Ons Soort Loeders: Vakantie

Vins wil niet meer naar de camping waar mijn ouders altijd staan. Zonder slag of stoot ga ik akkoord, want dan kan ik lekker weigeren om naar zijn ouders in Italië te gaan. En ik wil ook niet meer in een tent. 

 

Vorig jaar kampeerden we in Frankrijk, tijdens een hittegolf. Hoe moe de kinderen ook waren, ze sliepen niet. Als ze niet sliepen en niet aten, huilden ze. Als ze toevallig een keer niet sliepen, niet aten en niet huilden, dan huilden de buurkinderen. Na drie dagen werd het iets relaxter. Maar toen moesten we een klere-eind rijden, naar Vins’ ouders, in Italië. Daar kreeg ik hints over mijn matige opvoed- en inpakkwaliteiten. Vins moest zich verdedigen over zijn totale gebrek aan ambitie omdat hij dit jaar geen promotie in de wacht heeft gesleept. (Loser.)
 

 

Zwarte Piet

Dit jaar dus graag geen ouders en geen hitte ajb. Maar de meeste huisjes zijn al verhuurd. Hoogseizoen natuurlijk. Yolan had al een huis op Texel geboekt en zij nodigt ons hartelijk uit. Wat aardig. We kunnen alleen maar dankbaar zijn. Ergens hoor ik een waarschuwend stemmetje, maar dat verwijs ik acuut naar mijn achterhoofd.

Dag 1. Vins en Rommert tennissen. Als ze terugkomen, schrijft Yolan snel in een schriftje: 1,5 uur. Waarom? 

Rommert kookt. Hartstikke fijn. Hij wil ook graag delen hoe vaak hij kookt en hoe bijzonder en hoe goed en speciaal. We komen ook te weten wat Rommert vindt van het disfunctioneren van de NS, de klimaatcrisis, de Zwarte Piet discussie, de schulden van Griekenland en het rekening rijden. Pfiew.

Tussen de bedrijven door vertelt Rommert ook nog eens wat over zijn vrouw: zij kan niet koken, heeft een baan onder haar niveau geaccepteerd, en ze weet niet eens wat voor kazen er op een kaasplank horen. ‘En dat heeft dan gestudeerd, hahaha’. Yolan wordt stiller en stiller. Vins probeert nog iets aardigs te zeggen maar haar zelfvertrouwen ligt waarschijnlijk toch al in een graf. We voelen ons verplicht te blijven zitten. We zijn tenslotte de gasten. Het wordt veel te laat.

 

Ladderzat

Dag 2. ‘s Ochtends om half 7 horen we geschreeuw. Alle kinderen zijn wakker. Yolan gaat snel aan de wandel. Zij had namelijk recht op anderhalf uur me-time. Ah, vandaar dat schriftje. 

Rommert slaapt uit. We houden vier hyper-kinderen in bedwang zodat de man die we nu horen snurken, blijft liggen. Anders gaat hij misschien weer praten. 

Middag 2: Iedereen is er weer. Wat gaan we doen? Rommert vindt het strand te koud, een museum suf (‘Of moeten jullie zo nodig intellectueel doen?’) en de binnenspeeltuin te vol. Na een bijna-ruzie besluiten we naar het strand te gaan, zonder Rommert. ‘Dan let ik op de kinderen, maar die tijd pak ik morgen wel weer terug’, zegt Yolan triomfantelijk. 

Avond 2: Of we even op hun kinderen willen letten, ze willen samen uit eten, ‘even wat quality time begrijp je’, fluistert Yolan me samenzweerderig toe. Zeg dan nog maar eens nee. De kinderen fokken elkaar allemaal op en willen niet naar bed. Om half 12 is de laatste eindelijk afgeruimd. 

Om twee uur komt het stel ladderzat thuis. Zo te horen wordt er iets grondig goedgemaakt. Ik prop lakens in mijn oor.  
 

 

Erectie

Ondanks deze nachtelijke oprisping blijven er veel spanningen tussen Yolan en Rommert. Het weer wordt slechter, de kinderen hangeriger, de ruimte kleiner. Nog vier dagen. En een uur later: Pfff nog steeds vier dagen. 

Dan zit het er eindelijk op! Na de reis nemen we zielsgelukkig ons eigen vertrouwde terrein weer in. Wat is het hier fantastisch. De kinderen slapen vroeg en vredig in. Wij hangen nog even knus op de bank. 

Dan belt Tep, mijn zus. ‘Was het leuk?’, vraag ik in al mijn onschuld. Ze was op Ibiza bij haar vriendin, die daar met een nieuwe aanwinst in een prachtig huisje zat. ‘Nou leuk….’ mompelt ze. ‘Die vent van Lisan stond ‘s nachts opeens naast mijn bed, poedelnaakt en met een enorme erectie.’ 

Tsja, het kan altijd nog erger. 

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.