Hoe ging de taxol-kuur? - Kankerdagboek #15

Taxol-kuur

Het ging allemaal niet vanzelfsprekend. Ik dacht dit doe ik wel even, want de AC-kuur zou de zwaarste zijn en die ging mij redelijk goed af. Waarom zouden deze chemokuren dan wel te zwaar zijn? Nou daar ben ik wel van terug gekomen. Het was best zwaar. De eerste week fietste ik nog zo een aantal kilometers, twee weken daarna mocht ik geluk hebben als ik de straat uit kwam. Mijn conditie vloog ineens achteruit.

De eerste tegenslag

Ik heb een aantal tegenslagen gekend in deze periode. Je denkt dat je de meeste tegenslagen wel gehad hebt, helaas kwam er toch nog één bij. De PICC-lijn, ik was hem al bijna weer vergeten, terwijl ik deze toch drie maanden heb gehad. 

Een PICC-lijn is een vaste aansluiting voor je infuus. Deze brengen ze in, in je bovenarm met een plaatselijke verdoving. Ik wilde deze aansluiting liever niet, omdat het best beperkend is. Met douchen mag het niet nat worden, dus ik moest drie maanden met een douchezak om mijn arm douchen. Je mag niet zwemmen. Bovendien is het best opvallend en kon ik moeilijk op mijn zij slapen. Het lijntje gaat via je arm naar binnen en komt ongeveer uit bij je hart, hij gaat dus best ver naar binnen. Ik vond dit een enge gedachte, maar je voelt er uiteindelijk helemaal niets meer van. Maar als ik dus op mijn zij wilde liggen, kwam het lijntje soms tegen een zenuw bij je hart aan en sloeg je hart even over. Best wel eng.  

Waarom krijg je een PICC-lijn vragen jullie je misschien wel af? Je bloedvaten worden door chemotherapie steeds slechter. Ze worden erg dun en hard, waardoor het aanprikken van een infuus ook steeds moeilijker wordt. Bij mij ging dat op een gegeven moment niet meer, ik werd meestal vier keer fout geprikt en eindstand brachten ze mijn infuus in de binnenkant van mijn elleboog aan (dit doen ze liever niet). Uiteindelijk moet je dan wel de beslissing maken om voor de PICC-lijn te gaan. Ik ben achteraf ontzettend blij dat ik dat wel gedaan heb.

Bloedwaardes

Ook had ik nog één probleem tijdens deze kuren: mijn bloedwaardes. Deze waren ontzettend laag, elke keer weer. Eigenlijk moet je maar één keer in de drie weken bloed te prikken tijdens deze kuur. Ik moest dit echter elke week doen. Ik zat telkens op het randje van de kuur uitstellen of kan het toch wel. Ook was het elke week weer afwachten of ik wel of geen bloedtransfusie zou krijgen. Dat verklaarde ook wel waarom ik dagen op de bank lag en zo weinig energie en conditie had. Mijn HB-waarde was gewoon veel te laag. 

Gelukkig liet mijn lichaam mij niet in de steek en zorgde ervoor dat ik elke week toch net weer hoog genoeg zat. De kuur kon daarom doorgaan en ik hoefde geen bloedtransfusie te krijgen. Aan het einde van een cyclus kreeg ik wel drie dagen injecties om mijn witte bloedlichaampjes weer een beetje omhoog te helpen.

Pittig was het dus wel, maar ik ben blij dat mijn lichaam nog steeds zo sterk was. Daar was ik echt zo ontzettend trots op. Dat ik zo hard aan het vechten was om de kanker uit mijn lichaam te krijgen en dat mijn lichaam me hielp. 

Woensdag 21 juli om 17:00 verschijnt de volgende blog van Annemijn.