Dagboek van een transvrouw: Het festival

Het moet er gewoon uit. Ik kan het niet helpen. Er is niets aan de hand. Sterker nog, ik voel me prima. Geen reden, geen aanleiding, maar toch... Ik merk dat ik buikpijn krijg. Ik voel me een beetje duizelig worden en er komt vermoeidheid opzetten. 

 

En ik baal. Waar is dit toch allemaal voor nodig? Mijn partner en ik zijn tenslotte op een superleuk festival. Kleedje meegenomen. Een beetje rondkijken. Genieten van de mensen om ons heen en van elkaar. In de verte dreunt muziek, de zon schijnt heerlijk en wij zitten in de schaduw van een boom. 

"Ik geloof dat ik moet huilen", fluister ik in mijn partners oor. Eigenlijk is de opmerking overbodig want dikke tranen biggelen over mijn wangen. Zomaar.
"Doe maar, laat maar stromen", zegt ze liefdevol, de schat.
"Ik wil niet", snik ik. "We zijn hier." Dan sluit ze haar armen om me heen en brul ik het uit. Zonder woorden, zonder verdriet. Gewoon heel veel tranen. Ik snap er niets van en het hoeft ook niet. Ik druk me tegen haar aan en laat het gebeuren. Onder die boom tijdens het festival en een buitenstaander zal misschien zien dat we heerlijk aan het knuffelen zijn. 

Na een tijdje voel ik me beter. Gewoon weer goed eigenlijk.
 

 

Huilbuien

We kamperen op een plek waar we al eerder hebben gestaan. Een vrouw die ik ken van het jaar daarvoor vraagt hoe het nu met me gaat. "Wel goed", zeg ik. "Het leven draait door alsof er niets veranderd is en dat is hartstikke fijn natuurlijk. Maar van binnen bij mij gebeurt er wel van alles. Iedere dag nog," ga ik verder, "ben ik aan het wennen aan mijn leven als vrouw. Er verandert zo ontzettend veel. En die hormonen hè? Huilbuien heb ik soms waar ik niets van snap." 

"Nou dat laatste herken ik wel hoor, die emoties. Daar hebben meer vrouwen last van haha." Echt waar?, denk ik bij mezelf. Zouden meer vrouwen last hebben van naar buiten spattende tranen op zeer ongelukkige momenten? Ik denk terug aan mijn festivalavontuur en ik kan het me moeilijk voorstellen. 

Tranen van geluk

Later besef ik me dat mijn tranen ook van geluk waren. Kijk mij nou eens gelukkig zijn. Gewoon onder de mensen. Tevreden en voldaan. Hoe gek het ook klinkt, het is nu eenmaal nieuw voor me. En dan die rij voor de toiletten. Kijk mij nou eens even staan wachten in die ellenlange rij terwijl de mannen ons links en rechts inhalen om even hun ding uit hun broek te laten hangen om snel weer verder te feesten. Ik sta te lachen om mijn binnenpretje terwijl ik wacht en wacht en veel te langzaam opschuif. "Hé, ik heb hem nog steeds hoor, die piemel", schreeuw ik in gedachten. En dan zou ik huppelend in mijn rokje achter de heren aan lopen en naast ze gaan staan voor de piesbak. Ja, dat zou wat zijn.