Vrouwen.nl in de sneeuw

Vrouwen.nl's Mariëlle mocht namens Vrouwen.nl spelen in de sneeuw. En wel in Brixental dat midden in de prachtige, Oostenrijkse Alpen ligt. Haar reisgezelschap kende ze nog niet en een wintersportvakantie an sich eigenlijk ook niet. Dit werd een keihard staaltje 'uit je comfortzone' en 'try before you die'. En dat was geweldig want ze deed zoveel! Vandaar het lange artikel. Maar als je dit hebt gelezen zit je meteen in de startblokken om een wintersportvakantie voor volgend jaar te boeken. In het laatste deel van het seizoen, want dan heb je nog zon ook!

"We hebben echt zo onwijs veel gedaan in Brixental dat ik niet eens weet waar ik zou moeten beginnen. Dus ik begin maar gewoon bij het begin. Bij de eerste stappen vanaf de trap uit het vliegtuig werden we al omarmd door gigantische besneeuwde bergen. Het vliegveld was ermee omlijst. Zo ver je kon kijken zag je bergen. Wat een fantastische kennismaking met de Alpen. Die kende ik natuurlijk al van al die keren dat ik er overheen vloog, maar ik was er nog nooit geweest. Niet dat ik weet in ieder geval (mam, zeg het als ik ernaast zit).

Mijn reisgezelschap had ik inmiddels tijdens de anderhalf uur durende vlucht leren kennen. Op het vliegveld konden we onze chauffeur herkennen aan een naambordje. De chauffeur reed ons moeiteloos door de vele speldbochten naar boven. Naar hotel Alpenhof im Brixen im Thale waar we overnachtten. Mijn eerste indruk was 'extreem Oostenrijks' met veel hout, pastel geel en veel onzinnige tierelantijntjes. Leuk voor de ervaring, maar mooi? Nèh. Maar ja, toen had ik mijn kamer nog niet gezien. Toen ik mijn meters lange kamer binnenstapte (danste) werd, hoe dichter ik bij het raam kwam, het uitzicht duidelijker. Het uitzicht was pal op de Oostenrijkse bergen. Ik heb me totaal niet proberen in te houden om mijn vreugde dansje, vergezeld door een hard lachend gezicht, te onderdrukken. Love my life! Love my freaking crazy life! Oke, niet te veel treuzelen, want de eerste activiteit stond al op het program: met de segway de sneeuw in.

Dat hele segway gebeuren is nog best een ding. Als je ons zag gaan leken we net een stel oma's (daarom heb ik de onderstaande video ook versneld), maar zo appeltje eitje als het lijkt, is het helemaal niet. Er is een reden dat niet iedereen het apparaat onder controle kon houden. Ik zal geen namen noemen. Gelukkig was daar de vrolijkste en hartelijkste begeleider die je je kunt voorstellen om ons over de gladde, blubberige heuveltjes heen te helpen en ons door de uitgestrekte, spierwitte landschappen te cruisen. Terwijl we de prikkels nog aan het verwerken waren van alle beeldschone indrukken waren we ineens weer bij het beginpunt. Ah, nog één piroetje, en de tweewielers werden weer in de berging gereden. Dat beginpunt was eigenlijk zo gek nog niet. We lasten daar onze eigen après segway in, vol in de zon, met uitzicht op het Disney-like landschap waar we net vandaan kwamen. Maar niet te lang, want de volgende activiteit wachtte.

Punt twee uit ons activiteitenoverzicht was rodelen. Toen we met de skilift 3 km omhoog werden getakeld, de Gaisberg in Kirchberg op, wisten we nog niet hoe vet (en doodeng!) die 3 kilometers terug zouden zijn. Help, mama! Er kwam steeds meer ruimte tussen de donkerder wordende afgrond en onze benen. Met de voetjes weer in de sneeuw kregen we een ijskoude slee onder onze bibs gedrukt. Een slee? Maar rodelen is toch in zo'n stevig bakje? In een geboetseerde baan? Euhm neen, rodelen is gewoon met de slee, de veel te steile bergen af glijden en hopen dat je niet over boort slaat als je te close wordt met de afgrond. Halverwege de rodelroute zat een kneuterig restaurantje -dat me op een of andere manier aan het huis van Hans en Grietje deed denken- waar we al onze verloren energie weer aanvulden, zodat we als opgeladen Duracell-konijntjes de laatste afdaling konden maken. Mijn God, en dit was pas dag 1!

