Dagboek van een transvrouw: Shoppen

We hebben zo allemaal onze problemen en de mijne gaat over jassen. Het is voor mij zo goed als onmogelijk om een leuke en ook nog goed zittende winterjas te vinden. Ik ben best een beetje breed in mijn schouders. 

 

Niet zo breed dat het opvalt maar wel breed genoeg om nergens lekker in te passen. En dan heb ik ook nog een mooie slanke taille. Fijn, zou je zeggen, maar samen met mijn schouders een onmogelijke combinatie. De afgelopen winter liep ik in een roodachtige hobbezak die ook nog eens een capuchon had zodat ik er volgens mij uitzag als een overrijpe tomaat. 

 

Heel veel proberen
Tijd voor een nieuwe jas dus. Ik had her en der al wat gepast en had het al behoorlijk opgegeven. “Gewoon heel veel proberen”, had iemand me geadviseerd. “Je komt jouw jas vanzelf wel tegen.” En dus ga ik maar op pad. De meeste jassen doe ik alweer uit voordat ik amper met mijn armen in de mouwen zit. Te strak. En de jassen die ik wel pas, die zo’n lekker comfortabel gevoel geven en waarin je zou kunnen verdwijnen, zitten rond mijn middel zo wijd dat ik er wel drie tailles in kwijt zou kunnen. Een ander heel leuk lichtroze gewatteerd jasje zit te strak rond mijn borsten en die andere is weer veel te kort voor mijn armen.
 

 

Muisgrijs
Inmiddels ben ik wel drie shirts, twee rokken en een vest rijker geworden en met al die tassen in mijn hand zie ik daar zo’n enig winkeltje. Kleurrijk, bloemig. Een beetje te wild voor mijn smaak maar toch. 

“U kunt ook deze eens proberen”, zegt de charmante verkoopster. Het is een vrouw met een missie, dat zie ik zo. “Ik heb hem zelf ook en hij zit geweldig.” Ze houdt het enige grijze vest uit de hele boetiek voor mijn neus. 
“Toe, probeer hem eens.” Ik denk terug aan het advies dat ik eerder had gekregen. Passen, passen en nog eens passen. Het vest glijdt over me heen als een tweede lijf. Oei, die zit fijn. “En kijk eens naar de hals. De kraag kun je heerlijk over je hoofd doen voor als je naar buiten gaat.” En inderdaad, wat een fijn vest, maar grijs, ik weet het niet hoor. Grijs is zo… zo grijs.
“Nee nee, nee, het is muisgrijs, kijk maar naar de diepe kleur”, corrigeert  ze me vriendelijk en ze houdt het vest voor het raam zodat er daglicht op valt. Nou vooruit, denk ik. Ik kan hem sowieso als herfstjas gebruiken en eerlijk is eerlijk, ondanks de kleur (het blijft gewoon grijs voor mij) is er echt niets op aan te merken. 

 

Dan vind ik de jas van mijn dromen. Een prachtige lange, dieprode jas. De taille precies goed en heerlijk rond mijn schouders. Driehonderdnegenenzestig euro. Ik streel de jas en liefdevol hang ik hem terug in het rek. Dag mooie jas. Ik weet dat jij en ik bij elkaar horen maar je bent me net iets te duur. Soms tref je iets waarvan je het gevoel hebt dat het je mooier maakt als je het draagt. Zucht.
 

 

A-lijn
Het is bijna sluitingstijd. De winkels gaan dicht en snel schiet ik nog even een winkel binnen. Mijn oog valt op een halflange jas met een zwart/rood/wit-motiefje. Leuk. Snel nog even passen en hij past. Hij valt goed om me heen maar dat model? “Hij heeft een A-lijn”, zegt de verkoopster. “Als ik niet net al vanalles had gekocht had ik hem zelf gehouden. Echt waar”, lacht ze. Voor de spiegel staan, een maatje kleiner, een maatje groter, nog een keer voor de spiegel. “U hoeft niet op te schieten hoor, het is koopavond. We blijven open.” Jeetje, wat een model, die A-lijn. Daar zou ik zelf nooit opgekomen zijn maar hij zit goed en staat prachtig. Omdat de jas wijd uitloopt maakt het niet uit hoe hij van onderen valt. Ik pluk nog wat aan de jas maar heb de beslissing al genomen. Dit wordt hem. Verbaasd kijk ik naar mezelf in de spiegel. Prachtig, denk ik. Het is gelukt en ik ben supertevreden.