Sollicitatie-ervaringen from hell: 'De baas begon te flirten'

We moeten het allemaal wel een keer doen: solliciteren. Dat kan goed gaan, maar ook totaal… niet. De volgende leZeressen kunnen daarover meepraten. Aan Ze vertellen ze over hun meest vreselijke sollicitatie-ervaring. Cringe!

Vandaag de dag solliciteren we ons suf, want de kans op een baan lijkt nagenoeg... 1,5%. Door al dat zoeken naar een gave functie doen we genoeg sollicitatie-ervaringen op. Verschrikkelijke ervaringen, ook. Gelukkig delen onze lezeressen alles, dus ook de sneue, superontzettendmegavreselijke kant van het jobhunten. Vijf keer sollicitatie-ervaringen from hell!
 

Maaike (23): “Al maanden was ik op zoek naar een leuke functie in de media. Iedereen weet hoe schaars die zijn, dus toen ik uitgenodigd werd voor een gesprek bij een populair mediabedrijf, wist ik niet hoe snel ik naar mijn colbert en hakken moest grijpen. Vol moed ging ik het gesprek in, maar die moed verloor ik na ongeveer drie minuten. Ik had gesolliciteerd op een redactiefunctie, maar werd bestookt met vragen over marketing en sales. 'Je vindt het dus géén probleem om achter potentiële klanten aan te bellen en alle advertenties te regelen?', vroeg degene tegenover mij aan tafel. Ik voelde hoe ik langzaam rood werd. 'En als ik vraag of je in één middag tien bedrijven wilt benaderen voor een salesproject, doe je dat dan?' Ik had gesolliciteerd als redacteur, niet als saleshunter. Toen ik voorzichtig meldde dat dit niet het profiel was van de functie waar ik op had gesolliciteerd, was het hun beurt om met een mond val tanden te staan. 'Hebben we het er niet ingezet? Het hoort er namelijk gewoon bij, hoor!' Nee, dat hadden ze er zeker niet ingezet. Je begrijpt dat het gesprek heel snel afgelopen was.”

 

Lizzy (26): “Ik was net afgestudeerd toen mijn droombaan voorbijkwam. Natuurlijk schreef ik mijn mooiste sollicitatiebrief. Het werkte: ik werd uitgenodigd voor een gesprek. In mijn beste outfit ging ik erheen, en ik had me daarnaast tot in de puntjes voorbereid. Ook dat wierp zijn vruchten af: ik werd niet lang na het gesprek uitgenodigd voor de tweede ronde. En dat werd hem niet. Gelukkig waren degenen met wie ik het gesprek had gehad, ontzettend aardig toen ze me afwezen: 'Je bent het weliswaar niet geworden, maar we hebben je wel geabonneerd op onze nieuwsbrief. Zo blijf je er toch een beetje bij!' Pfffff....”
 

 

Renée (28): “Bloednerveus was ik, voor dat sollicitatiegesprek. Ik wilde de functie namelijk zó graag, en ik wist dat ik vooral uitgekozen moest zijn op mijn brief; mijn cv was namelijk niet zo sterk. Knallen, moest ik dus! Na vijf minuten had degene met wie ik het gesprek had, een jonge ondernemer én de baas van het bedrijf, het ijs al gebroken. Het werd alleen een beetje té snel warm. Binnen een kwartier had hij al gezegd dat ik er in het echt net zo ‘flitsend’ uitzag als op Facebook en ook wist hij te vermelden dat hij dacht dat ik erg accuraat zou zijn. 'Met die mooie kijkers van je hou jij alles zó in de smiezen!' Met de minuut voelde ik me ongemakkelijker worden. Toen hij begon over bedrijfsfeestjes in de stad en vroeg of ik het niet erg vond ’s avonds laat nog naar huis te reizen, werd het helemaal gênant: 'Je mag altijd bij mij blijven slapen hoor', zei hij met een knipoog. Ik heb het gesprek uitgezeten en vrijwel meteen daarna gemaild dat ik inging op een ander aanbod.”

 

Marieke (22): “Ik was jong toen ik afstudeerde en daarom vond ik het superspannend om te gaan solliciteren: zouden ze zo’n groentje aannemen? Mijn zenuwen had ik de eerste keer dat ik op een gesprek ging, niet onder controle. Toen ik bij de receptie van het bedrijf wachtte om opgehaald te worden, voelde ik mijn buik al borrelen. Ik wist dat ik naar een wc moest, maar was bang dat ik nét op het toilet zou zitten als ik zou worden opgehaald. Daarom probeerde ik het gepruttel en de krampen te negeren. Dom, dom, dom: ik hield het niet meer, liet een scheet en daarmee brak de dam door. Ik poepte in mijn broek. Tijdens mijn eerste sollicitatie. Toen móest ik wel een toilet opzoeken. Daar heb ik snel mijn onderbroek uitgedaan en met heel veel wc-papier eromheen in mijn tas gemikt. Met het schaamrood op mijn kaken liep ik terug naar de balie, waar er al op me gewacht werd. Hoe ik het gesprek doorgekomen ben, weet ik niet meer, maar kennelijk deed ik iets goed, want ik kreeg de baan.”
 

 

Jessie (24): “Tijdens een sollicitatiegesprek voor een baan waar ik álles voor wilde geven, zat ik tegenover een commissielid dat stotterde. Eerst had ik het niet door, omdat ze niet zo veel zei. Tegen het einde van het gesprek, wat tot dan toe heel goed ging, vroeg ze hakkelend of ik een salarisindicatie wilde geven. Ik wéét dat het echt niet kan, maar zodra ze begon te praten, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. “Is er iets?”, werd me gevraagd, maar ik kon natuurlijk niet zeggen dat ik moest lachen om dat gestotter, dus antwoordde ik ontkennend. Toen de vrouw weer bij een woord bleef hangen en wel heel veel keer de beginletter uitsprak, hield ik het niet meer en proestte ik het uit, wat ze vakkundig negeerde. Iedere keer als ik eraan denk, krimp ik weer in elkaar. Terecht dat ik die baan niet kreeg.”

Heb jij een sollicitatie-ervaring from hell?