Somebody Els: Doe jij eigenlijk wat je leuk vindt?
Mijn dochter sleepte me door het verdriet heen. Zij dwong me ’s morgens uit bed te stappen. Had ik haar niet gehad, dan was ik in een bodemloze put van depressie gestort.
Terugkijkend was die periode, net na de scheiding, het zwaarst. De hele dag door waren er huilbuien, schreeuwpartijen, verwijten naar iedereen, verwijten naar mezelf. Op het punt dat ik het écht niet meer wist, bracht ik een bezoek aan Dennis, mijn psycholoog. Ik had echt even hulp nodig om alles weer op een rijtje te krijgen. En tegelijkertijd sleurde iemand me mee naar een concert van Bruce Springsteen.
Verrassend inspirerend
In de stromende regen keek ik, voor het eerst, naar ‘The Boss’ en zijn band. Nog nooit zag ik zoveel plezier op een podium. Bruce Springsteen doet waar hij voor gemaakt is. Hij is bezig met zijn passie, hij hoort op het podium. Hij hoort muziek te maken. Je ziet het aan alles, je hoort het aan alles, je voelt het aan alles. Drie uur lang vergat ik mijn verdriet. Drie uur lang vergat ik dat alles om me heen was ingestort.
Terug naar huis raakte ik er niet over uitgepraat. Wát een inspirerende avond. Ik vroeg aan mijn medereiziger: “Doe jij waar je voor gemaakt bent? Ben jij bezig met je passie, op welke manier dan ook?” Dezelfde vraag stelde ik aan mezelf: doe ik eigenlijk wel wat ik leuk vind?
Overal klagers
De periode erna keek ik eens goed om me heen. Ik zag weinig blije gezichten. Ik zag wel veel mensen op de automatische piloot hun leven leiden. En ik zag klagers. Veeeeeeel klagers. Klagers in de trein, klagers op mijn werk, klagers in de supermarkt. Ik was zelf ook een klager. Klagerig en verdrietig. Oke, de scheiding heeft nu eenmaal plaatsgevonden. Het verdriet hoort erbij en zal ooit minder worden. Maar dat klagerige... hoe kwam dat?
Doe ik waar mijn hart ligt? Ik dacht aan mijn werk: de plek waar ik 32 uur per week aanwezig ben. En ik kwam tot de conclusie: nee, ik doe niet wat ik zou willen. Wat ik écht zou willen.
Ik besloot mezelf een confronterende vraag te stellen: als je alles zou kunnen doen wat je maar wilde en er waren geen beperkingen: wát zou je dan doen?
Ik ben niet bang
Ik wist het antwoord direct. En nu, meer dan een jaar later en na vele overwegingen, heb ik besloten ervoor te gaan. Regelmatig wordt me nu de vraag gesteld: ‘ben je niet bang?’ Of: ‘stel dat je faalt, of dat het tegenvalt?’ Goed dan, laten we even ‘the worst case scenario’ nemen: ik faal. Wat is daar erg aan? Daar deal ik wel mee op het moment dat het zich aandient. Valt het vak tegen? Daar deal ik wel mee op het moment dat het zich aandient.
‘Stel dat…’ bestaat niet. ‘Wat als…’ bestaat niet. Er is alleen het hier en nu. Ik durf te wedden dat Bruce Springsteen zich ook niet laat leiden door stil te staan bij ‘Stel dat…’.
Vind ik het spannend? Dat wel. Het is geen gemakkelijke overstap: van het bedrijfsleven naar het onderwijs. Van marketing communicatiespecialist naar docente in het Voortgezet Onderwijs. Maar ik ben voorbereid, ik ben gemotiveerd, en ik ben er klaar voor: kom maar op met die vierjarige studie!
Een peuter en een konijn.
Een ex-man en een therapeut.