Rouwen is als een bliksem die in een boom is ingeslagen
Manon (21) was altijd al dol op schrijven, maar besloot nog meer op papier te gaan zetten toen haar vader in februari van 2017 na een kort ziekbed overleed. Om met haar emoties om te gaan en anderen tot steun te zijn schrijft ze over dit verlies, de impact ervan op het dagelijks leven en de filosofische 'zin' van het leven.
De boom zal er altijd door getekend zijn. Op 23 februari sloeg bij mij de bliksem in, wanneer één van mijn grootste nachtmerries werkelijkheid werd. Mijn vader overleed. Als ik dit zo schrijf, geloof ik het nog steeds niet. Maar toch besef je soms ineens dat de blikseminslag voor altijd zijn sporen achter zal laten.
Van tevoren dacht ik dat wanneer er iemand zou overlijden die zo dichtbij staat, ik nooit meer iets zou kunnen. Dit bleek niet het geval te zijn. Je moet op een of andere manier weer door. Al vraag ik me soms wel af hoe. In het begin ga je nog door op de resterende energie van het oude leven, maar uiteindelijk verandert het in leven met leegte, leven dat zijn spirit heeft verloren. Het wordt leven van dag tot dag, met onrustige nachten. Je leven lijkt nog maar een schaduw van wat het was.
Hoe we eigenlijk doorgaan is één van de velen vragen die je hebt tijdens het rouwen. Rouwen is de meest ingewikkelde zoektocht, die ik ooit heb gekend. Ik heb niet alleen mijn vader verloren, maar ook een groot deel van mezelf. Rouwen brengt je paradoxaal genoeg in beweging en tot stilstand. Het voelt alsof je wereld stil staat. Maar tegelijkertijd ben je in beweging, omdat de context van je leven zo aan het veranderen is. Het lijkt alsof ik een nieuw leven leid. Steeds meer raak ik gewend aan dit nieuwe leven. Terwijl ik niet wil dat het nieuwe leven het normale leven wordt.
Naast deze paradox is tegenstrijdigheid ook één van de woorden die ik zal gebruiken om m’n gevoelens rondom het rouwen te omschrijven. Ik wil dat mensen over m’n vader spreken en ik wil soms even niet over hem praten. Ik wil dat m’n omgeving ziet dat ik verdrietig ben en ik wil doorgaan alsof er niets is gebeurd. Ik wil dat mensen niet zeuren over ''onbelangrijke'' zaken en ik wil dat iedereen zich gewoon weer druk kan maken om de kleine dingen.
Na het overlijden van een dierbare raak je je richting kwijt en beland je in een land waarvan geen kaart bestaat. De challenge is om de kaart van dit land uit te vinden. Het wordt een lange en moeilijke reis, maar uiteindelijk zal je de kaart uitvinden van dit nieuwe land, waarbij het oude land nooit vergeten zal worden.
Lees ook: Joan: 'Mijn dochter kreeg euthanasie vanwege ondraaglijk oorsuizen
