Jessica (38) kreeg kanker tijdens haar zwangerschap: 'Mijn oog moest verwijderd worden'

"Oh, dat wist ik niet"

Jessica: Ik zit bij een restaurant te wachten op mijn eten als het de medewerker opvalt dat mijn brilglazen twee verschillende kleuren hebben. ‘Heb je hem zo gekocht?’, vraagt hij. Waarschijnlijk hoopt hij op een simpel antwoord zoals ‘vandaag wilde ik een piraat zijn!’ of ‘een kind gooide een bal naar mijn hoofd’. In plaats daarvan vertel ik hem dat mijn oog pasgeleden verwijderd is, maar dat ik volgende maand een nieuwe krijg. Ik moest grinniken om zijn reactie: ‘oh, dat wist ik niet’. Alsof hij het had kunnen weten..

Wazig zicht

Het begon allemaal in november 2017. Ik reed naar huis van mijn werk, toen ik opeens merkte dat mijn rechteroog wazig keek. Op dat moment was ik 31 weken zwanger van een tweeling en ik had er al een rumoerige periode op zitten. Mijn man Mark (41), met wie ik al tien jaar samen ben, en ik probeerden al een jaar lang een derde kindje te krijgen. Uiteindelijk ben ik via Intra-Uterine Inseminatie (IUI) zwanger geworden van een tweeling. Ik was toen 37 en we waren dolgelukkig met onze gezinsuitbreiding, maar al snel begon de ellende.

In mijn tiende week begon ik te bloeden en dat wel hield 16 weken aan. Het werd veroorzaakt door teveel bloed op de plek waar de placenta aan mijn baarmoeder vast zat en dat moest simpelweg weglopen. Daar bovenop kreeg ik in week 20 zo’n last van mijn heupen dat ik een rollator nodig had om te kunnen lopen.

Lees ook: Amanda (21) bleek een hersentumor te hebben: ‘Ik werd blind wakker.’

Zeldzame vorm van kanker

Ik was bang dat de waas voor mijn rechteroog werd veroorzaakt door pre-eclampsia, een zwangerschapscomplicatie. Maar mijn gynaecoloog stelde me gerust dat het daar niet door werd veroorzaakt en verwees me door naar een oogarts. Hij stelde al vrij snel de diagnose Oculaire Melanoom, een zeldzame vorm van oogkanker die gevaarlijk snel uitzaait en fataal kan worden. En het ergste was: deze vorm van kanker kon door de placenta heen bij mijn kindjes terechtkomen.

Toen mijn man en ik het ziekenhuis verlieten sloegen we direct aan het googelen. Ik schrok me kapot van de talloze mogelijke gevolgen die ik voorbij zag komen en ik maakte me zorgen om mijn zwangerschap. Een week later zat ik bij de oncoloog en terwijl hij me onderzocht, kon ik een stukje van zijn scherm meelezen. Ik schrok me dood van wat er stond: 'Aanbeveling: enucleatie'. Ik wist wat het betekende omdat ik erover had gelezen: mijn oog moest verwijderd worden.

Opvallend kalm vroeg ik naar de procedure en was vastberaden om hier bovenop te komen en er te zijn voor mijn kinderen. Ik had wat filmpjes gezien en wist dat ik er met een prothese prima uit zou zien. Hoewel we wel informatie kregen over alternatieven, zou dat betekenen dat we de tumor continue in de gaten zouden moeten houden. Dat zou veel meer stress veroorzaken dan het gewoon als een pleister te doen: in één klap verwijderen. Dus daar koos ik voor.

