Even voorstellen: de nieuwe hoofden van Hollywood

Een botoxprikje links en rechts is in Hollywood net zoiets als een pak melk kopen. Doet niemand raar over. Het zal je verbazen hoeveel op het oog natuurlijke A-listers wat werk hebben laten doen om net iets florissanter voor de dag te komen. 
 

Alles went en dus is de drempel om nog een stapje verder te gaan een stuk minder hoog. Dat dacht ook Renee Zellweger. De sympathieke Bridget Jones-actrice liet zo rigoureus in haar karakteristieke hoofd snijden dat ze transformeerde tot een dertien in een dozijn-sterretje. Niet per se een achteruitgang, maar wel compleet onherkenbaar en behoorlijk saai. Renee zelf ontkent overigens in alle toonaarden en beweert bij hoog en laag dat ze ‘gewoon’ gezonder is gaan leven. Bovendien is ze ouder geworden en al een tijdje uit de spotlights, dus nogal wiedes dat mensen geen flauw benul hadden wie in godsnaam die blonde vrouw op de rode loper was. Uhu.
 

De niet-meer-zo-identieke Olsen-twins
Toen ik een jaar of zestien was, zag ik torenhoog op tegen Mary-Kate en Ashley Olsen. Ik wilde de complete kledingkast met hun toen zo hippe hobo-looks hebben en alle jongens wilden verkering met een van de twee, maakte niet uit wie want ze waren toch identiek. Nu vermoed ik dat de meeste mannen toch liever wakker worden naast Ashley dan Mary-Kate. Mary-Kate had kennelijk opeens behoefte zich te onderscheiden en deed dat met een tripje plastische chirurg. Wat ze precies heeft laten doen is me een raadsel, maar zet haar naast Ashley en je ziet een totaal ander iemand. Toch overzichtelijk, zo’n wandelend voor- en na resultaat. Het kind is overigens pas 28 jaar, wat de hele verbouwing nog een stuk griezeliger maakt. 

Mislukte plastische chirurgie is natuurlijk niets nieuws. Meg Ryan was een beauty in When Harry met Sally maar was zo bang haar jeugdigheid te verliezen dat ze zich plat liet spuiten met botox en fillers. Nu ziet ze eruit als Chuckie. Ik verwar Meg altijd met Melanie Griffith en dat is waarschijnlijk omdat ze haar gezicht bij dezelfde chirurg heeft gekocht. Allebei die enorme toeterlippen, dat gekke konijnenneusje en die met fillers volgespoten hamsterwangetjes. Eeuwig zonde.
 

 

Onzekerheid
Het meest tragische van dit alles vind ik dat Melanie en Meg vrouwen van in de vijftig zijn. Het zijn vrouwen die al bewezen hebben dat ze goed zijn in hun vak. Ze hebben met de grootste namen gewerkt, kinderen opgevoed, de hele wereld gezien en nog doet dat niets af aan het feit dat ook zij onzeker zijn. Ze hebben een stuk meer levenservaring en wijsheid dan al die beeldige starlets bij elkaar, maar hun geluk is kennelijk pas compleet met een jeugdige look. Om vervolgens nooit meer een acteerklus te krijgen omdat hun toegetakelde gezichten wars zijn van iedere vorm van expressie.

Mary-Kate heeft met haar zusje al voor haar dertigste een miljoenenimperium uit de grond gestampt, maar ook dat is blijkbaar niet genoeg om zelfvertrouwen uit te putten. Het maakt niet uit wat voor topprestatie je hebt neergezet; zodra er een fronsrimpeltje de kop opsteekt die weleens een bedreiging kan betekenen voor je jeugdigheid, moet die met man en macht worden platgespoten. Ik snap ook wel dat iedereen er goed uit wil zien en veroordeel niemand die naar de plastische chirurg stapt. Dat die chirurgie dan zo dramatisch uitpakt waardoor mensen het alleen nog maar hebben over dat gekke gezicht in plaats van je prestaties, stemt me wel verdrietig.
 

 

Vergane glorie
Bridget Jones is misschien niet de allermooiste vrouw ooit. Ze heeft spleetoogjes, bolle wangen, dunne lippen en een dito bosje haar. Dat maakt allemaal niet uit: de hele wereld houdt van dat gekke blunderende kind en ze strikte de leukste man ooit. Natuurlijk is ze een fictief personage, maar het verklaart wel waarom ik zo teleurgesteld ben over Renee. Met dat nieuwe strakgetrokken hoofd kan ze nooit meer een geloofwaardige Bridget neerzetten en wordt de derde film nooit meer zo leuk als de eerste twee. Vergane glorie in alle opzichten.

Lees hier de vorige showbizzcolumns van Susan!