Waarom je aan iemand voorstellen voor stress zorgt

 
Wanneer je bij iemand op verjaardagsvisite gaat, kom je altijd wel een paar exemplaren tegen die je vorig jaar nog niet tegen het lijf was gelopen tussen de taart, bossen bloemen en zoenende mensen. Wel zo netjes om je even voor te stellen. Maar jezelf voorstellen is maar een lastig iets. Het is zelfs best wel heel erg stressvol. Waarom? Wat dacht je van deze dilemma’s?

Wel of niet voorstellen?

Je weet dat het netjes is om iemand even te vertellen wie je bent wanneer je hem of haar voor het eerst ziet. Maar soms zie je diegene echt maar heel even. En dan? Neem je dan de moeite om zijn of haar naam te vragen of laat je het erbij zitten? Lastig hoor.

Het vreemde aan voorstellen is dat je altijd heel erg aan het focussen bent op het vertellen van je eigen naam. Alsof je anders zou vergeten wie je bent. Wanneer je een rijtje mensen afgaat, zit je de hele tijd je eigen naam te blaten en te wachten op het juiste moment om je naam eruit te kramen. Hierdoor weet je helemaal niet meer hoe de personen heten aan wie jij je zojuist hebt voorgesteld. Het hele voorstelgebeuren heeft dan helemaal geen nut meer.

Wel of niet zoenen?

Tegenwoordig lijkt het ook steeds normaler te worden dat iemand een paar smakken op je wang plant wanneer men vertelt wie hij of zij is. Sinds wanneer is dit sociale fenomeen opgenomen in de voorsteletiquette? Jij hebt helaas geen kusradar en hebt geen idee wanneer jij dit wel of niet moet doen.

Hoeveel zoenen?

En dan nog wat… Hoeveel zoenen moet je geven wanneer je voorstelpartner heeft besloten dat er een paar natte pakkerds bij horen? We zijn Nederlands, dus dat betekent toch dat we elkaar drie keer een wang geven, want echt zoenen doen we natuurlijk niet. Maar tegenwoordig is het ook heel hip om maar twee zoenen te geven. Voor je het weet ga jij al voor een derde en sta je daar zo stom. Oh, en er zijn ook van die types die stylish voor één zoen gaan. Hóe moet jij dat weten?!

Hoe hard moet je knijpen?

Gelukkig zijn er ook nog altijd mensen die niet de behoefte voelen om te zoenen, thank god! Maar wanneer iemand zijn hand uitsteekt, kraken de hersenen alsnog. Want hoe stevig mag je iemands hand vastpakken? En is het de bedoeling dat je een beetje knijpt? Van die grote, enge, stoere, ietwat intimiderende zakenmannen doen dat wel altijd. Of is dat iets dat alleen mannen doen? Hellup!

Nadat je iemands hand vastpakt, is de volgende stap dat je hem vertelt wie je bent. Of eerst wacht tot hij of zij zich bekend heeft gemaakt. Maar is het dan nodig om je achternaam er ook bij te vermelden? Of volstaat een voornaam? De kans dat je naam goed wordt onthouden is al vrij klein, laat staan dat ze je achternaam ook nog eens memoriseren.

Wel of niet al aan voorgesteld?

We zijn beland bij het allergrootste voorsteldilemma. Heb je je nu al wel of niet eens voorgesteld aan die knakker die tegenover je staat? Het is zo ontzettend gênant wanneer diegene je zou vertellen dat jullie elkaar vorig jaar tijdens de fuif van gemeenschappelijke vriend Max al eens hadden gezien. Dus wat heb je liever? Een grote flater slaan? Of overkomen als een botterik?

Wat vind jij het ergst aan jezelf voorstellen?