Jessica Boesmiller is a mom, married to a firefighter, pregnant with twins... and diagnosed with cancer. Same type many claim is “clustered” in Huntersville. She just had her eye removed and delivers babies next week. Pretty incredible story. READ >> https://t.co/qF848guOkH pic.twitter.com/NfKTvcapli

— Molly Grantham WBTV (@MollyGrantham) December 12, 2017

De operatie 

De operatie vond plaats op 30 november toen ik 34,5 week zwanger was. Mochten er complicaties ontstaan bij de zwangerschap, dan zouden mijn baby’s gehaald worden via een keizersnede. Er is een foto van mij vlak voordat ik onder narcose zou gaan waarop ik lach, want ik wilde die tumor uit mijn lijf hebben en was blij dat het eindelijk ging gebeuren. Hoewel ik niet bang was, realiseerde ik me wel dat ik mijn man voor de laatste keer met twee ogen zou aankijken toen ik afscheid van hem nam.

De operatie verliep zoals gepland en toen ik bijkwam had ik geen pijn. Ik stond stijf van de pijnstillers en het eerste wat ik dacht was: hoe gaat het met de baby’s? Gelukkig was alles prima en zaten ze nog veilig in mijn buik. Maar de volgende dag werkten de pijnstillers uit en de pijn was ondragelijk. Het gebied rondom de plek waar mijn oog had gezeten was flink opgezwollen en ik durfde de eerste paar dagen niet in de spiegel te kijken. Toen ik dat eenmaal deed stortte ik volledig in. Het zag er vreselijk uit en ik kon alleen maar denken wat een medelijden ik had met Mark, die de wond al dagenlang verzorgde.

Op de plek waar mijn oog had gezeten, zat een bloederig rond voorwerp ter grootte van een oogbal. Het was een lens gewikkeld in mijn eigen huid, afkomstig uit mijn oogkas. Een gruwelijke aanblik. Maar het allerbelangrijkste dat ik telkens in mijn achterhoofd hield was dat mijn kindjes in ieder geval buiten levensgevaar waren. Als de boel genoeg geheeld is mag ik een prothese. Hopelijk is dat eind januari 2018.

Lees ook: Ilse (25) lijdt aan PCOS: 'Ik heb al vijf miskramen gehad'

De geboorte van mijn tweeling

De keizersnede voor de tweeling stond gepland op 22 december, dus mijn ouders kwamen de avond ervoor langs voor een vervroegd kerstdiner. We waren net bezig met de cadeautjes toen mijn vliezen braken. Later die avond beviel ik via een keizersnede van een kerngezonde zoon (Mason Dare) en dochter (Piper Marie).

Nu ik twee extra kindjes heb om voor te zorgen, ben ik blij dat de operatie vóór mijn bevalling heeft plaatsgevonden. Het was vreselijk geweest om in het ziekennhuis te moeten liggen om te herstellen van de operatie en geen borstvoeding kunnen geven. Bovendien zou de pijn ondragelijk geweest zijn, zo vlak na mijn keizersnede.

Optimisme houdt haar op de been

Over het algemeen ben ik goed hersteld van zowel de kanker als de keizersnede, grotendeels dankzij vrienden en familie. Ik raak gewend aan het hebben van maar een oog en in februari wil ik zelfs weer aan het werk. Ik draag overdag nog steeds een bril met één donker glas, omdat ik me bewust ben van hoe het eruit ziet. Maar ik slaap zonder en arme Mark moet telkens tegen dat gapende gat aankijken als hij wakker wordt. En dat is nogal vaak, aangezien de tweeling ’s nachts soms wel vier keer wakker wordt.

Vorige week werd bekend dat ik de meest agressieve vorm van kanker had die er was, maar omdat we er op tijd bij waren is het gelukkig niet uitgezaaid. Desondanks is er nog wel 50% kans dat het uitzaait in de komende drie jaar. Toch probeer ik het van de zonnige kant te bekijken: er is ook 50 procent kans dat het niet uitzaait. Optimisme is immers wat me tot hier heeft gebracht en het zal me ook nu weer redden.

Lees ook: Josine (33) kreeg een burn-out: 'Een rondje van vijf minuten lopen was al te veel'

Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl