Hi, ha, huilen: RedactriZe Marleen neemt afscheid

- drie jaar eerder -
Ik had het pand nog niet verlaten of ik kreeg het verlossende telefoontje: ik was de nieuwe stagiaire van Ze.nl! Vanaf dat moment is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest. Ik kwam, ik zag en ik ben nooit meer weggegaan. Mijn halfjaar stage werd een afstudeerstage en toen ik net keihard was gezakt voor mijn rijbewijs (die ik, kuche, nog steeds niet heb) had ik een gillende Karin aan de lijn dat ik was aangenomen als redacteur. Sindsdien is mijn tijd bij Ze quite a ride geweest en heb ik er elke minuut intens van genoten.

Daarom heb ik ook tranen met tuiten gehuild toen Ze-tante Fleur en mijn Ze-mama Karin het warme nest hier bij Ze.nl gingen verlaten. Helaas, zoals dat gaat met grote mensen-dingen in het leven komt aan alle goede dingen een eind. En man, wat heb ik hier een goede – nee, fanfuckingtastische – tijd gehad!

En ja, afscheid nemen bestaat helaas wel Marco, want ook ik ga nu dit epische Ze-tijdperk achter me laten. Mijn eerste stapjes zette ik hier als redacteur, maar nu is het tijd om de wijde wereld in te gaan met alles wat ik hier heb geleerd en meegemaakt. Hoe ik zo zenuwachtig was voor mijn interview met sugargirl Emma, mijn eerste perstrip naar Disneyland Parijs met mijn eigen droomprins die mee mocht en mijn reis naar Noorwegen, waarvan ik tot op de laatste dag steeds zei wat een mooi land Zweden (!)  wel niet was. Zucht.

Wat me ook altijd bij zal blijven, is het verhaal van Nina van wie haar moeder haar opzettelijk ziek maakte. Dit interview maakte echt een enorme indruk op me. O, bijna vergeten: wat dacht je van de fancy premières waar ik BN'ers de hemd van het lijf mocht vragen? Helaas alleen figuurlijk, ze hebben me moeten tegenhouden toen ik Benja Bruijning zag bij de première van Hartenstraat.

Mijn liefde voor halfnaakte mannen (ja, ik heb het over jou Jan Kooijman), wtf-nieuwtjes (de anusbonbon is inmiddels een waar begrip) en tips om het leven van een vrouw nét even wat makkelijker door te komen: ik zal het enorm missen om daarover te schrijven. Maar gelukkig houdt het hier niet op voor mij. Iets met waar er een deur sluit er ergens anders een raam opengaat. Inmiddels werk ik namelijk al een half jaar als brandnew redacteur bij Upcoming en mijn nieuwe familie daar maakt het zwarte gat waar ik in val nét iets dragelijker. Mijn idiote hersenspinsels en chaotische creativiteit kan ik hier volledig kwijt in het maken van hilarische, hapklare lijstjes. Een nieuwe uitdaging waar ik de komende tijd mijn tanden in zal zetten.

Dat betekent niet dat ik niet alsnog een traantje of duizend zal laten wanneer ik hier de deur uitloop. Die zullen er nog genoeg vloeien. Ik ben zo trots op wat we hebben bereikt met Ze.nl (ik droomde uiteindelijk zelfs ooit over de woorden ‘een half miljoen unieke bezoekers’) en ga één ding het allermeeste missen. Niet mijn Ze’sters, daarmee zal ik nog genoeg masturbeerlessen en dildo-avonturen beleven, maar jullie lieve leZeressen. De lieve reacties, maar ook de altijd goedbedoelde kritiek en het feit dat jullie mijn artikelen keer op keer bleven lezen, zorgde ervoor dat ik altijd met een dikke glimlach van en naar mijn werk ging.

Nu is het tijd voor een nieuw team, een frisse wind die gaat waaien over de leukste redactie van de lage landen. Vera en Mariëlle staan nu aan het roer en gaan er iets moois van maken. Maar ik waarschuw de dames bij dezen wel alvast: als je hier eenmaal zit, wil je never, nooit meer weg!
 
Dus lieve Ze's, don't cry because it ended, smile because it happend. Live, love, laugh. Home is were the heart is en dat soort prachtige quotes: tot ziens. Bedankt voor de mooiste drie jaar in mijn leven.