Liefdevol afscheid: Tessel over laatste momenten met haar zus Dieuwertje
Een week na het overlijden van Dieuwertje Blok deelt haar zus Tessel een hartverwarmend en intiem inkijkje in haar laatste momenten. In het NPO Radio 1-programma Wat blijft vertelt ze hoe ‘haar Dieuw’ tot het allerlaatste moment de regie hield. “We hebben samen een prachtig, rijk en liefdevol leven gehad.”
‘Jongens, het is mooi geweest’
Dieuwertje was een powervrouw tot het einde. Maar toen de pijn kwam, wist ze: dit is het moment. “Strijdbaar tot het moment dat ze zei: ‘Jongens, het is mooi geweest. Laten we op een mooie en lieve manier afscheid nemen. Laat de dokter maar komen en mij zachtjes laten wegglijden, want het is goed zo.’”
Omringd door haar geliefden, en ja, zelfs na nog een hapje hachee met rode kool en aardappeltjes, nam ze afscheid op haar eigen manier. Alles tot in de puntjes geregeld, zoals we van haar gewend waren. “Ze was niet bang voor de dood en vond het niet erg om te gaan. Beetje vroeg, maar het is nu eenmaal zo,” zegt Tessel nuchter. “Het verdriet zat ‘m niet in het gaan, maar in het achterlaten van haar man, kinderen en zusjes.”
Lees hier ook: Presentatrice Dieuwertje Blok (67) overleden na ziekte
Ongelooflijk mooi en rijk leven
Ondanks het verdriet overheerst dankbaarheid. “Dieuw zei: ‘Ik heb 67 jaar een ongelooflijk mooi en rijk leven gehad. Ik heb 67 jaar van mijn uiterlijk mogen genieten. Dat heeft even een knauwtje gekregen, maar ik had een prachtige, nieuwe neus.’ Daar heeft ze helaas niet lang van kunnen genieten,” zegt Tessel met een glimlach.
Dieuwertje en Tessel: een forever sister bond
Het gesprek vond plaats in het ouderlijk huis in Nederhorst den Berg, de plek waar Dieuw en haar zussen opgroeiden. “Onze ouders zijn een stuk ouder geworden dan Dieuw. Mama werd 85 en papa 94,” vertelt Tessel. “Voor Dieuw bleef dit altijd haar thuis. Lekker suppen en varen in de zomer, helemaal haar vibe.”
Er was zelfs een plan om samen oud te worden in dat huis. “Het idee was dat Dieuw hierheen zou komen als het zover was. Nou, dat is dus niet gelukt,” zegt Tessel met zichtbare emotie. “Natuurlijk wil je samen 120 worden, maar we hebben alles gedaan wat we wilden. Dus ik kan niet zeggen: ‘Ik heb nog iets te wensen’, behalve dat het langer had mogen duren.”
Hand in hand
De band tussen de zussen was magisch. “Vroeger sleepte ik mijn matras naar haar kamer. Dan lagen we hand in hand te kletsen over wat we allemaal zouden gaan doen en op wie we verliefd waren,” herinnert Tessel zich.
In de laatste weken van Dieuws leven gebeurde hetzelfde. Dit keer lag Tessel opnieuw naast haar zus, om samen terug te kijken op een leven vol liefde en mooie herinneringen. “Af en toe pakten we elkaars hand. Toen ze zwakker werd en een beetje wegzakte, pakte ik haar hand.”
De cirkel was rond, al moet Tessel nog wennen aan het gemis. “Daar ben ik nog niet helemaal, kan ik zeggen.”
