Ons Soort Loeders: Rotvent
“Waarom heb je niet een clown ingehuurd ofzo? Hadden we niet beter kunnen gaan bowlen?” vraagt Vins radeloos na een half uur party-time. Acht hyperactieve piraten hebben op gewelddadige wijze een taart achter over geslagen.
En de kat aan haar staart getrokken. En de deur uit zijn voegen gerukt. En …
“Vins, ik heb toch die piratenkist geleend? Dat scheelt een hoop werk hoor. Of wilde jij al die rotzooi zelf bij elkaar zoeken?” zeg ik geïrriteerd.
“Jongens, we gaan, de speurtocht …” Ze stuiven uiteen. Twintig minuten later hebben we ze uit bomen, bosjes en tuinen geplukt en lopen we onder hoogspanning naar de speeltuin in het Griftpark.
Bloed
Vins zegt: “Belachelijk zo’n kist, 40 euro voor een beetje van die verzamelde rotzooi en dan moet je toch nog alles zelf doen en ik kan naar zo’n fucking verdwaalwijk rijden om hem terug te brengen vanavond.”
“Oh ja, heel vervelend hoor, dat je dat moet doen. Maar ik heb wel dit hele klote-programma uitgewerkt en het huis versierd en een taart gebakken. Denk je dat ik dat leuk vind ofzo?”
“Jaja, ik weet het, jij doet altijd meer. Je bent reuze zielig.” Het is een hardnekkige gewoonte van Vins om mij als klager neer te zetten als hij zelf is begonnen met zaniken.
“Hebben jullie ruzie? Mijn ouders zo vaak. En als je ruzie hebt ga je scheiden en ik heb twee huizen” legt vriendje Daan even uit. We zijn er stil van.
Dan klinkt een luide schreeuw. We zien Mochus op de grond liggen. Het bloed stroomt onder zijn ooglapje vandaan. “Eigen schuld dikke bult, hìj ging voor de schommel lopen”, roept Reinoud beslist. Ik zie deze kleine jongen al helemaal voor me later, met zijn witte bef in de rechtszaal. We nemen de schade op. “Ik ga met hem naar de EHBO” zegt Vins snel. Die ziet zijn kans schoon voor een escape.
Dode babyhamster
Twee uur later is Mochus gehecht en (bijna) heelhuids door zijn moeder opgehaald. Vins en ik ontvangen de resterende ouders. Met een geforceerde smile bied ik de ouders een wijntje aan. Ik neem er zelf ook meteen een paar.
“Hoe was hèèèt”, kirt Yolan. Ik vertel met mijn laatste krachten en een schor-geschreeuwde stem over de spelletjes die ik met ze gedaan heb.
“Kind, wat goed van je, ach, dat soort dingen deden we vroeger ook altijd!” Ik weet niet of het hier gaat om een welgemeend compliment of een steek onder water.
“Ja”, roept Vins, “dat heeft Alies geweldig geregeld!”. De schijnheil wrijft glimlachend over mijn rug. Keaping up appearances. Ik heb zo nog een hartig woordje met hem te wisselen. Ik zat veel te lang alleen met die kutkinderen, hij heeft natuurlijk iedereen voor laten gaan bij de eerste hulp.
Een goedgemutste vader met een lang paardenhoofd haakt in, en vertelt over hun laatste feestje op een boerderij. “Een van de meisjes had opeens een dode babyhamster in haar mouw. Moest ik nog voor dokken ook. En er was een kameel die beet en…”
Smerige ballenbak
Olivia breekt in. “Meid, ge-wel-dig gedaan, was je niet blij met mijn tip van die kist? Het kan ook heeeeel anders hoor, weet je wat Floris laatst had? Een feestje bij Kidscity, vree-su-luk! Dan lever je ze af, gaan ze in die smerige ballenbak, moet je voorstellen wat een bacteriën daar zullen zitten… en om de tien minuten wordt er een andere groep omgeroepen om te komen eten. Lopende band werk. Je gunt je kind toch iets persoonlijkers? En dan komen ze er ook nog eens helemaal hyper vandaan. Nee, dan dit, super hoor Alies! Maar joh ik ga, hartstikke bedankt, blijf jij maar lekker staan met je wijntje. Waar liggen de meeneem-cadeautjes? Ik pak het zelf wel.”
Meeneem-cadeautjes. Eh… ja. Holy shit. Faal. Had ik aan moeten denken. Maar alles zou toch in die kist zitten, waarom dan geen FUCKING meeneempiraatjes?
Ik kijk dwingend naar Vins, mijn ogen zeggen RED MIJ. Dat ziet hij, alleen pakt hij mijn signaal verkeerd op. Geruststellend zegt hij: “Ja hoor lieverd, volgend jaar gaan we lekker naar Kidscity en dan gooien we ze allemaal in de ballenbak.”
Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.
Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.
