Ditty (49) denkt elke dag dat ze doodgaat: ‘Ik durf niet eens naar het toilet’

Bij elk steekje of pijntje bang zijn dat je doodgaat. Die angst is voor Ditty (49) dagelijkse gang van zaken. Al sinds ze een klein meisje was, kampt ze met hypochondrie, oftewel de angst om dodelijk(e) ziektes te hebben. Dit belemmert haar sterk in het dagelijks leven, ze durft bijvoorbeeld nauwelijks te sporten of naar het toilet te gaan. Ditty: "Bij elk pijntje ga ik van het ergste uit."

Bang om ziek te zijn

"Hypochondrie is in een woord: ziektevrees. Ik ben continu bang dat ik een ernstige ziekte heb en dat ik dood ga. Als ik een lichamelijke sensatie voel, zoals een hartklopping, steek in mijn maag of benauwd gevoel, ga ik direct van het ergste uit. Volgens mijn huisarts heeft elk mens ongeveer twee keer per week een onverklaarbare lichamelijke sensatie en dat duurt dan maar een paar seconde. Toch ben ik direct bang en voel aan mijn pols of alles nog klopt."

Bang voor de dokter

"Ik heb al 41 jaar hypochondrie. Mijn moeder besprak altijd met de buurvrouwen wie in het dorp ziek was en wie bijvoorbeeld kanker had. Door als klein kind over al die ziektes te horen, werd hypochondrie denk ik getriggerd. Toen ik een jaar of acht was, was ik bang dat ik een enge ziekte had en mijn moeder stiekem medicijnen door mijn eten roerde, omdat ze het niet tegen me durfde te zeggen. Ik zat vaak met mijn moeder bij de dokter omdat ik weer ergens een bultje voelde. Dat deed ze dan om me gerust te stellen. Dat hielp maar even."

"Hoewel je zou denken dat ik de deur bij de huisarts plat loop, is dat juist niet zo. Ik ben vreselijk bang om naar de dokter te gaan. Ik spaar mijn klachten op, omdat ik al ellendig word van de gedachte aan een medische molen waar ik misschien in terecht kan komen. Andere hypochonders zijn juist weer kind aan huis bij de huisarts, het is bij iedereen verschillend."

Lees ook: Joan: 'Mijn dochter kreeg euthanasie vanwege ondraaglijk oorsuizen' 

Moeilijk voor dochter

"Buitenshuis probeer ik de hypochondrie en angsten altijd voor mezelf te houden, maar thuis moet ik het toch kwijt. Ik moet toch ergens mezelf kunnen zijn. Mijn dochter vindt het vreselijk. Als ik benauwd ben spring ik bijvoorbeeld op om even heen en weer te lopen. Mijn dochter vindt dat moeilijk en heeft er wel last van. Ze probeert me dan te kalmeren door te zeggen dat het vast niets is. Dan probeer ik me vaak wel te vermannen."

"Mijn man praat er liever niet over, maar reageert vaak wel bezorgd. Dan pakt hij even een glas water voor me, hij is meer van de praktische oplossingen. Enerzijds vind ik dat prettig, maar anderzijds neem ik de klacht dan zelf ook weer serieuzer."

Google is handig maar ook eng

"Het is ook wel eens voorgekomen dat mijn angst wel terecht was. Zo had ik een keer hartkloppingen en mijn huisarts nam mijn klachten niet serieus. Ze schreven mijn klachten toe aan spanning en ik moest gewoon rust nemen. Maar ik kon de trap niet eens opkomen zonder te pauzeren. Toen ben ik zelf via Google gaan zoeken en kwam uit op een te snelle schildklier. Uiteindelijk bleek ik gelijk te hebben. Maar Google kan je ook weer onnodig angstig maken.."

Bang om te sporten

"De hypochondrie belemmert me ook in het dagelijks leven, omdat ik bang ben om te sporten. Inspanning verhoogt je hartslag en dan raak ik direct in paniek. Dan denk ik ‘dit gaat veel te snel, dat kan niet goed zijn’. Verder vind ik dat niet heel erg, want ik hou niet zo van sporten, maar ik weet wel dat het belangrijk is voor je energie en gelukshormonen. Nu is het ook zo dat er kort geleden een verwaarloosde ziekte van Lyme geconstateerd is. Dit blijk ik al zeven jaar te hebben en daardoor heb ik heel weinig energie."

"Ik heb wel heel veel bewondering voor mensen die veel sporten. Die proberen me dan aan te sporen door te zeggen ‘ik heb ook wel eens geen zin’ en dan denk ik wauw, dat zou ik ook wel willen. Maar tegelijk heb ik daar ook de energie niet voor en geen zin in, dus dan laat ik het maar."

Lees ook: Inge (38) heeft acromegalie: 'Opeens begonnen mijn neus, handen en voeten te groeien'

Een behandeling is er niet

"Een eenduidige therapie voor hypochondrie is er niet. Soms denk ik dat ik weer met iemand moet gaan praten, want het neemt soms heftige vormen aan. Ik durf bijvoorbeeld nauwelijks naar het toilet, omdat ik vier miskramen heb gehad en dit was echt heel traumatisch voor mijn."

"Ik weet ook wel dat veel van mijn angsten irreëel zijn. Dan neem ik Valeriaan druppels om te kalmeren en dan voel ik me direct rustig. Terwijl dat natuurlijk een placebo is, omdat de stof wel even tijd nodig heeft om in te werken. Ik weet dat wel, en toch helpt het."

"Ik merk dat ik naarmate ik ouder word meer berust in mijn hypochondrie. Vroeger dacht ik altijd: mijn tijd komt nog wel. Nu weet ik dat het leven gewoon grenzen kent en word ik geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Dat kan me erg down maken, maar zolang ik mijn grenzen blijf bewaken en probeer rustig te blijven, gaat het wel."

Herken jij je in dit verhaal en wil je hierover praten? Neem dan (anoniem) contact op met een hulpverlener van Korrelatie via www.korrelatie.nl. Je kunt ook bij Korrelatie terecht voor hulp bij andere psychische problemen. 

Lees ook: Jessica (38) kreeg kanker tijdens haar zwangerschap: 'Mijn oog moest verwijderd worden'

* Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl.