Amanda (21) bleek een hersentumor te hebben: ‘Ik werd blind wakker.’

Het is de angst der angsten: blind wakker worden. Het overkwam Amanda. De blindheid bleef maar eventjes bij 21-jarige studente, maar het was zorgwekkend genoeg om aan de bel te trekken. Gelukkig maar, want het bleek een signaal dat ze een hersentumor had. "Toen ik de tumor op de scan zag, kon ik me niet voorstellen dat iemand kan overleven met zo’n ding in zijn hoofd."

Blind door stress

“Het begon tijdens de examenperiode. Op de dag van de laatste examen keek ik omhoog en merkte een grote zwarte vlek in mijn oog”, vertelt ze aan een Australische krant. “Elke keer als ik ’s ochtends uit bed stapte werd alles dertig tot zestig seconden zwart voor mijn ogen.” Daarnaast had ze zes weken lang al vreselijk hoofdpijn en ondragelijke pijn. Ze was er al een paar keer naar de huisarts geweest, maar die verweet studiestress voor haar klachten. “Ik dacht dat ik gek werd. Maakte ik mezelf nou blind door stress?”

Vijf centimeter

De zwarte vlek werd steeds donkerder en ze begon ook langzamerhand haar perifere visie te verliezen. Na drie weken besloot ze op aandringen van haar moeder toch naar de optometrist te gaan. “Ze hoefden maar één blik te werpen op mijn optische zenuw. Ze zeiden dat er iets mis met me was. Mijn optische zenuw was erg gezwollen ik moest gelijk naar het oogziekenhuis in Sydney. Daar deden ze een CT scan waarmee ze een tumor van vijf centimeter in mijn hersenen vonden.” Door de omvang van de tumor en de druk in haar hersenen zwollen de optische zenuwen op en werd ze langzaamaan blind.

“Ik dacht zoiets van: dit kan niet waar zijn. Het voelde alsof ik droomde. Ik geloofde niet dat het waar was totdat iemand zei ‘er zit een gezwel in je brein’. Ik denk dat ik vanaf dat punt op survival modus ben gegaan. Gelukkig had ik mijn vriendje bij me die me steunde, want ik kreeg een breakdown toen ik het slechte nieuws hoorde. We moesten gelijk met de taxi door naar het ziekenhuis om met de neurochirurg te spreken. Ik heb de hele taxirit keihard gehuild.”

“Het eerste wat ik dacht was: hoe ga ik dit overleven? Toen ik de tumor op de scan zag, kon ik me niet voorstellen dat iemand kan overleven met zo’n ding in zijn hoofd. De zuster verzekerde me dat het wel goed zou komen, gezien ik er al langer mee rondliep.”

Goedaardig

Uit de MRI bleek dat de tumor goedaardig was. Ze werd direct geopereerd om 'm te laten verwijderen. Hoelang de tumor al aanwezig was, is tot de dag van vandaag niet duidelijk omdat Amanda nooit eerder een hersenscan heeft gehad. De tumor die ze had, heet meningeoom. Normaal gesproken groeit deze langzaam: slechts twee millimeter per jaar. “Die van mij was vijf centimeter en gezien ik destijds pas 20 jaar was, groeide die van mij snel of ik had ‘m al een aantal jaren. De artsen vertelden dat sommige mensen hun hele leven lang een meningeoom hebben zonder het te weten.”

“Na de operatie krijg ik steroïden om de druk in mijn hersenen te verlichten. Hierdoor werd mijn zicht gelijk veel beter. Dat was een enorme opluchting.”

Herstel

Drie maanden na de operatie begon Amanda zich weer als de oude te voelen. “Fysiek gezien is het een heel goed herstel geweest, maar ik voel me extreem moe. Mentaal is het heftig om mee te maken. Ik heb de strijd gewonnen, maar nog niet de oorlog. Ik moet hiermee dealen voor de rest van mijn leven.” Vanwege haar leeftijd is de kans groot dat de tumor weer terug zal groeien. Amanda zal voor de rest van haar leven elke zes maanden een MRI scan moeten krijgen en elke drie maanden een oogtest.

“Op sommige dagen voelt het alsof ik het volledig heb geaccepteerd, maar als mijn MRI-afspraak nadert voel ik medelijden met mezelf. Ik denk dat meditatie mij veel heeft geholpen. Net als mijn ondersteunende vriendje en familie. Zij waren elke dag bij me in het ziekenhuis.

“Op dit moment ben ik zo blij dat ik leef. Hiervoor plande ik mijn leven tot in de puntjes. Toen ik de hersentumor kreeg realiseerde ik me dat ik mijn hele leven had gepland, maar dat je je niet kan voorbereiden om een tumor. Voor nu ben ik erg gelukkig dat ik gewoon mijn leven kan leiden.”

Lees ook: Erin (39) was verslaafd aan sporten: “Ik stond acht uur per dag in de sportschool”