ZeMama: Kinderziektes

Stiekem vond ik het aanstelsters. Van die jonge moeders die om de haverklap ziek waren omdat hun kind weer een virus van de opvang mee had gebracht. Maar zoals altijd spreek je me later nog wel. En zo lag ik uiteindelijk zelf doodziek in bed.
 

Mijn hoofd dreunde. Ik had pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Pijn in mijn kiezen. Een loopneus. Misselijk. Buikgriep. Nadat ik het ontbijt voor mijn oudste zoon op tafel had gezet, dacht ik heel even te kunnen gaan liggen. Kokhalsgeluiden en gekletter. Mijn kleine schatje had de hele tafel onder gekotst. Eigenlijk kostte het me niet eens zoveel moeite om binnen een paar seconden bij mijn zieke kind te zijn. Ik stelde hem gerust, negeerde mijn bonkende hoofd en ruimde de rommel op. Vervolgens spuugde de jongste zijn hele fles uit op de bank. Hij keek er zelfs tevreden bij. Zo. Dat was hij kwijt. 
 

Mijn eerste werkdag

Op mijn eerste werkdag na mijn verlof moest ik me ziekmelden. Duizelig van de hoofdpijn belde ik mijn leidinggevende. Ik hoopte op een dag waarop mijn kinderen allebei naar de opvang gingen. Dan mocht ik even ziek zijn. Onder de dekens. Een kop lauwe thee binnen handbereik en Koffietijd kijken op de iPad. Dat ziekenfeest ging niet door. Mijn man vertrok naar zijn werk en liet mij met twee koortsige kinderen achter. Op het moment dat de één sliep, jengelde de ander. Ze wisselden elkaar echt perfect af. Ik verschoonde bedden, maakte glaasjes roosvicee en liep rond met emmers sop om de maaginhoud van mijn schatjes op te ruimen. 

 

Twee kleine kotsende kereltjes 

Het is natuurlijk geweldig om twee van die kleine kereltjes op te mogen voeden. Ik sta met liefde voor ze klaar. Dag en nacht. Ik pluk de speen van mijn oudste achter zijn bed vandaan al is het vier uur in de ochtend. Ik dek hem toe en zeg dat ik hem lief vind. Mijn jongste knuffel ik en ik zorg ervoor dat zijn darmkrampjes worden weggewreven. Ik leg hem in bed als hij moe is. Ik verschoon zijn bed als hij gespuugd heeft. Ik stop hem in bad omdat hij er zo relaxed van wordt. 
 

Maar ziek zijn, dat kan eigenlijk niet meer als moeder. Als je net je bonkende hoofd op je kussen hebt gelegd om heel even te gaan liggen en dan in de kamer naast je gejengel hoort, wil je het liefst wegduiken. In je eigen ziekzijn. Je eigen ellende. Maar ach, ik heb zoveel katers verslapen en heb jarenlang ziek kunnen zijn zonder dat iemand er last van had. Het is goed zo. 

 

Het was fijn hier te schrijven! 

En zo is het ook goed geweest om mijn columns te schrijven. Want wat doe ik dit met veel passie en plezier. Maar ik weet dat ik prioriteiten moet stellen. En die liggen bij mijn gezin en het vinden van een nieuwe baan in de online communicatie. Daar gaat tijd in zitten. En als ik dan eens een uurtje over heb, lig ik ook wel graag op de bank te bellen met mijn zus of mijn allerbeste vriendin. 

Ik vond het fijn hier te schrijven!

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!