So long, farewell, auf wiedersehen, goodbye: RedactriZe Fleur neemt afscheid
D’r is 'n tied van kom’n en d’r is 'n tied van goan. En in mijn geval is die van gaan gearriveerd: na twee jaar redactriZe te zijn geweest, ga ik mijn lieve, veilige redactie verlaten. Maar niet voordat ik fatsoenlijk afscheid heb genomen!
Het was mei 2013 toen Karin mij vroeg of ik het leuk vond het Ze-team te komen versterken. Ik hoefde niet lang na te denken. Na een enorm fijn gesprek met de leukste hoofdredactriZe, besloot ik er vol voor te gaan. Daar heb ik tot op de dag geen spijt van gehad: ik heb bij Ze zó veel mooie, hilarische, waardevolle dingen meegemaakt. En toch ga je weg?, hoor ik je denken. Toch ga ik weg. Ik heb besloten mijn vaste baan op te geven voor iets heel spannends: ik ga fulltime ondernemen.
V.l.n.r. en v.b.n.b: Kim en ik, mijn held, samen met de lieve Patricia Paay en wederom: met Kim. We zingen samen een lied voor Karin
Een magazine en een tekstbureau
Voor ik bij Ze.nl kwam te werken, had ik mijn eigen online magazine en een tekstbureautje. Hoewel ik beide, met veel zin in een nieuwe uitdaging (Ze-redactrice worden, wauw!), stoptzette, ben ik het ondernemersbloed niet kwijtgeraakt. Zelf een mooi klantenbestand opbouwen, relaties behouden én versterken en veel verschillende opdrachten uitvoeren: heerlijk vond en vind ik het. Toen ik langzaam mijn tekstbureau weer op de rails zette, merkte ik dat ik mijn klantenkring al snel zou kunnen uitbreiden. Daarnaast begon ik wederom een online magazine: Catmag.nl, een tijdschrift over katten. Ik merkte dat ik van zowel CatMag als mijn tekstbedrijfje zó gelukkig werd, dat ik er meer tijd aan wilde besteden. Meer tijd dan ik op het moment dat ik nog bij Ze werkte, had. En als dat gebeurt, moet je kiezen. Dat heb ik nu gedaan: ik ga mij weer volop op mijn eigen projecten richten.
Ik moet nog steeds iets te hard lachen om Marleen op deze foto
Prachtige tijd
Hoewel ik 2000% achter mijn keuze sta weer te gaan ondernemen, was de knoop doorhakken niet gemakkelijk. Ik heb een fantastische twee jaar gehad bij Ze. Ik interviewde Patricia Paay, mocht mee op persreis naar Wenen, badderde een jaar erna op een perstrip in de Blue Lagoon en sprak met heel veel verschillende mensen over hoe zij in het leven stonden. Zo had ik een interview met Robin, die meesteres is en enorm open over haar levensstijl praatte. Daarnaast interviewde ik de dappere Rachel, die nog elke dag vecht tegen de vreselijke ziekte anorexia. En tot slot, en dit vergeet ik nooit, sprak ik met Lisanne, die niet lang daarna zou overlijden aan leukemie. Zij zal altijd een plek in mijn hart hebben.
Naast het inhoudelijke werk, heb ik ook enorm genoten van mijn lieve Ze-collega’s. Mijn lieve dames, tegen wie ik al-tijd aan kon kletsen over zinloze én heel serieuze onderwerpen. Die net zo dol zijn op mijn katje als ik (en begrijpen dat je héél erg positief en met regenbogen met glitters en confetti over haar moet praten). Mijn lieve dames, met wie ik kon lachen, snikken, gieren en huilen. Gelukkig kan dit nog steeds: in de afgelopen twee jaar heb ik zo’n hechte vriendschap met hen opgebouwd, dat we elkaar hebben beloofd first row op onze bruiloften te zitten.
Dank jullie wel!
Eens zien, ben ik nog wat vergeten? Just kidding. Lieve LeZeressen, ook aan jullie zal ik met een glimlach terugdenken. Jullie lieve, hartverwarmende reacties, maar ook scherpe en kritische commentaar hebben bijgedragen aan een prachtig Ze-tijdperk. Dank jullie wel!
Zo, dan ga ik nu de laatste artikelen nakijken en inplannen, die schimmelplantage aan nooit afgewassen bekers van mijn bureau bikken en mijn collega’s dikke klapzoenen geven. En dan is het tijd voor een nieuw avontuur. Let’s go!
Veel liefs,
Fleur
DOEI!