Memoires van een bakvis

Hoewel ik mezelf graag zie als een zelfstandige enigszins volwassen vrouw die het allemaal prima op een rijtje heeft, valt de realiteit soms een beetje tegen. Zeker als er wereldsterren aan te pas komen.
 

Ergens in mij schuilt nog steeds een onzeker giechelend bakvisje dat naar buiten treedt op de meest ongelukkige momenten. Vorige week was het weer zover. Ik mocht samen met mijn blogpartner in crime Roxanne en collega Iris naar een cocktailparty. Zeg ‘cocktail’ en ik ben al binnen. Heck, ik zou nog naar de opening van een nieuw C&A-filiaal in Zaandam gaan (ik verzin het niet) als ze daar caipirinha’s serveren. Het feestje was ter promotie van de nieuwe serie Perception, maar het allerleukste van al dit vrolijks was het feit dat hoofdrolspelers Eric McCormack (Will van Will and Grace) en Rachael Leigh Cook ook van de partij waren.
 

Wereldberoemde Mensen
We hadden ons strategisch aan een statafel geparkeerd met een glas wijn, bij gebrek aan cocktails. Noem het dan geen cocktailparty, maar hey, details: er konden enkel moment Wereldberoemde Mensen arriveren dus we hadden wel wat anders aan ons hoofd. Rox en Iris hadden Eric en Rachael de dag van tevoren al ontmoet tijdens een interview en waren van met name Eric nogal onder de indruk. Natuurlijk waren de sterren laat en werd de spanning zo vakkundig opgebouwd. Ondertussen voelde ik me als een kind op Sinterklaasavond dat bloednerveus zit te wachten op gebons aan de deur. Toen ze eindelijk binnenkwamen en ik met eigen ogen kon aanschouwen dat Eric in het echt inderdaad ook bloedknap is, verloor ik definitief mijn laatste greintje eigenwaarde. Hij kwam aan onze tafel staan en stelde zichzelf voor terwijl hij ons aankeek met de meest intense blik ooit. Misschien heb ik die blik erbij verzonnen, maar feit is dat mijn wangen van bescheiden roze naar auberginepaars kleurden in luttele seconden. Toen hij later op de avond even in m’n hand kneep, krijste ik in Rox’ oor ‘HIJ PAKTE M’N HAND HIJ IS ZO LEUK’ terwijl de arme man op nog geen twee meter afstand stond.
 

Ongegeneerde selfies
Drie bakvisjes op een rij hingen aan z’n lippen en lachten buitenproportioneel hard om ieder grapje dat hij maakte. Toen hij ook nog eens verzuchtte dat hij Amsterdam nooit meer wilde verlaten en iedereen in de stad zo mooi is, waren we officieel verliefd. Er werden ongegeneerde selfies gemaakt en er was een shoot met een fotograaf waarbij we ons gedrieën op ons bevalligst tegen hem aan vleiden opdat we thuis maar flink konden opscheppen over deze ontmoeting. Dat we er op alle foto’s uitzien als blije fangirls naast een wereldster, in plaats van professionele journalisten, vergeten we maar even.
 

 

Waldemar en Nick & Simon
Zo gaat het dus vaker dan me lief is en helaas niet alleen met de groten der aarde. Tijdens een interview met Waldemar Torenstra was ik met zoveel woeste handgebaren aan het praten dat ik een glas cola in zijn schoot zwiepte. Zijn daaropvolgende blik van vervreemding en amusement vergeet ik nooit meer. Ik wist niet eens dat ik hem knap vond tot hij voor me stond. Na een interview met Nick en Simon heb ik nog een hele dag stom gegrijnsd omdat Nick mijn naam had onthouden na een interview maanden daarvoor. Nick en Simon for cryin’ out loud! Mocht ooit de heuglijke dag aanbreken dat ik Ryan Gosling mag ontmoeten, herinner me er dan even aan dat ik van tevoren een Oxazepammetje neem. Is voor iedereen beter.

Lees hier de vorige showbizzcolumns van Susan!