden van zijn ontwikkeling op een zo veilig mogelijke manier zonder hem te beperken.” 
 

Tijl vindt dat ik hem in alles beperk. Hij vindt het bizar dat hij enkel de trap op mag klimmen waar ik bij ben. Geïrriteerd duwt hij mijn hand weg die ik beschermend achter zijn rug houd. Een luier verschonen is elke dag een drama. Hij schreeuwt en schopt net zolang totdat hij weer recht op de commode zit en gaat vervolgens zingend met zijn blokken spelen. Totdat mama hem weer neerlegt. Want hallo. Hoe moet ik anders zijn luier om krijgen? 

 

Een welopgevoede prins

Laatst liet ik Tijl met dubbele gevoelens achter bij een vriendin met een zoontje in dezelfde leeftijd. Vanuit het restaurant appte ik. Ik wilde weten of hij zich een beetje had gedragen op de commode. Ik hoorde van haar terug dat hij zich als een welopgevoede, jonge prins had geprofileerd. Hij wachtte keurig totdat hij klaar was. 
 

Op de opvang drinkt Tijl gewoon uit een tuitbeker. Thuis wil hij per se de babyfles. Ook opa en oma hebben te maken met een welopgevoede, jonge prins. Hij maakt lieflijke brabbelgeluidjes terwijl hij een schone luier krijgt. De krijspartijen bewaart hij voor papa en mama. Ik weet het zeker. Sociale wenselijkheid is aangeboren. 
 

 

Pyjamaparty

Vanavond ging het uitkleedritueel zoals gewoonlijk. Tijl krijste, terwijl ik hem afleidde en me intussen verheugde op mijn bed. Ik deed sokjes om zijn handjes, want dat vindt meneertje een paar tellen grappig. Toen ik hem eindelijk in zijn schone pyjama en slaapzak had, voelde ik dat hij nat was. De luier had gelekt. 

“Shit!”, riep ik. Totaal niet pedagogisch verantwoord. “Nu kunnen we weer opnieuw beginnen!”

En dat terwijl moeke al zo moe was. Geïrriteerd pakte ik een schone pyjama uit de kast en zei het nog een paar keer. 

“Shit, shit, shit, shit!”

Mijn zoon schaterde het uit. Alsof hij er plezier in had zijn moeder over de zeik te krijgen. 

Het verschonen verliep daarna probleemloos.  

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!