Op dag twee bonden we de ski's onder in SkiWelt Wilder Kaiser in Brixental. En om even op te scheppen: we gingen zonskiën! Mijn enige ervaring was indoor skiën. In het wild had ik het nog nooit gedaan. Daar werd een mouw aan gepast door mij over te laten aan onze guide. Hij leerde me de eerste kneepjes van het vak, waar het af en toe spaak liep op onze taalbarière. Daarna werd ik aan de hand genomen door Charlotte via wie we de uitnodiging hadden gekregen. Van haar leerde ik 'bananen pletten' en rare bewegingen die door skileraren wordt aangeleerd om ervoor te zorgen dat je houding goed is. Rare bewegingen die de techniek onder je knie drukken. Het uitzicht was adembenemend en na een aantal rondjes trok de zon ons als een magneet in de strandstoeltjes. Die midden in de sneeuw staan. Awesome!

Dit is de man die mijn de beginselen van het skiën leerde. Dat moest natuurlijk worden vastgelegd.

Na het ski-avontuur skieden we naar een restaurant op een berg om alle verbrande calorieën er weer bij te eten. Stel je voor dat we die zouden kwijtraken! Ik heb echt mijn best gedaan met mijn käsespatzle, maar ik kreeg het bord niet leeg. Van de skileraar c.q. gids kregen we een shotje. En als de leraar het zegt, dan moet je dat gewoon doen! Met een enorme after dinner dip en een rozig hoofd van de middagzon gingen we weer op de latten. De skileraar naam mij weer onze zijn hoede en de rest ging vrij. De leraar zag mij (na een halve dag skiën) als een semi-pro(?) en wilde me de steile heuvel af laten glijden. Toen ik de andere mensen ook zag twijfelen wist ik dat ik dit niet moest doen. De ski's trok ik uit en ik liep tot ik beneden was. Je mag me een mietje noemen, maar dit was echt beter voor iedereen op de piste. De groep kwam weer samen bij het ijskoude, prachtige iglodorp (Alpenglu Dorf in Brixen) dat je echt gezien moet hebben als je er toch bent. Je kunt er een borreltje drinken aan de ijsbar, je kunt er dineren in het ijsrestaurant, je kunt er slapen in het Iglo-hotel en je kunt er zelfs trouwen in de kerk die ook van ijsblokken gemaakt is. Cool! Letterlijk.

Een dag later gingen we skiën in een ander skigebied, Kirchberg-Kitzbühel, maar was het weer er totaal anders aan toe. Gigantische mist. Natuurlijk vond ik de zon fijner, maar dit was ook leuk om meegemaakt te hebben. Al is het alleen maar om me er bewust van te zijn dat we de eerste dag knetterverwend waren met het weer. En die mist was ook best avontuurlijk.

Bewijs! Ja ik deed het echt! Zie je die berg achter me? Die was echt een stuk steiler dan het eruit ziet. Oke, oke, ik heb een klein stukje van de berg achteruit gepakt en een paar meter op mijn billen, maar ik ben er wel zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Thanks to this guy wel te verstaan. Jeffrey van Skischule Aktiv Kirchberg hield mij bij de afgrond vandaan.

En... yes, guitly. We moesten natuurlijk ook de après ski ervaren tijdens de Hollandse Feest week.

En shit ja, daar stond hij dan alweer: ons vliegtuig terug naar Nederland. Veel en veel te vroeg. Tijdens het schrijven van dit verslag mocht ik geestelijk weer heel even terug naar de Oostenrijkse Alpen, maar nu aan het einde van het artikel voel ik me weer hetzelfde als op het moment dat ik het vliegtuig klaar zag staan. Ik wil geen afscheid nemen van deze veel te gekke trip! Volgens jaar ben ik terug! Echt, ik heb al een deal staan met mijn vriend (hoefde ik overigens niet heel veel moeite voor te doen, nadat hij mijn verhalen had gehoord). Tot volgend jaar Brixental!"

"Wil je de trip in levende lijve zien. Check dan even de onderstaande video die ik met een Activeon CX filmde. Zoals je in de bovenstaande foto's kunt zien, is dat een kleine camera die ik op mijn buik kon vastmaken. Voor het filmwerk hoefde ik dus niet zoveel moeite te doen. En ik ben een paar keer vol op mijn neus gekletterd, en de camera heeft geen schrammetje door het omhulsel. Top!"