Ons Soort Loeders: Selectie-bitch

 
Ik sterf van de honger en de kou. Waar blijft het vuur en waar zijn de oermannen als je ze nodig hebt? De nieuwe warmte-lampen werken maar zo-zo, maar Olivia wilde per se een buitenfeestje, al is het herfst.
Zo onopvallend mogelijk vreet ik een fraai beklede mand met kleine dobbelsteentjes pittenbrood leeg. Het helpt niet. Hebben die sla-vriendinnetjes van Olivia nooit trek? Ik zie alleen bubbels. Misschien hebben ze drunkorexia, wel zuipen niet eten. Nou, prima, dan zijn de gemarineerde entrecotes en drumsticks straks allemaal voor mij.

 
Moordrooster
“Ja echt, de Dee één!!!!!! Geweldig hè! Ik zag het al wel aankomen hoor”, vervolgt de trotse selectiemoeder. “Sarah moest huilen omdat ze nu bij haar teamgenootjes weg moet, en ze ziet ontzettend tegen al die trainingen op. Maar hoor eens, als je iets wilt bereiken gaat het natuurlijk niet alleen om gezelligheid. Zo’n kans krijgt niet iedereen, de Dee één.’
De andere vrouwen maken kirrende geluidjes.
“D1? Nou die van mij heeft AA”, roept Rommert terwijl hij met een grote spiesvork richting Yolan’s borsten wijst. Zelfs de mannen die al even hebben staan hijsen, moeten niet lachen.
Wacht, nu gaat Reinout eindelijk welgevallig achter het moordrooster staan. Hij heeft een paar bloedkleurige zakken in zijn hand. Het water loopt me in de mond.
 
Pure voortrekkerij
Intussen valt een andere vrouw zowat over haar woorden: “Nou die van mij gaat ook als een speer, werkelijk. Maar net toen hij zich kon gaan bewijzen, mocht hij niet mee naar het toernooi. Twee ploeggenootjes wel, die kregen goud, nou vraag ik je! Hij krijgt geen eens de kans! Ik heb wel even tegen die moeders gezegd wat ik daar van vond.”
“Dat ze goud hadden?” vraag ik, terwijl ik ten einde raad een schelp laat openrukken door een ronddolende oesterman.
“Nee, zoals het gegaan is natuurlijk. Pure voortrekkerij. Die ene moeder zei dat haar jongens gevraagd was, ach, dat mens, die heeft het achter haar ellebogen hoor, mind you! Ik ken dat soort vrouwen. Alsof HAAR kind zo bijzonder is. Daar heb ik altijd zo’n hekel aan, van die mensen die zo hoog opgeven over hun kind. Het lijkt wel een blinde vlek.”
 
Lekker stuk vlees
Ik kan mijn ogen intussen niet van de gastheer afhouden, en dat komt niet alleen omdat hij mijn eten onder zijn hoede heeft. Hij draagt een schort met een weinig verhullende foto-afdruk van een blote vrouw die naar voren bukt. Lam ’99 staat er met grote letters onder. Misschien is het aardig als ik er wat over zeg, maar iets houdt me tegen.
Olivia neemt het stokje over: “Oh hou op, ik weet er alles van. Laatst mocht een teamgenootje van Floris voorspelen, dat kind komt notabene altijd te laat op trainingen! Ze kijken echt naar de verkeerde dingen.” 
De vrouwen beamen dit luidruchtig maar de details ontgaan me. De lappen lijken me eindelijk gereed voor consumptie. Ik zie zwarte schroeirandjes, mmm. “Mag ik zo’n lekker stuk vlees pakken?” vraag ik hebberig aan de-man-met-de-opengesperde- bips-op-zijn-buik. “Tuurlijk meisje, jij waardeert wel een goed stuk vlees he?” zegt hij stralend en ik snap dat, want zijn vrouw leeft op yoghurt met droge muesli. Zou hij eigenlijk al weten dat ze vreemd gaat?

Ik ga maar eens bij de mannen staan. Reinout verwacht ieder moment een mooie promotie. Patrick overweegt die nieuwste Audi. Rommert heeft het geloof ik over zijn nieuwe hogedrukspuit. Ik luister. Half.
Opeens richt Patrick zich tot mij. “Hoe gaat het eigenlijk met jou?’ Oh jee, wat moet ik nu in godsnaam vertellen? Mijn kinderen zitten in geen enkele selectie en worden echt niet gevraagd voor wedstrijden of fotoshoots en ik maak nooit-geen promotie en Vins heeft recentelijk ook geen killing machine aangeschaft. Zal ik een spannende vakantiebestemming verzinnen?
Net voor ik mijn mond open wil trekken om iets onbenulligs te zeggen, kijkt Patrick achter mijn oor en zegt: “Wacht, er zit een stuk vlees vast in je haar, ik haal het er even voor je uit.” Rommert maakt van de gelegenheid gebruik en praat verder over ‘zijn apparaat’. 
Pfiew, gered door een speklap.
 
Lees ook de vorige verhalen van Alies!


Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders. Alies is gecreëerd door Anne-Marie de Ruiter.