Serena achter de tralies: Nachtmerrie

Hoe stom kon ik zijn? Ik dacht dat ik ‘wel even’ 10 kilo drugs mee kon smokkelen vanuit Amerika, gewoon in m’n koffer. Nou niet dus. Hier zit ik dan, al twee jaar lang achter de tralies. En ik heb nog wel eventjes te gaan…

 

Vorige week…

Ik stond bij de gate toen ik werd omgeroepen. Of ik mij zou willen melden aan de balie. Ik begon enorm te zweten. Natuurlijk wist ik gelijk wat er aan de hand was. Ik moest meelopen naar een aparte kamer en daar lag mijn koffer op tafel. “Is this yours?”, zei een van de douanemedewerkers. “Yes…”, zei ik. Voor m’n neus werd de koffer open gemaakt. Binnen no time werd het pakket eruit gehaald. Ik was zwaar de lul… 

 

Ondervraging 

Een douanemedewerker vroeg aan mij of ik ook drugs in mijn lichaam had verstopt. “Nee”, zei ik. Dat geloofde hij niet, logisch… Waarom zouden ze mij nog geloven? Ik had een uur geleden nog 10 kilo cocaïne over de grens geprobeerd te smokkelen. Ik werd naar een cabine gebracht waar ze een scan konden maken van mijn buik. Ze keken daar of ik bolletjes had geslikt. Op de scans zagen ze gelukkig al snel dat ik geen drugs in mijn lichaam had verstopt. Ik mocht weer terug naar het kamertje waar mijn koffer nog steeds open lag. Mensen van de douane en van de politie kwamen de volgende uren in en uit lopen. Ik werd door ongeveer vijf verschillende mensen ondervraagd. Ze wilden weten of het mijn eigen idee was of dat ik werd gedwongen door iemand om dit te doen. Ik vertelde hun dat het mijn eigen idee was. Ik was bang dat wanneer ik zou zeggen wie mij de drugs had gegeven, mijn familie niet meer veilig zou zijn. Dit wilde ik voorkomen, dus ik liet m’n ‘opdrachtgever’ er helemaal buiten. Ik had hem immers zelf gebeld. 
 

 

Nachtmerrie
?Ik realiseerde me steeds meer dat ik echt was gepakt. Het leek wel alsof ik in een nachtmerrie terecht was gekomen. Gebeurde dit echt? Had ik echt drugs gesmokkeld? Waar was ik mee bezig? Wat moesten m’n vrienden en familie wel niet van mij denken als ze dit zouden horen. Ik schaamde me kapot, gelijk al. Ik kreeg na een paar uur de gelegenheid om iemand te bellen. Ik belde m’n moeder, waar ik op dat moment bijna geen contact meer mee had. Toch wilde ik dat ze wist dat haar dochter in Amerika achter de tralies terecht zou komen, want dat zou gaan gebeuren. Hoe dan ook… Ze schrok enorm en het enige wat ze kon doen was huilen. Dat was de eerste keer dat ik ook moest huilen. Ik sliep die nacht in de cel van het vliegveld. Ik lag op een koude betonnen bank met een dun matrasje erop. Ik moest mezelf voorbereiden dat de komende jaren er zo uit kwamen te zien. 

 

Op naar de gevangenis 

De volgende middag werd ik naar een vrouwengevangenis gebracht. We maakten een aantal tussenstops, ook daar werden nog wat andere vrouwen opgepikt. Vrouwen zoals ik. Vrouwen die allemaal in de gevangenis terecht kwamen. Ik wist niet wat ik zag toen we door de poorten kwamen binnenrijden. Bewakers met zware wapens, uitkijkposten en hoge hekken met prikkeldraad. Het leek wel een slechte film. We liepen geboeid uit de bus en werden door agressieve gevangenen uitgescholden. Ze zouden ons wel even verrot slaan als we ons niet aan hun regels zouden houden. Ook hallo, fijne binnenkomer zo! 
 

 

Vrienden of vijanden?

Samen met wat andere nieuwe gevangenen werd ik op een kamer ingedeeld. We sliepen met z’n vieren in twee stapelbedjes. Ik zat met drie andere nieuwe meiden in een cel. Eén van hun, Margo, had ook nog nooit in een gevangenis gezeten. Margo had, net zoals ik, ook geprobeerd drugs te smokkelen naar het buitenland. Ze had 15 kilo in haar koffer. De overige twee, Diana en Alice, waren de afgelopen vijf jaar vaker binnen dan buiten de tralies te vinden. Ze hielden zich bezig met het dealen van drugs. Al snel bleek dat Diana en Alice tijdens hun vorige verblijf in de gevangenis met veel andere gevangenen ruzie hadden. Ze leken mij ook erg agressief en moeilijk. En nu lag ik met hun op één kamer. Als dat maar goed zou blijven gaan.

 

Wachten op zaak 

In deze gevangenis moest ik wachten tot mijn zaak zou voorkomen. En dat kon nog wel even duren. Sommige van mijn medegevangenen bleken al meer dan een jaar te wachten. Al die tijd in onzekerheid, al die tijd op een dun matrasje, al die tijd met vies eten. Hoe hou je het vol? Er stond me nog veel te wachten… 

Serena's vorige artikelen lees je hier!