Dagboek van een transvrouw: De scholen zijn weer begonnen

De scholen zijn weer begonnen. Onze zoon gaat naar de brugklas. Om iets te bespreken met de mentor bel ik naar de nieuwe scholengemeenschap. 

“Hallo met Sandra, zou ik de mentor van klas 1A34 kunnen spreken?” 

“Een ogenblikje alstublieft. De leraren zijn nog niet op school deze week maar ik ga het voor u proberen”, en meteen word ik in de wacht gezet. Een hard en onduidelijk muziekje knalt mijn oor binnen. Klik. “Ja hallo? Nee, ze is er nog niet maar u kunt het beste even een mail sturen.” 

“Oké”, zeg ik een beetje beteuterd. 

“Goed. Dag meneer.” Klik. En de verbinding is verbroken. 

 

Zware stem
Ik heb die opmerkingen al vaker gehad. “Wat fijn dat je je door het gebruik van hormonen niet meer hoeft te scheren” of “wel super dat je stem ook verandert door de medicatie.” 

Nou, geen van beiden gebeurt. Ik heb vele zeer pijnlijke behandelingen gehad om mijn baardgroei weg te krijgen. Met goed resultaat, dat dan weer wel. 

En mijn stem? Ja mijn stem. Een terugkerend thema bij mij en ik oefen en ik oefen om mijn stem omhoog te krijgen. En dat gaat best goed. Mijn stem is behoorlijk passabel geworden, zoals ze dat noemen. 

Behalve aan de telefoon dus. Het ‘dag meneer’ echoot nog even door mijn hoofd. Het doet pijn. Ik ben geen meneer meer en ik baal.
 

 

Uiteindelijk was het me toch gelukt om de mentor te spreken te krijgen. Klanken voor in mijn mond houden en niet laten resoneren in mijn borstkas, dacht ik nog. En tegelijkertijd: ik ben zoals ik ben hoor. Ik doe mijn best. Punt uit. 

“Luister eens”, zei mijn partner daags na mijn telefonische avonturen met de nieuwe school. “Ik heb die nieuwe mentor nog even aan de lijn gehad en weet je wat ze vroeg?” Ik kijk haar vragend aan. “Ze vroeg wie van ons nou de biologische moeder was.” 

“Echt waar?” Mijn stem schiet omhoog. Vol ongeloof en met een lach op mijn gezicht kijk ik haar aan. “En? Wat heb je geantwoord?”, reageer ik vrolijk. Tevreden laat ik de woorden van mijn partner even doordringen. Het wordt misschien nog wel wat, denk ik. Dat zou mooi zijn.

 

Naar de brugklas
De scholen zijn weer begonnen. Onze zoon gaat naar de brugklas. Een nieuw leven. Hij wordt zo snel groter nu. En nieuwe vriendjes. En die nieuwe vriendjes komen hier straks spelen natuurlijk. Nou ja, spelen. Chillen is het. Spelen is voor de kleintjes. 
 

“Moeten we er iets mee?”, vraag ik op een avond aan mijn partner. “Ik bedoel, als er straks nieuwe kinderen op visite komen hier zien ze mij en gaan ze zich natuurlijk dingen afvragen? Ze zien dan op zijn minst twee vrouwen als ouders.” Even schieten er allerlei paniekgedachten door me heen: ik wil dat hij een normaal leven heeft. Ik wil echt niet dat hij hierom gepest wordt. Ik wil zo graag dat hij een lekkere start heeft op zijn nieuwe school. Ik praat erover met mensen om me heen. Adviezen over hoe hiermee om te gaan variëren enorm. Van ‘ik zou helemaal niets doen. Jullie zijn gewoon zoals jullie zijn en dat hebben ze maar te accepteren’ tot ‘ik zou het jullie zoon meteen tijdens de eerste les laten vertellen, dan is het maar duidelijk’. 

 

Wij zijn er nog niet uit en voorlopig doen we maar even niets. Het is niet zo dat de vriendjes nu meteen in rijen van drie voor de deur staan. Mijn zorgzame ouderhart zegt maar één ding: als hij het maar goed heeft. Het gaat niet om mij. Het is nog steeds wennen hoor, om een bijzonder gezin te zijn. Maar het zal wel loslopen. Het komt wel goed.