We moeten wat vertellen… - Kankerdagboek #5
Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had.
Vertellen
Hoe doe je dat? Vertellen dat je ziek bent? Eerst wilden we het nog even niet vertellen. We weten zelf nog niet eens wat het behandelplan gaat zijn. Moeten we dan iedereen mee gaan nemen in onze onzekerheid? Nee, dat wilden we niet. We wachten nog even. Uiteraard wisten mijn ouders, zus en zwager het. En natuurlijk ook de ouders, broertje en schoonzusje van mijn vriend. Ook op ons werk hadden we het natuurlijk verteld, we zouden de rest van de week onderzoeken hebben. Werken ging dus niet.
Het was een lastige keuzen, mijn opa lag op sterven en overleed de dag nadat wij te horen hadden gekregen dat ik borstkanker heb. Dat verdriet hadden we er ook bij. Uiteindelijk merk je dat je het fijn vindt het nieuws te delen met de mensen die dichtbij je staan. Ja, natuurlijk we weten nog zo weinig en zij gaan zich ook zorgen maken. Maar daarvoor heb je ook vrienden toch? Iedereen wilde het even bij iemand anders kwijt.
Lijstjes
Ik weet dat ik die twee dagen dat nog niemand het wist, het wel het fijnste vond. Toen voelde het nog niet zo echt. Als je het gaat vertellen wordt het steeds echter. Ik ben vanaf dag één begonnen met lijstjes maken. Hoe gek dat misschien ook klinkt. Ik werd er rustig van.
Zo kwam er dus ook een lijstje met: Wie moeten we het persoonlijk vertellen? En aan wie kunnen we het via een bericht vertellen? Hoe graag je ook wilt, je kan niet naar iedereen toe gaan. Er zijn mensen die heel dichtbij je staan en aan wie je het graag persoonlijk vertelt. Er zijn mensen die net iets verder van je af staan, maar waarvan je niet wilt dat die het via andere mensen horen. Nou dan ga je een onderscheid maken. Die mensen stuur je dan een berichtje. Daar voelden wij ons fijner bij. Iedereen doet dit op ze eigen manier.
De mensen die dichtbij ons staan en aan wie we het persoonlijk wilde vertellen. Hebben we allemaal in de week gesproken dat ik het net wist. Toen er dus verder nog niet zoveel duidelijk was. Het bericht die we voor iedereen hadden gemaakt, hebben we pas de week daarop verstuurd. Toen we ook wisten wat het behandelplan zou zijn. Eerst een intiem groepje. Daarna iedereen pas. Je weet zelf nog niet eens wat er gebeurt, dus in heel veel vragen heb je ook geen zin. En aangezien het voor ons ook nog onduidelijk was, hadden we ook geen antwoord op vragen.
En hoe zeg je dat dan…?
Ja, hoe vertel je zoiets? Nou ja, gewoon waar het op staat hoor. Haha, je kan er wel iets ander van maken, zodat het misschien minder heftig overkomt. Maar dat gaat toch niet, je bent ziek, je hebt borstkanker en daar kan je niet zoveel mooi aan maken.
Ik was bang dat de emotie de overhand zouden nemen en ik er niet uit zou komen. "Dat geeft niets," zei mijn vriend dan, "we vertellen het samen en als het niet gaat vertel ik verder." Dat is ook wat het is, je doet dit samen. Niet alleen. Zo hebben we het iedereen verteld en kon de trein weer verder naar de volgende halte: Het behandelplan.
Woensdag 12 mei verschijnt weer een nieuwe blog van Annemijn.
