ZeMama: Papa! Papa! Papa!
Mijn kind is dol op papa. Als we hem samen van de opvang halen en ik mijn zoon wil begroeten, wijst hij met zijn kleine vingertje: "Papa! Papa! Papa!" Moet ik me als moeder zorgen maken over onze band?
Laatst vroeg ik een vriendin of haar zoon nog zo gericht is op haar man. Ze kon het zich niet meer herinneren dat dat zo was geweest. Toen we erover doorpraatten, realiseerde ze zich het weer. De keren dat hij haar wegduwde en naar zijn vader wees. De momenten waarop hij als een jong hondje bij de deur zat te wachten tot papa thuis kwam. "Het is een fase", verzekerde ze mij.
Papa! Papa! Papa! En opa.
Gelukkig is Tijl niet alleen maar op zijn vader gericht. Hij heeft namelijk ook nog een opa die met regelmaat komt oppassen. Dat oma er dan bij is, is ook erg gezellig, maar opa is wel helemaal tha bomb. Hij giert het uit als opa een rare stem opzet en zit zingend bij hem op de fiets. Als mama hem wil verschonen, gilt hij het uit alsof hij naar de slachtbank wordt afgevoerd. Als opa dan even komt kijken, aait hij hem in zijn gezicht en zegt lieflijk: “Opa? Opa?”
Moederlijk professioneel
Ik heb gelezen dat het heel normaal is dat een kind in een bepaalde fase een voorkeur heeft. Mijn man is de kok in huis en eten is natuurlijk belangrijk. En ook nog eens veel leuker dan verschoond worden in een houding waarin je niet wilt liggen. Misschien denkt Tijl wel dat hij meer overlevingskansen heeft als hij bij zijn vader in de buurt is. Zijn vader is groot, supersterk en maakt lekker eten voor hem.
De afgewezen ouder
Gelukkig zijn er ook momenten dat Tijl als een klein resusaapje tegen mijn lijf hangt. Hij zingt ook bij mij op de fiets en zegt me vrolijk gedag als hij me ziet: “Hai! Hai!”
In de literatuur lees ik dat we over het algemeen zien dat het kind, nadat het een tijdje veel aandacht gevraagd heeft van een ouder, weer meer de vraag om aandacht gaat verdelen en beide ouders weer gaat vragen om zorg en begeleiding.
En natuurlijk is het ook best belangrijk om je zelf niet afgewezen te voelen door je dreumes en niet als een kind te reageren. Op het moment dat Tijl naar zijn vader wees toen ik hem begroette bij de opvang, reageerde ik dan ook moederlijk professioneel:
"Ja, papa is lief hè! Kom, we gaan snel naar hem toe.”
Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!
Aefke is onze ZeMama- columniste. Ze is getrouwd en sinds maart 2013 moeder van Tijl. Aefke hoopt een consequente moeder te worden, maar van haar hoeft Tijl later niet zijn bord leeg te eten. Ze hoopt wel dat Tijl later net zo dol is op ‘boekjes’ zoals ze dat zelf is.
Aefke is meer dan alleen moeder. Ze heeft in september 2012 een boek uitgebracht, de kantoorthriller 'Tijdens Kantooruren’. Verder is ze gek op Nieuw-Zeeland, sociale media, sushi, haar kat Casper en natuurlijk de vader van haar kind. Aefke schrijft op stoereschrijfster.nl.
