Ons Soort Loeders: Niet klagen
Vins is op reis, een of andere dolinteressante klus in het Oostblok. Tep hangt ergens rond op een zonnig eiland met sexy, kinderloze vriendinnen. Marcia zit met een vriendin en al hun kroost in hun huis in Bergen. Olivia zit met haar jaarclub in Zuid-Frankrijk. Yolan doet een Ontdek-jezelf-week ergens in België.
Peuk
Tessel wordt ziek, ze spuugt alles onder. Het regent, de wasmachine gaat kapot en natuurlijk ga ik niet met die zure kots-was naar de buren.
Ik lees een stom boek omdat het dan niet zo erg is om gestoord te worden met dat eeuwige mamamamamama.
Stiekem koop ik een pakje sigaretten, hoewel ik eigenlijk al jaren niet meer rook. Zo heb ik tenminste af en toe een klein, illegaal momentje voor mezelf (& meneer Marlboro) op het balkon. Als Jochem of Tessel dat zien en gaan mopperen omdat ik niet bij hun ben, trek ik wanhopig debiele bekken voor het raam, om tijd te winnen voor die peuk. Nee, dan voel je jezelf geen pedagogische uitblinker.
En ik koop een tijdschrift tijdens ons dagelijkse hoogtepunt: een bezoek aan de supermarkt. Verkeerde zet, want daar staat in dat Daphne Deckers opvoeden opeens HOT vindt en ‘waarom zouden we er zo zwaar aan tillen’. Nu zeg ik echt nooit meer wat.
Zielige tweets
Klagen is ook eigenlijk zó 2014. En trouwens, al wil ik klagen, bij wie zou ik dat moeten doen? Je berg ondergekotste was zet je niet op Facebook. Zielige tweets richting je uithuizige vriendinnen? Ook geen fijne exposure. Mijn superlieve buurvouw heeft net een miskraam gehad dus tegen haar ga ik niet zeiken. En dat doe ik ook niet tegen al die moeders met een hooggevoelig, hoogbegaafd en een allergisch kind (of mogelijke combinaties hiervan) die het natuurlijk veel moeilijker hebben. En nee, tegen mijn eigen moeder klaag ik zeker niet meer. Dan is het: ‘ach kind, vroeger deden we dat gewoon allemaal en we hadden het te druk om erover te praten en dan had je ook nog geen wasmachine’, dat laatste woord vrij te vervangen door ‘magnetron’, ‘crèche’ of ‘voorbehoedsmiddelen’.
Kotsgeur
Ten einde raad nodig ik onze mooie jonge oppas uit, zodat ik een middagje alleen de deur uit kan. Heerlijk! Als ze er is, komt er geen klacht over mijn lippen. Ik heb de ramen ‘s nachts open gezet tegen de kotsgeur, me dik opgemaakt en ik forceer een glimlach. Sommige beelden moet je in stand laten. Zij vindt namelijk dat ik het helemaal voor elkaar heb met mijn leuke man en parttime baan en authentieke rommelhuis en twee lieve kinderen. Zo wil zij het nou precies ook later als ze groot is, dus oefent ze alvast op die van mij voor een euro of wat per uur. En dat wil ik graag zo houden.
Nieuwe vlam
Na vijf lange, lange dagen alleen thuis met de kinderen, komt Tep terug uit Tenerife. Dan is er niemand die mij kan stoppen. Ik stop lolly’s in twee tot dan toe ongeschonden kindermuiltjes en lucht mijn hart telefonisch bij mijn vrolijke zus.
Zij wil geen kinderen, is altijd fit (behalve na een feestje of een nachtje met een nieuwe vlam, maar dan heeft ze wel weer een leuk verhaal) en kan mijn gezeik er prima bij hebben. Dat ik dit allemaal doorsta…een held vindt ze me.
Dat doet me goed en intussen kan zij denken: wat heb ik een verstandige keuze gemaakt. Win-win noemen we dat. Als zij maar niet alsnog zwicht voor een baby, want dan krijg ik haar geklaag er nog bij…
Alies gaat er even tussenuit…zondag 23 augustus is ze er weer!
Lees ook de vorige verhalen van Alies!
Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.
Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.
