Ons Soort Loeders: Avondje uit

“Zeg, dat kind van jou speelt nog niet vaak met anderen hè? Dat had mijn Floris ook. Ik zou zijn sociale leven wat gaan managen. Regel eens vaker afspraakjes voor hem.” 

 

“En dan niet pas ‘s middags, als hij ermee komt, want dan kun je achter het net vissen. Gewoon ‘s ochtends alvast vastleggen, begrijp je, met moeders onder elkaar. Dan help je hem een handje op weg.”
 

Gluhwein

Sinds het uit is met Amalina speelt Jochem inderdaad vaak alleen thuis. Ik wist niet dat dat een probleem was, maar nu dus wel.  
Olivia gaat nog even verder: “Gewoon vragen hè, Jochie lijkt me een schatje. Net als Floris. Maar goed, bij hem is het soms een beetje TE. Hij vindt alles best. Soms geeft hij gewoon speelgoed aan andere kinderen weg! Dat gaat natuurlijk te ver. Daar hebben we het al over gehad hoor, ook met de intern begeleider. Hij zit nu in therapie. Als je vroeg begint, is er vaak nog wat aan te doen", constateert ze tevreden. “Dat weet ik, als kinderpsycholoog, als geen ander.”
 

Terwijl mijn mond stukje bij beetje verder openvalt, blijft die van haar openstaan: “Oh meid, weet je wat? Vanavond is het Sint Maarten. In onze buurt wordt het uitgebreid gevierd. Al die kindjes met die lichtjes op straat, zôôôô ontroerend. En dan drinken we naderhand op het pleintje met de ouders een glaasje glühwein (giechel giechel). Marcia, Angelique en Suzanne komen ook, nou ja, de hele bups dus eigenlijk, kom je ook? Dan leert hij meteen wat meer kindjes kennen. Is goed voor hem.”

 

Bedeltocht

Blijkbaar is dit een niet te missen event, dus ik beloof – zij het met frisse tegenzin – dat ik kom. Als we die avond bij Olivia aankomen op de Alexander Numankade, staat haar strak gestylde woonkamer al vol met opgewonden moedertjes. Ik bekijk de schilderijen. Een Jeroen Hermkens. Nooit van gehoord. Oh jee, ik zie ook allemaal zelfgemaakte lampionnen… Jochem heeft er een van de Blokker (€1,50). Hij heeft het weer niet getroffen met zijn moeder.

Na een tijdje lopen we naar het pleintje met de vuurkorven. Het staat stampend vol; we hadden beter op het Neude kunnen verzamelen. Olivia verdeelt de kinderen directief in groepen. De vaders blijven bij het vuur. De moeders maken zich op voor de moderne bedeltocht. 

Bij de eerste deur doet er een gebreide trui open. De volgende groep staat al weer ongeduldig naast ons te trappelen. Het liedje klinkt goed, want het zijn vooral de moeders die zingen. Zodra er een schaal marsjes te zien is, nemen een paar kinderen een vrije duik naar voren. Een moeder tilt haar baby op, zodat hij ook iets kan pakken. Een andere moeder, met een buggy, graait zelf iets uit de schaal. Voor de baby natuurlijk. Als Jochem eindelijk iets pakt, staan zijn ploeggenoten alweer bij de volgende deur te zingen. 
 

Survival of the fittest

Dan komen we in de straat van Yoncé, een hip klasgenootje van Jochem. Ze ziet dat er geen poster bij haar buren hangt en belt direct lang en doordringend bij ze aan. Als haar buurman opendoet, zegt hij: “Pssst, stil nou, onze baby is ziek en slaapt net!” “Maar hebben jullie dan geen snoep voor ons!”, roept Yoncé verontwaardigd. Die durft, voor een meisje van vijf. Hij haalt maar snel wat vergeten koekjes, om van ons af te zijn. Dat heeft onze volggroep gezien, dus die bellen ook met z’n veertigen aan. 

Het waait hard en Jochem kan zijn Piet Piraat-lampion moeilijk in bedwang houden met zijn kleine knuistjes. Als er weer ergens een deur openzwaait, stormen er twee pubers naar voren. De eerste botst tegen hem aan. Hij valt. Nummer twee loopt over zijn lampion. Jochem snikt het uit. 

 

Ik ben helemaal klaar met deze survival of the fittest. “Jochem, we gaan. Morgen kopen we een nieuwe lampion en een zak snoep bij de Etos.” Marcia, de moeder van Yoncé, vangt mijn poging tot deserteren op. Gepikeerd zegt ze: “Het gaat het toch helemaal niet om het snoep? Het gaat om de saamhorigheid.” 

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.