Maaike is een donorkind: 'Mijn vader heeft 100 keer gedoneerd'

 
Maaike (21): “Ik ben een donorkind. Dat betekent normaal gesproken dat je je biologische vader niet kent, omdat je ouders ervoor hebben gekozen om via een donor zwanger te worden. Bij mij ligt dat alleen nét even anders. Ik ken mijn donorvader namelijk wel.”

Flikker maar op!

De ouders van Maaike konden niet via de natuurlijke weg een kindje krijgen. “Mijn inmiddels ex-wettelijke vader kon geen kinderen krijgen. Hij heeft namelijk een spierziekte en de kans dat hij dit gen door zou geven was groot. Adopteren en pleegkinderen waren in hun geval ook geen optie, dus bleef er één ding over: een donor zoeken. Via inseminatie in een kliniek in Barendrecht zijn ik en mijn tweelingbroer ter wereld gekomen.” Het eerste jaar waren Maaike, haar broer en haar ouders een gelukkig gezinnetje, maar daar kwam snel verandering in. “Mijn vader wilde scheiden en verder met zijn nieuwe vriendin. Tot mijn zesde ben ik nog altijd naar hem toe gegaan. Tja, hij was toch je vader, dus dat hoorde zo. Maar erg welkom voelde ik me niet. Mijn broer en ik moesten altijd huilen als we naar hem gingen en speelden ook altijd buiten. Toen we na het avondeten weer een keer naar buiten wilden, schreeuwde mijn vader: “Flikker dan maar ook gewoon op!” En bam, de deur viel dicht en niet veel later kwam mijn moeder ons halsoverkop ophalen. Dat was een van de laatste keren dat ik hem heb gezien.”

“Ik was boos. Hoe kon hij ons zo in de steek laten? Dat doe je je eigen kinderen toch niet aan? Toen kwamen de vragen. Ik wist dat er veel moeite was gedaan om mij en mijn broer te krijgen, maar wat mijn moeder toen vertelde, hield ik niet voor mogelijk. We bleken allebei donorkinderen te zijn. Ze liet de documenten zien en vertelde hoe het zat. Het enige wat ik dacht, was: yes! Ik ben niet van die verschrikkelijke man afkomstig! Eindelijk had ik een reden waarom hij me altijd zo rot had behandeld. Ik was heel blij, maar ik vroeg me ook af waar ik dan wél vandaan kwam. Ik bedoel, mijn tweelingbroer en ik waren allebei licht getint, mijn moeder niet, dus wie was mijn vader?” Veel informatie had de moeder van Maaike niet. “Ik droomde dat mijn vader mijn alleenstaande moeder zou ontmoeten en dat hij ons naar een groot huis zou brengen en we superrijk zouden zijn. Zo rond mijn dertiende begon ik met zoeken. Allerlei websites struinde ik af, maar via het programma Mir@kel van de EO dat ik altijd keek, kwam ik verder. Ik mailde ze of ze me konden helpen en al snel kreeg ik antwoord.”

Er werd een item over Maaike gemaakt, maar helaas zonder succes. “Bij iedere man op straat dacht ik dat het mijn vader kon zijn. Ik was er zo erg mee bezig, dat ik ook echt geloofde dat Bart, een man die beweerde mijn vader te zijn, dat ook was. Uiteindelijk bleek het een ongelooflijk misplaatste grap van een meisje te zijn. Ik kwam in een diep dal terecht. Ik was al onzeker en een buitenbeentje op school en door dit verhaal werd het alleen maar erger. Uiteindelijk ben ik zelfs ook een tijdje depressief geweest. Ik was zo bezig met de vraag wie ik was en kreeg maar geen antwoord. Na jaren worstelen kwam ik op een nieuwe school terecht waar ik eindelijk aan mezelf kon en wilde werken.” Een jaar later, op haar vijftiende, kreeg Maaike een stiefvader. “Tot dat moment had ik mannen altijd maar eng gevonden. Maar deze man was heel aardig en lief. Ik kan nog steeds goed met hem opschieten. Ik begon mijn donorvader meer los te laten en liet het allemaal voor wat het was. Ook leerde ik toen mijn huidige vriend kennen, die een positieve invloed op me had. Toen verscheen er ineens een oproep van het programma Wie Is Mijn Vader?! op tv. Ik wilde er niks van weten; ik was toch niet gek? Ik ging mezelf niet nóg een keer zo blootgeven. Mijn moeder pushte me om toch mee te doen, want ook al zou het niet lukken, ik had dan wel de rust te weten dat ik er alles aan had gedaan. Dus meldden mijn tweelingbroer en ik ons aan.”

