Harriet: 'Ik werd van mijn fiets gesleurd door een verkrachter'
Harriet maakte als Groningse studente een gewelddadige aanranding mee. Het duurde twintig jaar voor ze dit helemaal had verwerkt. "Ik was met een ontbloot onderlichaam en onder het bloed langs de weg gevonden."
Op een mooie lenteavond fietste Harriet (nu 52, destijds een jonge studente) naar huis na een gezellig avondje bij een vriendin. "Toen ik door een donker park kwam, werd ik plotseling van mijn fiets gesleurd. Een man knoopte een sjaal voor mijn gezicht en zeulde me mee. Met al mijn kracht probeerde ik om me heen te slaan. Ik wilde hem in zijn kruis raken, maar ik was machteloos, volkomen verslapt. Met geweld gooide de man me op de grond en trok mijn kleren uit. Hij probeerde eindeloos om me te verkrachten, maar gelukkig lukte hem dat niet. Toen kreeg ik plotseling een klap op mijn hoofd en raakte ik buiten bewustzijn."
Ziekenhuis
Toen Harriet weer bijkwam, lag ze in een vreemd huis. "Ik was met een ontbloot onderlichaam en onder het bloed langs de weg gevonden door een politieagent en het wachten was nu op de ambulance. In het ziekenhuis bleek dat ik een gebroken neus en een hersenschudding had. Vrijwel direct werd ik verhoord door de politie. Op het moment dat ik erover vertelde, zag ik mezelf weer liggen, geblinddoekt, gillend. Maar het was net alsof ik naar iemand anders keek."
"In de eerste weken na de aanranding kreeg ik veel hulp en aandacht. Vrienden kwamen voor me koken en ik liet mijn studie even rusten. Naarmate de tijd verstreek, werd het echter steeds moeilijker. De vermoeidheid bleef aanhouden en ik had de aanranding nog lang niet verwerkt. Het werd steeds lastiger om het er met anderen over te hebben. Vrienden die in eerste instantie veel met me gepraat hadden over wat me overkomen was, stelden er nauwelijks meer vragen over. Blijkbaar was het een zwaar onderwerp."
Angst
Harriet werd in de maanden na de aanranding ontzettend angstig. "Ik raakte snel in paniek en durfde ’s avonds niet meer over straat. Bovendien had ik veel moeite met om hulp vragen, omdat niemand het meer over de gebeurtenis had. Juist op het moment dat ik lichamelijk weer beter was, werd het steeds duidelijker dat de aanranding wel degelijk zijn sporen had nagelaten. Er bleek een diepe angst in me geworteld te zijn, die in allerlei onverwachte situaties naar boven kwam. Overdag had ik vaak paniekaanvallen. Het vertrouwen in onbekende mannen was ik volledig kwijt."
De jongen die Harriet heeft aangerand, is nooit gepakt. "In het begin dacht ik hem overal te herkennen. Ik was zo bang om hem ergens tegen te komen. Maar ook met andere mannen had ik moeite. Een therapeut raadde mij zelfverdediging aan, maar daar was ik nog niet aan toe. Daarmee zou alleen maar extra benadrukt worden dat de wereld gevaarlijk is, terwijl ik juist af wilde van mijn overdreven wantrouwen."
Relatie
Op een gegeven moment kreeg Harriet een vaste relatie. "In seksueel opzicht ging het prima, tegen de verwachtingen van veel mensen in. Samen met mijn vriend probeerde ik van alles om van mijn angst af te komen. Als ik ’s avonds weg was geweest, belde ik hem op voor ik terug naar huis fietste. Hij hield goed in de gaten hoe lang ik erover deed en kon me zo altijd tegemoet komen als ik niet op tijd thuis was. Op het moment dat ik een baan in Den Haag kon krijgen, beheerste de aanranding mijn leven al een stuk minder. Ik probeerde gevaarlijke situaties zoveel mogelijk te vermijden. Wel maakte ik me er soms boos over hoe weinig vrouwvriendelijk allerlei voorzieningen zijn aangelegd. Het openbaar vervoernet is in het westen een stuk uitgebreider dan in Groningen. Maar veel kleine stationnetjes zijn onbewaakt en je moet soms ver lopen tussen de bosjes, voor je van het perron bij de uitgang bent."
Vertrouwen
"Nadat ik moeder was geworden, werd ik overspannen. Mijn veeleisende baan en de drukte van het moederschap hadden hun tol geëist en ik kon haast niks meer aan." In haar herstelproces leerde Harriet beter luisteren naar de signalen van haar lichaam en ook toen ze weer beter was ging ze door met het werken aan persoonlijke ontwikkeling. Zo kwam ze in aanraking met reiki en aurahealing. "Ik besloot dat ik niet langer een slachtofferrol wilde aannemen, maar me wilde richten op het vertrouwen in de wereld."
Harriet kwam er achter dat de omstandigheden haar gevoelens weerspiegelden. "Ik kwam vaak in situaties terecht waar ik het niet vertrouwde. Doordat ik zo bang was, trok ik angstige situaties naar me toe." Harriet leerde weer te vertrouwen in de goedheid van de mens en durfde ook meer en meer te vertrouwen op haar intuïtie. In totaal duurde het bijna twintig jaar voordat ze haar angst kwijt was. "Toch ben ik blij met mijn leven zoals het nu is. Als ik opnieuw mijn leven zou beginnen en zou mogen kiezen hoe het eruit zou zien, zou ik niet willen ruilen met wie dan ook. Zelfs de geweldervaring hoort daarin thuis."
Lees ook onze andere real life verhalen.
Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl o.v.v. real life verhaal.
