Ze Biecht Op: ?Ik moest zo nodig, dat ik een grote boodschap in het park deed?
Hoewel we onze stoelgang niet graag tot in detail bespreken, kennen we allemaal wel het gevoel dat je zo nodig moet dat je al half aan het persen bent. Ook Olga had laatst een ware persdrang en besloot er maar gewoon aan toe te geven. In het park.
Sinds een jaar rennen Olga (26) en een aantal vriendinnen van haar hard. “We spraken wekelijks met elkaar af en dan vloeide de wijn rijkelijk en ook hapjes waren er in overvloed. Natuurlijk genoten we hiervan, maar gezond is anders. We besloten daarom om samen een keer in de week te gaan hardlopen.” Zo gezegd, zo gedaan.
Hardloopsessie
“Mijn vriendinnen en ik proberen altijd een andere route te bedenken om hard te lopen, anders gaat het ook zo vervelen. Deze keer kozen we voor het Vondelpark. De sfeer is hier altijd goed en je kunt er lekker hardlopen. We besloten van tevoren om twee rondjes te rennen, dan hadden we onze beweging voor die dag ook weer erop zitten.”
“We spraken in onze sportkleding af voor het Vondelpark en toen we er allemaal waren, kon het rennen beginnen. Hoewel ik normaal altijd vol energie zit, voelde ik me even wat minder lekker. Mijn buik was wat van slag, maar ik bedacht me dat wat beweging weleens kon helpen. Dus daar gingen m’n vriendinnen en ik. Voor ik het wist zat het eerste rondje erop en ik voelde me inderdaad al wat beter. De frisse lucht deed me blijkbaar goed.”
Een drukkend gevoel
“Maar tijdens het tweede rondje voelde ik opeens een drukkend gevoel. Een gevoel dat je uit duizenden herkent: ik moest poepen. Ik probeerde het op te houden, je kunt ook niet anders: een nummertje twee in je broek doen is ook niet echt een goed idee. Stug probeerde ik door te rennen, maar ik merkte dat mijn lichaam echt van die bruine vriend af wilde. Mijn benen werden ongelooflijk zwaar en ik merkte dat ik al half aan het persen was. Dit ging ik niet volhouden!”
“Ik bedacht me krampachtig alle smoesjes die ik kon bedenken om mezelf nu van mijn vriendinnengroep te scheiden, maar ik wist dat geen enkel smoesje zou werken. Mijn vriendinnen zijn allemaal moederganzen en willen dan weten waarom ik er zo plotseling vandoor moest dat ik niet eens het rondje af kon maken. Het rennen ging inmiddels al een stuk ongemakkelijker omdat ik alleen maar bezig was met mijn billen op elkaar houden. Hier moest nú een einde aan komen.”
De bosjes in
“Ik trok het echt niet meer en stopte met rennen. Nog even twijfelde ik of ik het wel moest vertellen, maar het flapte er al uit voordat ik er erg in had. ‘Meiden, ik moet zo ontzettend nodig poepen.’ Natuurlijk werd ik eerst uitgelachen, maar ik trok het zo slecht. Ik was er helemaal naar van aan het worden. Toen ik mijn vriendinnen vertelde dat ik de bosjes even inging, lachtte de helft me keihard uit en de anderen stonden een beetje onwennig om zich heen te kijken. Ging ik dat écht doen, vroegen ze zich af. Ja, ik ging dat echt doen.”
“Ik dook de bosjes in, schoof mijn sportbroek en onderbroek naar beneden en ik had ‘m nog maar half van mijn achterste af of de grote boodschap was er al uit. In één seconden. God, wat voelde dat goed. Ik hoopte maar dat deze boodschap zo eentje was die geen bruine smurrie achterliet. Ik hees mijn broek snel naar boven en snelde de bosjes uit. Al mijn vriendinnen lachten natuurlijk. Dat maakte me niets uit, ik was van het drukkende gevoel af!”
Wat zou jij hebben gedaan als je in de schoenen van Olga stond?
Heb jij ook iets om op te biechten en wil jij dat delen met onZe lezeressen? Dan kun je een mailtje sturen naar vera@ze.nl
