Charlotte: 'Ik kauwde en spuugde mijn eten weer uit.'

De Amerikaanse Charlotte kampte al jaren met een slecht zelfbeeld. Tijdens extra stressvolle periode ontwikkelde ze een eetstoornis. Ze hongerde zichzelf uit, sportte heel veel en hield zich aan een strikt dieet. Toen ze op een dag toch verleid werd door een proeverij in de supermarkt, was dat het begin van een nieuwe kwellende eetgewoonte. Ze deelde haar verhaal met Women's Health. “De eerste keer dat ik kauwde en uitspuugde, kon ik niet geloven dat ik er niet eerder aan had gedacht.”

“Mijn eetprobleem begon op mijn veertiende. Destijds getriggerd door de korte breuk tussen mijn ouders. Mijn anorexia-gewoontes doken weer op tijdens stressvolle momenten tijdens high school en universiteit. Toch was ik nooit officieel gediagnosticeerd met anorexia nervosa. Vooral omdat ik het erkennen van mijn problemen met voedsel en mijn lichaamsbeeld vermeed. Ik hield het geheim voor mijn familie, vrienden en mijn therapeut. Ik heb het zelfs nooit toegegeven aan mezelf tot een paar jaar geleden.”

Perfecte compromis

“Ik ontwikkelde een slopende eetgewoonte. Het wordt kauwen en spugen genoemd. Op een zaterdagavond in 2007 liep ik door de supermarkt toen ik zag dat een winkelmedewerker gratis stukjes krakeling uitdeelde. Op dat moment was ik een toegewijd sporter en een trouwe diëter. Normaal gesproken zou ik nooit in de buurt willen komen van één krakeling. Maar die ochtend was anders. Ik moest die krakelingen proeven. Zonder een sample te proberen stopte ik een verpakking in mijn winkelwandje. Ik liep naar huis met een plan. Ik zou mezelf in de badkamer opsluiten en genieten van deze ongeoorloofde snack. Alleen bij elk hapje zou ik het weer uitspugen in een servet voordat ik kon doorslikken. Het was het beste van twee werelden. Geen onthouding, geen gewichtstoename en niet hoeven kotsen. Een perfecte compromis.”

“De eerste keer dat ik kauwde en uitspuugde, kon ik niet geloven dat ik er niet eerder aan had gedacht. Ik had al jaren niks geproefd wat in de buurt kwam van brood en dit was haast een orgastisch gevoel. Voor de rest van mijn high school-tijd was kauwen en spugen mijn verslaving tijdens de stressvolle momenten. Ik dacht er continu aan. Tijdens de lessen. In de metro. Mijn go-to voedselkeuzes waren granolarepen, cornflakes en brood. Koolhydraten waren altijd het meest angstaanjagende geweest sinds ik anorexia ontwikkelde."

"Kauwen en spugen deed ik bijna altijd met grote hoeveelheden eten. Het gebeurde altijd in het geheim. In de badkamer met een rol keukenpapier en een paar plastic zakken om het bewijs te verbergen. De enige keren dat ik het in het openbaar deed was met broodmandjes in een restaurant. Ik was best goed in het verbergen van het kauwen en spugen aan de tafel en soms spuugde ik een stukje uit in het toilet.”

Honderden dollars aan eten

“De enige zichtbare bewijzen van mijn eetstoornis waren de honderden, misschien wel duizenden, dollars die verdwenen omdat ik meer en meer eten kocht om op te kauwen en uit te spugen. Ook broden en verpakkingen ontbijtgranen verdwenen uit de keuken van mijn ouders.”

“Voor mij waren de enige bijwerkingen dat ik regelmatig gaatjes en acute kaakpijn had. Of het nu kwam door maagzuur, gewoon dat ik overmatig lang kauwde of door afgebleven porties suiker. Ik weet het niet, maar kauwen en spugen voelde zo net slecht voor mijn lichaam als voor mijn geest.”

Studentenleven

“Toen ik naar de universiteit ging, ging het wonder boven wonder beter. Door een drukker schema en gebrek aan privacy deed ik het maar een paar keer per week. Op stressvolle avonden na uren in de bibliotheek te hebben gespendeerd, kocht ik een paar chocoladerepen en een paar zakken krakelingen in de kelder van de slaapzaal. Daar was een badkamer die bijna nooit werd gebruikt, perfect voor mij. Deze incidenten gebeurden terwijl ik ook op een typisch studentendieet leefde van bier, pizza en vies kantine-eten. Ik werd steeds sceptischer over kauwen en spugen toen mijn broeken steeds krapper werden.”

“De twee jaar daarna deed ik het steeds minder vaak. In het tweede jaar van mijn studie kwam ik in een routine en raakte ik bevriend met mentoren en studiegenoten. Het gaf mijn leven meer waarde dan het herkauwen van eten. Ik deed het alleen nog maar op de meest stressvolle dagen, maar nooit op de compulsieve en verslavende manier die mij de eerste drie jaar zo gekweld had.”

Medicijnverslaafd

“Het schooljaar daarop stond een ander trauma centraal. Een verslaving aan ADHD-medicatie Adderall. Ik gebruikte het om beter onder druk te kunnen presteren tijdens mijn studie. Omdat een verminderde eetlust een bijwerking is van Adderall, werd het kauwen en spugen nog meer naar de achtergrond gedrukt. De eetgewoonte stopte zonder dat ik erover na hoefde te denken."

"Aan het einde van het schooljaar stopte ik met het gebruiken van Adderall. Vanaf dat moment heb ik niet meer gekauwd en gespuugd. Ik heb er wel over nagedacht, maar de afstand die ik nu heb van de eetgewoonte, geeft me de ruimte om mezelf eraan te herinneren hoe vreselijk het was. Wat betreft de anorexia: ik heb het eindelijk opgebiecht aan mijn familie, vrienden en therapeut. In de therapiesessies ben ik opener geworden over de worstelingen met mijn lichaamsbeeld, waardoor ik bij de oorzaak van mijn eetproblemen kan komen.”

Nog steeds een zwakke plek

“Sinds 2015 krijg ik de juiste medicatie voor mijn angststoornis. Ik heb nu ook nieuwe manieren ontkend om liever voor mezelf te zijn. Zoals hobby’s als yoga, meditatie en poëzie schrijven. Mijn obsessie met dun zijn en extreem beperkend eten zijn weggeëbd. Toch is het dik voelen en geen controle voelen nog mijn zwakke plek. Als ik me in een moeilijk situatie bevind, of het nu ruzie met een vriend of werkstress is, is onzekerheid over mijn lichaam het eerste waar ik aan denk. Gelukkig reageren mijn eetgewoontes daar niet meer op. Op het eerste gezicht heb ik een best normaal, gezond-maar-niet-te-gezond, dieet.”

Worstel jij ook met compulsieve eetgewoontes? Neem een kijkje op Stichting Jij voor hulp.

Lees ook: Madelon (29) lijdt aan skin-picking: ‘Ik krab aan mijn huid tot bloedens toe’