ZeMama: ?Wat zei jij daar??

Onze dreumes komt zo langzamerhand op een leeftijd dat wij als opvoeders op onze taal moeten letten. Hij praat ons na. Papa werkt bij de ‘speksie’ en toen mama jarig was zong hij de hele dag: "Pieppieppiep! Glojia!" Lege koffiekopjes moeten we opjuime en na de lunch staat hij onderaan de trap en wijst hij naar boven. "Bet! Bet!" 

 

Het is natuurlijk heel schattig, de hele dag dat gebrabbel. Maar het is ook wel duidelijk dat naast deze gezelligheid het opvoeden al op volle toeren is begonnen. Zo ziet het er heel grappig uit dat onze zoon de rijst met broccoli vol in het gezicht van zijn vader gooit als hij genoeg heeft gegeten. De kunst is dan om niet in lachen uit te barsten of om compleet uit je dak te gaan als je ervan baalt dat je schone vloer weer onder de etensresten zit. Het is ook handig om dan net taalgebruik te blijven bezigen. Voor je het weet brabbelt je kind je uitgelaten na. 

 

‘Domme!’

Zo weet ik van een vriendin dat zij geregeld een vloek inslikt waar haar kinderen bij zijn. Totdat haar dochter van drie haar krachttermen begon af te maken: "Domme!"

Een andere peuter zong vanaf een jaar of twee heel lieflijk schuttingwoorden terwijl ze in de tuin op de schommel zat. En het lijkt natuurlijk heel makkelijk om je in te houden waar ‘de kinderen’ bij zijn. Maar toen ik laatst in de file terecht kwam en het er naar uitzag dat Tijl en ik te laat voor zijn zwemklasje zouden komen, ontschoot mij ook een lelijk woord. Op de achterbank hoorde ik mijn kind vrolijk vragen: "Ut? Ut?"
 

 

Dat handige product van Apple

We hebben ook snel geleerd om bepaalde (keurige woorden overigens) te vermijden waar ons kind bij is. “Ik kijk wel even op een van die handige producten van Apple”, zei mijn man laatst. 

Anders spitst Tijl zijn kleine oortjes en roept hij: “Apette? Apette?” En rent hij enthousiast naar de plek waar dat handige product van Apple ligt. En leg hem dan maar eens uit dat papa iets wil bekijken op Yammer, Kieskeurig of Buienradar en dat hij weer lekker met zijn tweedehands trein mag gaan spelen. 

 

‘Jij mag toch niet meer drinken?’

Als ouders is het een groot goed om geen volwassenenzaken te bespreken waar kleine schatjes bij zijn. Het gezegde van die grote oren is niet voor niets een groots en afgezaagd cliché. Een bekend schoolvoorbeeld in onze familie is de peuter die tientallen jaren terug verbaasd aan een oom vroeg die een glas melk dronk: 

"Maar oom Piet! Jij mag toch niet meer drinken?"
 

I rest my case.

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!