Tasha (20) is geboren zonder vagina en baarmoeder: 'Ben ik wel echt een vrouw?'

Nepongesteld

De eerste zestien jaren van haar leven was het niemand - ook zijzelf niet - opgevallen dat Tasha's anatomie anders is dan andere vrouwen. Tegen Cosmopolitan vertelt ze haar bijzondere verhaal: "Toen ik op kostschool zat, ongeveer 13 jaar oud, herinner ik me dat ik luisterde naar de rest van de meisjes in mijn huis die over hun menstruatie praatten. Zij waren allemaal begonnen, en ik schaamde me voor het feit dat ik dat nog niet was. Ik schaamde me zo dat ik nog niet officieel in de puberteit was, dat ik op een dag loog toen ze me vroegen of ik ongesteld was geworden. Ik voelde me onder druk gezet en zei dat ik ongesteld was geworden, zodat ik net als de rest één keer per maand vrijgesteld kon worden van zwemles. Maar de leugen stopte daar niet. Ik wilde zo graag geloven dat het waar was dat ik zelfs mijn moeder vertelde dat ik ongesteld was geworden, en hoewel ik er nu op terugkijk en het stom vind, denk ik dat ik me gewoon wilde conformeren en me deel van de club wilde voelen."

Opbiechten

"Twee jaar later, ik was 15 en ik was nog steeds niet ongesteld geworden. Het speelde door mijn hoofd, niet in de laatste plaats omdat mijn moeder zinloos tampons voor me had gekocht, dat de afgelopen 24 maanden lag te verstoffen. Dus op een dag, toen mijn moeder me naar het ziekenhuis bracht nadat ik mijn hand had gebroken, flapte ik het er allemaal uit.

Ik was bang dat ze boos zou zijn over alle verspilde tampons, maar het was een opluchting om het allemaal op te biechten. Ze was gelukkig helemaal niet boos, en vond ze het eigenlijk wel grappig dat ik gelogen had. Ze ging er, net als ik, van uit dat mijn menstruatie niets bijzonders was; ik was waarschijnlijk gewoon een laatbloeier."

Medische deskundigen

Weer een jaar later, toen mijn vrienden hun maagdelijkheid begonnen te verliezen en ik nog steeds mijn eerste menstruatie niet had gehad, werd ik bezorgder. Ik wist niet eens of ik seks mocht hebben als ik nog nooit ongesteld was geweest. In seksuele voorlichting was dat nooit besproken, waardoor ik nog meer in paniek raakte dat ik achter zou blijven. Ik had het gevoel dat ik geen echte vrouw was.

Dus gingen we naar de dokter, en na veel heen en weer gepraat met verschillende medische deskundigen die maar niet konden begrijpen wat het probleem was, werd ik doorgestuurd voor een echografie, waar ze iets ongewoons ontdekten. "Oh, je lijkt niets in je te hebben," zei de dokter, wat een vrij ongevoelige manier was om me te vertellen dat ik was geboren zonder baarmoeder, zonder baarmoederhals, slechts één eierstok, en een vagina die er normaal uitziet aan de buitenkant, maar niet echt bestaat van binnen. Het is eigenlijk gewoon een muur daarbinnen."

Mayer Rokitansky Küster Hauser syndroom

"Uiteindelijk werd ik gediagnosticeerd met het Mayer Rokitansky Küster Hauser Syndroom (MRKH), een ongelooflijk zeldzame ziekte die wordt veroorzaakt door een probleem met de ontwikkeling in de baarmoeder. Maar het duurde een tijdje om zover te komen. Ze stuurden me voor test na test en scan na scan om de definitieve diagnose te krijgen, en ik moest zelfs een hormoontest ondergaan om te controleren of ik wel degelijk vrouw was.

Als je 16 jaar bent en je geslacht wordt in twijfel getrokken, is dat moeilijk om mee om te gaan. Je weet niet echt wie je bent, zonder je zorgen te maken dat een groot deel van je identiteit in twijfel wordt getrokken. Het is psychologisch schadelijk. Ze kwamen erachter dat ik biologisch vrouwelijk was, maar dat hield me niet tegen om me af te vragen wat de zin van mijn bestaan was. Ik bleef maar denken, 'Ben ik wel een echt meisje als ik geen seks kan hebben en geen kind kan dragen?' Het was verschrikkelijk."

Wel of geen kinderen?

"Er was veel informatie om te verwerken; er is een kleine kans dat mijn ene eierstok levensvatbaar is om eicellen te produceren, maar dat zal ik pas te weten komen als ik IVF ga onderzoeken als ik klaar ben om kinderen te krijgen. Het werd ook heel duidelijk dat ik niet kon vrijen zoals een normaal mens dat kan.

Mijn huisarts heeft alles voor me op een rijtje gezet en mijn mogelijkheden besproken; als ik seks wilde hebben, zou ik een 'dilatatieproces' moeten ondergaan, wat gepaard gaat met een zeer zware, klinisch uitziende, afschuwelijke medische dildo en ongelooflijk pijnlijk zou zijn.

Ik duwde mijn MRKH naar de achtergrond terwijl ik mijn examens deed, maar er waren momenten dat het in me opkwam, zoals wanneer ik op een feestje was en naar al mijn vrienden keek die er met jongens vandoor gingen. Ik kon het niet helpen te denken dat zelfs als ik dat zou willen, ik het niet zou kunnen. Het maakte dat ik helemaal niet in de buurt van jongens wilde komen."

De eerste keer seks?

