Dagboek van een transvrouw: Barbie

“Het is toch wel fijn hè, dat het nu zo makkelijk kan?” De medewerkster van de burgerlijke stand van de gemeente waar ik ben geboren is haast nog enthousiaster dan ikzelf ben. “U bent de derde”, gaat ze vrolijk verder. 

 

“Omdat we nog niet precies weten wat de procedures zijn, plannen we een afspraak in van drie kwartier.” Met de telefoon geklemd tussen mijn hoofd en schouder krabbel ik op een papiertje de afspraak neer. Volgende week mag ik naar het stadhuis om mijn voornaam en mijn geslacht in het geboorteregister te laten veranderen. Eindelijk, de 'M' in mijn paspoort wordt een 'V' en zal ik ook volgens de wet een vrouw zijn.
 

 

Officieel vrouw 
Het is niet alleen superfijn en fantastisch dat ik straks officieel een vrouw ben, het is ook nog erg handig. Want gisteren bijvoorbeeld, ging ik naar de tandarts. Ik was speciaal wat eerder gegaan om wat uitleg te geven aan de assistente aan de balie. Tegenwoordig gooi ik het er maar gewoon in. Niet draaikonten of voorzichtig aankondigen. Niet nadenken, maar doen. “Goedemorgen, ik heb om tien uur een afspraak. En ehh... zou u in uw computer kunnen zetten dat ik nu een vrouw ben? Dan weet de tandarts dat ook en hoeft ze geen ‘meneer’ te roepen door de volle wachtkamer. Dat is zo gênant.” Dit vind ik altijd een spannend moment: geslacht is gekoppeld aan het burgerservicenummer en dat nummer is weer gekoppeld aan de zorgverzekering, dus zo’n vraag als: “Verander het even”, is niet altijd zo simpel als het lijkt. 

 

Gewoon een vrouw
Maar de assistente doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Natuurlijk, geen probleem hoor. Zeg het maar. Wat is je voornaam?” Haar hoge stem klinkt vrolijk en ze kijkt me een soort van hoopvol aan. Ik weet ook niet waarom. “Je mag daar even wachten. Je wordt zo geroepen.”

“Sandra, je mag meekomen.” De tandarts roept me en weer krijg ik een stralende blik. Ik zie het in haar ogen. Ik ben vandaag het gesprek van de dag. Maar het geeft niet. De mensen zijn aardig en ik ben tenslotte ook anders dan anders.
 

 

En dat is dus vanaf volgende week voorbij. Dan heb ik weer een grote stap gezet in de richting van mijn nieuwe normaal. Als ik straks in de systemen als vrouw sta geregistreerd, hoef ik niets meer uit te leggen, ben ik niet meer bijzonder. Dan ben ik gewoon een vrouw. En daarom voelt het zo speciaal om een afspraak met de burgerlijke stand te maken. Eindelijk gaat het gebeuren. 

 

Genoeg gekkigheid
Ik vroeg die mevrouw aan de telefoon ook nog hoeveel voornamen ik mocht kiezen. Ze was even stil van mijn vraag. “Zoveel als je wilt”, had ze toen gezegd. Wow, wie maakt dát mee? Dat je je eigen namen mag kiezen. Al een week geleden was mijn hoofd op hol geslagen van alle mogelijkheden die mijn nieuw geboren identiteit me zouden kunnen geven. Ik zou Amalia kunnen toevoegen aan Sandra, de naam die ik al heb. Of Beatrix. Of Barbie, of nou ja, alles wat ik maar wil.

Maar het zal wel gewoon Sandra blijven. Daar ben ik al zo ontzettend blij mee. En trouwens, ik heb al genoeg gekkigheid in mijn leven gehad.