Waarom daten net werken is
Mijn professionele carrière en mijn datingleven lijken op elkaar. Het zijn veelal korte avonturen. Weinig commitment en ik laat mij snel verleiden voor een “beter” alternatief. Ondanks dat ik een fan van daten ben, heb ik vaak het gevoel dat ik aan het werk ben: ik moet op tijd komen, doe me beter voor dan ik werkelijk ben, stel sociaal-verplichte vragen en hoop dat iedereen tevreden is aan het eind van de dag. Zoals de date met Simone.
Simone is 25 jaar oud, heeft twee katten en woont in Amersfoort. Ik leer haar kennen - natuurlijk - via Tinder. Een brunette met speelse ogen: ik ben snel verkocht. “Hi”, schrijf ik, nadat we een match zijn. Ik houd het tegenwoordig kort en krachtig. Vergezochte openingszinnen heb ik snel afgeleerd. Ook is de techniek om zo snel mogelijk af te spreken. Elkaar leren kennen doe ik liever persoonlijk dan online. “Als je vanavond tijd hebt, dan mag je naar Amersfoort komen”, stuurt ze. Hoe spontaan, ik houd ervan!
Driekwartier later zit ik in haar woonkamer. Het sprankelende begin krijgt helaas geen vervolg nadat ik op haar klassieke stoffen bank neerplof. Ik voel mij onwennig. Alsof ik op een bureaustoel zit waarvan de rugleuning wiebelt. De date heeft vervolgens meer weg van een dag op kantoor. Het gesprek met Simone verloopt allesbehalve soepel. Vergelijkbaar met de verplichte vragen die je stelt op maandagochtend. Hoe was je weekend? Ja, prima. Die van jou? Ja, ook prima. En we moeten door.
Het is ook zakelijk. De vragen die ik stel worden kort en bondig beantwoord. Het achterste van haar tong laat ze niet zien, of is er niet. Ik ga gespreksonderwerpen af alsof we van tevoren een agenda hebben vastgesteld. Item één: de opening, twee: de stand van zaken. De twee langdurige stiltes worden verbroken doordat ze een drankje aanbiedt. Ik neem die met veel enthousiasme aan, zoals van die ene collega die bijna nooit een rondje koffie haalt. Misschien hoef je niet, maar als híj loopt dan pak je je kans!
Een klein vonkje ontstaat toch als het agendapunt hobby’s wordt aangesneden. Ze fotografeert. Met name de binnenkant van kerken, vertelt ze, vanwege het licht. De opleving is van korte duur, ze valt stil. Ik ook. Ik kan niks meer verzinnen en voel me uitgeblust. Het voelt alsof ik aan het einde ben van een slopende werkdag met alleen maar vergaderingen. Er is veel gepraat, maar tegelijkertijd ook helemaal niets gezegd. Ik wil alleen nog maar naar huis. De klok slaat 23:00: ik heb lang genoeg overgewerkt. Ik verzin een excuus dat ik de wekker vroeg staat. Ze zet mij af op het station. "Het was gezellig", kan ik nog uitbrengen voordat ik door de poortjes ga.
Eenmaal in de trein plof ik neer. Gelukkig is het morgen zaterdag. Even geen werk.
Bram schreef eerder:
Waarom ik geen vrouwen date die jonger dan 24 jaar zijn
Waarom ik nooit nee zeg tegen seks op een eerste date
"Hoe groot is die van jou?"
