Get uncomfortable: Go big or go home

Terwijl ik het eerst nog over de kleine oncomfortabele aanpassingen in het leven had, heb ik het de afgelopen weken groots aangepakt. Misschien zelfs een béétje overdreven..

 

Muurschildering
Het begon met de vakantie van m’n vriend. Hij besloot een paar weken naar Kroatië te fietsen – fietsen ja, je leest het goed – en ik besloot om gewoon even z’n muur te verven. Want dat kan als je de sleutel hebt. Niet dat z’n muren zo verschrikkelijk lelijk zijn. Maar hij was jarig tijdens zijn vakantie, doet een opleiding game-design en heeft soms wat inspiratie nodig. Aangezien ik in een bedrijf werk waar alle vergaderruimtes zo ongeveer een speelparadijs zijn, snapte ik precies wat hij nodig had.

Ik verdiepte me in gave muurschilderingen, vergat het feit dat ik niet kan schilderen en bedacht 60 verschillende tekeningen om te voorkomen dat het kinderachtig zou zijn. Want games zijn cool, een muur vol Super Mario niet. Een week later stond daarom de kleine versie van een bepaalde game op de muur bij zijn bureau en was ik rétetrots op mezelf. Ik teken zelf zo scheef als mijn moeder haren knipt, maar met wat toegeschoten hulp had ik uiteindelijk een behoorlijk strakke schildering op de muur gekregen. En als hij het compleet kut vindt – hij moet nog thuiskomen – dan bestaat er gelukkig altijd nog de 5 liter verpakking witte verf van Gamma. 
 

 

De allerhoogste duikplank

Een paar dagen later, tijdens een middag zwembadplezier, besloot ik dat de duikplank mijn volgende missie zou zijn. Terwijl een vriend met een soepele driedubbele salto van de lage duikplank sprong – eikel – liep ik bibberend naar de trap van het hogere gevaarte. Als je bekend bent met het fenomeen duikplank, weet je inmiddels dat het vanaf de grond toch altijd lager lijkt dan wanneer je boven bent. En vanaf beneden.. was het al behoorlijk fakking hoog. Maar, verstand op nul, bikinitop in een driedubbele knoop en stapje voor stapje naar het uiteinde lopen. Ik sprong. En. Ik kwam – godzijdank – volledig recht in het water terecht.

Geen driedubbele salto, geen bommetje, maar die middag sprong ik er nog drie keer – semi-stijfjes – vanaf. Elke keer haperde m’n voeten aan het uiteinde van de plank, maar er waren gelukkig nog altijd anderen die bij de bovenste tree weer rechtsomkeert maakten. En de bikinitop die zo ongeveer boven m’n hoofd uit schoot? Nou ja, dat zag alleen die oude meneer op het bankje verderop. 
 

Fotoshoot

De grootste get uncomfortable-actie was echter pas een week geleden. Een fotograaf waar ik wat teksten voor heb geschreven, had me al tijden geleden aangeboden om een shoot met me te doen. Toen lachte ik vriendelijk, zei: “Ja hoor, tuurlijk” en zette het weer direct uit m’n hoofd. Fotomodel uithangen is namelijk niet echt mijn ding. Rare foto’s: top. Een goeie selfie voor WhatsApp: check. Maar zwoel de camera inkijken en 30 verschillende poses aannemen binnen een paar secondes? Nee, dank. Ik ken genoeg meiden die vol passie een paar maaltijden overslaan voor een fotoshoot, maar ik niet.

Deze keer besloot ik echter in te gaan op het aanbod en die comfortzone 10 kilometer achter me te laten. Het bos was prachtig, de fotograaf wist hoe hij me aan het lachen moest maken, spontane foto’s vast te leggen en hé: het eindresultaat mag er wezen. Was het zo verschrikkelijk als ik had verwacht? Een beetje. Dat poseren valt niet mee. Maar ‘go big or go home’ loont wel, want ik heb de afgelopen weken de meest memorabele momenten in tijden gehad.