Waarom bij iemand achterop de fiets zitten een ware hel is
“Spring maar achter op bij mij, achter op m’n fiets.” Die Gers, die had maar makkelijk praten. Bij iemand achterop de fiets springen en zitten is namelijk niet zo makkelijk gezegd als gedaan. Sterker nog, het is een ware tragedie!
Wij Nederlanders zijn een heel bedreven volkje wat betreft het fietsen. We fietsen overal naartoe en hebben vaak niet één, maar twee fietsen in ons schuurtje staan. Waar we ook goed in schijnen te lijken, is bij iemand achterop de fiets zitten. Maar schijn bedriegt. Het is namelijk een ware hel. Waarom? Wij geven je 14 redenen.
Bij iemand achterop springen is niet zomaar gedaan. Aanloopje, tussenhuppeltje, sprongetje. Er komt heel wat bij kijken, bij zo’n bagagesprong.
En als bovenstaande niet met genoeg precisie wordt gedaan, raakt de bestuurder helemaal uit balans. Kleerscheuren en kapotte knieën worden dan niet uitgesloten.
En het lukt vaak ook niet in een keer, waardoor je nog een poging moet wagen. En vaak heeft degene die fietst ook niet door dat het is mislukt en hoor je de bestuurder heel nonchalant vragen of je al zit. Euh, nou nee.
Vaak zit je ook nog helemaal niet goed wanneer je billen de bagagedrager eindelijk raken. Je moet nog minstens twee keer verzitten voordat je een beetje redelijk zit.
Wanneer je eindelijk achterop de fiets zit, krijg je een enorm zekere kont.
Zeker wanneer jullie over een drempeltje gaan, worden de bilspieren extra hard aangespannen want dat gaat gewoon pijnlijk worden.
Je buikspieren gaan ongelooflijk pijn doen omdat je niet als een pudding op de bagagedrager wilt hangen.
Je kunt helemaal niets zien, want de rug van de fietser blokkeert je zicht. Zeker wanneer je een paaltje ziet, ben je bang dat je knieën er tegenaan zullen knallen.
Hoewel het idee van bij iemand achterop zitten in films heel romantisch lijkt, is dat in het echt leven niet echt idyllisch. Je kunt elkaar namelijk nauwelijks verstaan.
Jullie komen sowieso nog stoplichten, auto’s van rechts en voetgangers tegen voor wie je moet stoppen. Dus er moet afgestapt worden én weer opgestapt. De horror.
Afstappen gaat trouwens ook helemaal niet handig. Moet je afstappen terwijl jullie nog rollen? Of pas wanneer jullie bijna stilstaan? En vaak voel je ook nog eens een heel naar gevoel door je voet schieten wanneer je van de fiets afspringt. Zulke dingen gaan gewoon niet goed.
Je voelt je een enorme walvis wanneer degene die fietst keihard puft wanneer jullie in een fietstunnel weer omhoog moeten. Wanneer je vraagt of je anders even moet afstappen, krijg je vaak het amper verstaanbare antwoord: “Het lu-hukt we-hel hoor. Blij-hijf maar zi-hitten.” Je voelt je dan totáál niet bezwaard.
Aan het einde van de rit staat de bagagedrager in je kont.
En je voelt je superschuldig dat degene die fietste, en overduidelijk twintig kilo lichter is dan jij, helemaal buiten adem is.
Wat vind jij het verschrikkelijkst aan bij iemand achterop zitten?