  
Zeven matches gevonden
“We kregen bericht dat we mee mochten doen, maar dat we wel een groot geldbedrag moesten betalen om ingeschreven te worden bij de donordatabank. Anders konden ze geen matches voor ons zoeken. We konden dit alleen niet betalen. Omdat RTL ons verhaal zo uniek en bijzonder vond, werd de aflevering uiteindelijk toch wel gemaakt. De dag na de opnames ging ik gewoon naar school. Een beetje afleiding zoeken. Stond daar ineens mijn tweelingbroertje met een filmploeg en Irene Moors voor mijn neus! Ze hadden een match gevonden, maar niet mijn  biologische vader. Die dag ontmoette ik wél mijn eerste halfzusje.” Het was het begin van een rollercoaster aan gebeurtenissen. “Na de uitzending hoorde ik een tijdlang niks, toen ineens een brief van het FIOM verscheen. Ze hadden zeven matches gevonden én mijn donorvader. Ik was heel kort in shock, moest daarna erg huilen, maar was ook opgelucht. Eindelijk zou mijn droom uitkomen en zou ik hem ontmoeten.” De donorvader van Maaike en haar tweelingbroer had hen in de uitzending herkend. “Alle gegevens die hij bij onze geboorte kreeg, heeft hij altijd bewaard. Onze volledige namen, adressen en telefoonnummers. Alles wat hij nodig had om ons te vinden had hij voorhanden. En toen kwam de dag dat we hem gingen ontmoeten.”

Een schepper

“Mijn tweelingbroer en ik besloten om samen te gaan. Voor deze ontmoeting hadden we eerst een speeddate gehad met onze halfbroers- en zussen. We gingen uit eten en deden spelletjes om elkaar beter te leren kennen. Ik wilde echt van iedereen iets weten; ik was zo nieuwsgierig! Ik stelde me compleet open en dus ging ik vol verwachting naar mijn donorvader. Hij was alleen een totaal andere man dan ik had verwacht. Ten eerste bleek hij Surinaams te zijn. Dat maakte me niet veel uit, maar waar ik wel van schrok, was de reden waarom hij had ooit gedoneerd. Niet uit onbaatzuchtigheid, maar omdat hij zo trots was op zichzelf dat hij zijn (blijkbaar) vruchtbare zaad zo veel mogelijk wilde verspreiden. Hij voelde zich een soort schepper. De ontmoeting verliep verder heel raar. Hij bleek ook autistisch te zijn, haalde allerlei familieboeken erbij en zat vooral mijn broer uitvoerig te bekijken. Toen ik en mijn broer weer naar buiten liepen, voelde ik me heel verdrietig. Was dit het nou? Hij had mij geen enkele vraag gesteld! Ik was teleurgesteld en wilde weer terug naar binnen. Mijn broer overtuigde me ervan dat het zo goed was. Ik had hem nooit in mijn leven gehad en nu ik hem had, bleek ik uiteindelijk toch niet zo veel te missen als ik dacht. Plus, als ik terug zou gaan, zou hij nog steeds dezelfde man zijn. Ik kon er niets aan veranderen.”
 

 

Nu heeft Maaike regelmatig mailcontact met hem. “Dat gaat goed. Af en toe stel ik eens wat vragen en er is zelfs ook een keer een ontmoeting geweest tussen mijn donorvader en al mijn halfbroers- en zussen samen. Dat was spannend, maar ook heel leuk. We zijn het er allemaal over eens: mijn broer lijkt (tot nu toe dan) het meest op hem. Het feit dat er nog zo veel meer halfbroers- en zussen van mij rondlopen maakt me nieuwsgierig. Dat hij overigens zo vaak heeft kunnen doneren, komt door een louche dokter en een onbetrouwbare kliniek. Mijn biologische vader had in principe nooit zo vaak mogen doneren, maar toentertijd rustte er zo’n taboe op dit onderwerp en was de vraag groter dan het aanbod. Het is gewoon te bizar voor woorden hoe dit heeft kunnen gebeuren, maar ergens is het ook wel spannend dat ik zo veel halfbroers en -zussen heb.”

“Daarom heb ik ook zin ze allemaal te ontmoeten en blijf ik zoeken. Ik hoop namelijk dat zij ook rust kunnen vinden als ze weten waar ze vandaan komen. Dat gun ik ze. Sinds de opnames van Wie Is Mijn Vader?! ben ik ook heel actief bezig met Stichting Donorkind. Elke halfbroer of -zus die ik erbij krijg, is een cadeautje en is meer dan welkom!”

Lees ook onze andere real life-verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.