"Uiteindelijk werd een vriendschap met een jongen van school iets meer, en ik werd gedwongen om het aan te pakken. Na twee maanden verkering kwam het op het punt dat er over seks werd gesproken, dus ik moest het hem gewoon vertellen. Ik was doodsbang dat hij niet bij me zou willen zijn als ik nog geen seks met hem kon hebben, maar hij was geweldig en liet zich er niet door afschrikken.

We waren ongeveer een jaar samen tegen de tijd dat ik werd doorverwezen naar het Queen Charlotte Hospital in Londen voor mijn dilatatiebehandeling. Toen ik 18 jaar oud was moest ik een week in het ziekenhuis blijven waar ik regelmatig de dilatator acht uur per dag inbracht. Het was ondraaglijk.

De dilator voelt aan als een zware fles water, en je begint met een halve dikte van een pen, die je uiteindelijk opwerkt tot een ter grootte van een penis, zodat je als het ware een vagina voor jezelf 'creëert' die penetratie kan toelaten.

Je moet van die vreselijke gel gebruiken die alles verdooft omdat het zo pijnlijk is; je moet de dilator bewegen en draaien, wat niet alleen een kwelling was, maar je ook vies laat voelen. Het zou natuurlijk niet mogen, maar het doet het wel. De hele ervaring is lang en ingewikkeld, klinisch en afschuwelijk.

Ik eindigde met blauwe plekken over mijn hele vagina, het bloedde en was pijnlijk, maar je kunt niet stoppen. Dat is het ergste. Je moet het doen, maar het is niet alsof je het doet om te herstellen van een ziekte of zo; je doet het alleen voor jezelf. Je realiseert je zeker de omvang van je eigen vastberadenheid na zo'n week van zelf toegebrachte pijn."

Meer op Instagram

Steun

"Gelukkig had ik een verpleegster, Nuala, om me te helpen het te doorgronden. Ze was hilarisch, en ik voelde me op mijn gemak bij haar, wat belangrijk was omdat het zo'n intiem en emotioneel iets is. Ik weet nog dat ik elke dag het eerste uur huilde, en dan hysterisch lachte om hoe belachelijk de situatie was, en hoe hilarisch gênant het was dat al mijn vrienden en familie wisten dat ik in het ziekenhuis al die pijn moest doorstaan alleen maar om seks te kunnen hebben.

Nuala hielp me met mijn zorgen over hoe seks voor de eerste keer zou voelen door me te zeggen dat ik een mooi setje lingerie moest kopen dat me zelfverzekerd en krachtig zou laten voelen. Dat heb ik dus gedaan, en toen het uiteindelijk in Parijs gebeurde (mijn vriend studeert daar aan de filmschool, dus het was nogal gênant om mijn familie voor die reis uit te zwaaien terwijl ze precies wisten wat we zouden gaan doen), heeft de lingerie echt geholpen.

Ik weet nog dat ik daar in mijn ondergoed stond en me zo krachtig voelde dat ik dit eindelijk voor mezelf kon doen, toen ik er klaar voor was. Ik denk dat dat in zekere zin een bonus is; ik weet dat veel van mijn vrienden spijt hebben van het verliezen van hun maagdelijkheid en wensen dat het iets specialer was geweest. Voor mij was het dat wel, omdat ik wist dat het met iemand was die echt van me hield en me steunde."

Geen seksuele vrijheid

"Het ergste aan MRKH is dat ik, omdat ik een langeafstandsrelatie heb (mijn vriend woont nog steeds in Parijs terwijl ik in Oxford studeer, dus we zien elkaar maar één keer per maand) nog steeds een dilator moet gebruiken ter voorbereiding op elke keer dat ik hem zie. Mijn vagina is eigenlijk net een spier, en als ik hem niet regelmatig genoeg 'oefen', wordt hij weer zoals hij vroeger was.

Het is niet zo dat ik een onenightstand wil - ik heb een gelukkige relatie - maar het is het feit dat ik nooit de keuze of de seksuele vrijheid zal krijgen om dat te doen. Dat op zich doet me beseffen hoe gelukkig we zijn dat we in een maatschappij leven waar vrouwen nu zo'n vrijheid hebben. Jaren geleden hadden we dat niet, en in sommige landen is dat nog steeds het geval. Vrouwen worden gedefinieerd op grond van hun vermogen om een kind te krijgen en een huis te stichten, en ik begrijp hoe dat zo schadelijk kan zijn, want als ik in een van die samenlevingen was geboren, zou ik als "nutteloos" worden beschouwd.

Ik voel me zo gelukkig dat ik nu met MRKH te maken heb, in een eerste wereld maatschappij waar het hebben van een carrière en zoveel andere dingen net zo belangrijk zijn voor vrouwen als hun seksualiteit en hun vermogen om een gezin te stichten. Een tijd lang geloofde ik dat niet; ik voelde me zo berooid, alsof ik geen vrouw was in de ogen van de maatschappij. Ik kan geen kind krijgen, ik kan geen seks hebben, waar moet ik mijn lichaam voor gebruiken? Heeft het zin dat ik een lichaam heb?

Maar zo denk ik er nu niet over. Het heeft even geduurd voor ik zover was, maar nu ik weet wat ik kan bereiken, voel ik me gelukkig dat ik geboren ben precies zoals ik ben."

Pants Project

Tasha Bishop The Pants Project opgezet, een non-profitorganisatie die ondergoed verkoopt dat door verschillende ontwerpers wordt gedoneerd, en 90% van de winst doneert aan Fertility Network UK, Groot-Brittannië's toonaangevende liefdadigheidsinstelling voor onvruchtbaarheidspatiënten. Je kunt meer van The Pants Project bekijken op hun Instagram en website.

Lees ook: Gabrielle (30): ‘Een hond beet mijn neus eraf’